ΛΕΟΝΤΙΟΣ ὁ Ὅσιος καὶ Θεοφόρος Πατὴρ ἡμῶν πατρίδα εἴχε τὴν κοινῶς καλουμένην Στρώμνιτσαν, ἡ ὁποία ὠνομάζετο πρότερον Τιβεριούπολις [1]. Εἰς ταύτην γεννηθεὶς περὶ τὰς ἀρχὰς τοῦ ΙΒ’ αἰῶνος ἐκ γονέων πλουσίων καὶ εὐσεβῶν καὶ ἀναγεννηθεὶς διὰ τοῦ θείου Βαπτίσματος ὠνομάσθη Λέων. Κατὰ τὴν παιδικὴν ἡλικίαν ἐφοίτησεν εἰς σχολεῖον καὶ ἐμορφώθεὶς τὰ ἱερὰ γράμματα ἀναγινώσκων δὲ τοὺς Βίους τῶν Ἁγίων ἐκαλλιέργησε τὴν ψυχὴν αὐτοῦ καὶ πολὺ ἐκ τούτου ὠφεληθεὶς έπόθησε νὰ ἀρνηθῇ τὸν κόσμον καὶ νὰ γίνῃ Μοναχὸς διὰ νὰ ὑπηρετήσῃ τὸν Κύριον.

Ἀφοῦ λοιπὸν ἀπέθανεν ὁ πατήρ του, ἔφυγεν ἀπὸ τὴν πατρίδα του καὶ μεταβὰς εἰς μίαν μικρὰν χώραν, εὗρεν ἐκεῖ Ἱερέα τινὰ εὐλαβῆ, φίλον τοῦ πατρός του, ὁ ὁποῖος, γνωρίζων καλῶς καὶ ἀγαπῶν αὐτὸν διὰ τὴν ἀρετήν του, τὸν ἐδέχθη εἰς τὴν οἰκίαν του, ὅπου τὸν ἐφιλοξένησεν. Ἰδὼν δὲ ὁ Λέων τὸ ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Ἱερέως Εἰκονοστάσιον, ἐπλησίασεν ἐκεῖ καὶ συνωμίλει μετὰ τῶν ἁγίων Εἰκόνων, ὡς νὰ ἦσαν ζῶσαι, παρακαλῶν αὐτὰς νὰ κατευοδώσουν τὸν δρόμον του καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσουν εἰς ὁδὸν σωτηρίας. Ἔπειτα κατεκλίθη ἵνα αναπαυθῇ ἀπὸ τὸν κόπον τῆς ὁδοιπορίας. Ἀλλ’ ἐξυπνήσας κατὰ τὴν νύκτα, ἔλαβεν ἓν μικρὸν εἰκόνισμα, τὸ ὁποῖον ἀπετύπωνε τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐζωγραφημένον ὡς βρέφος, καὶ μετέβη, χωρὶς κανεὶς νὰ τὸν ἴδῃ, εἴς τι πλησίον ὄρος, ὅπου, τοποθετήσας πρὸ αὐτοῦ τὴν ἁγίαν Εἰκόνα, ἔκλινε τὰ γόνατα καὶ προσηύχετο, λέγων· «Κύριε, δίδαξόν με ὁδὸν ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Εἰσαγαγὼν καταφύτευσόν με εἰς ὄρος ἅγιόν Σου, εἰς ἕτοιμον κατοικητήριόν Σου. Σκέπασόν με ἐν τῇ σκέπῃ τῶν πτερύγων Σου. Ἰδοὺ γὰρ ἐμάκρυνα φυγαδεύων καὶ οὐκ οἶδα ποῦ αὐλισθήσομαι· ἀλλ’ ἐπὶ σὲ ἐπερρίφθην ἐκ κοιλίας μητρός μου καὶ μὴ εἰς τέλος ἐγκαταλίπης με» (Ψαλμ. ρμβ’ 8 καὶ ἄλλοι).

Τοιαῦτα προσευχόμενος καὶ συνομιλῶν μὲ τὴν ἁγίαν Εἰκόνα, ὡς αὕτη νὰ ἦτο ζῶσα, ἔμεινεν ἐκεῖ ἕως τὸ ἑσπέρας νῆστις. Ἐπειδὴ δὲ ἐνύκτωσε καὶ ἤθελε νὰ κοιμηθῇ, συνέλεξεν ἀκάνθας πολλὰς καὶ ἐπὶ τούτων κατεκλίθη τελείως γυμνός. Αἱ δὲ ἄκανθαι ἐκέντων τὸ τρυφερὸν σῶμά του, εἰσάγουσαι τὰ κέντρα των ἐντὸς τῶν σαρκῶν του, τὰς ὁποίας αἱμάτωσαν καὶ οὕτω ἐπροξένουν πόνους πολλούς. Τοιουτοτρόπως βασανιζόμενος ὁ Λέων, νηστικὸς καὶ κοιμώμενος γυμνὸς ἐπὶ τῶν ἀκανθῶν, χύνων δὲ δάκρυα θερμά, διῆλθε, τρεῖς ἡμέρας. Ἔπειτα κατῆλθεν ἐκ τοῦ ὄρους καὶ ἐπανῆλθεν εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Ἱερέως. Ἀφ’ οὖ δὲ ἐφιλοξενήθη παρ’ αὐτοῦ, ἀπεχαιρέτησε τοῦτον καὶ ἐξεκίνησε διὰ τὴν Κωνσταντινούπολιν, χωρὶς νὰ ἔχῃ μετ’ αὐτοῦ οὔτε ὀβολόν, οὔτε μικρὸν τεμάχιον ἄρτου.