Ὅτε δὲ ἔφθασε πλησίον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἰσῆλθεν εἰς Μοναστήριόν τι τῆς Θεοτόκου, Πτελίδιον καλούμενον, καὶ ἐκεῖ ἐγένετο Μοναχός. Οὕτω καταστὰς Μοναχός, ὄχι μόνον κατὰ τὸν ἔξω, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὸν ἔσω ἄνθρωπον, μετέβη πλέον εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἀγνώριστος καὶ ξένος καὶ τῆς πόλεως καὶ τῶν πολιτῶν καὶ δὲν ἠθέλησεν οὔτε νὰ χαιρετήσῃ κανένα οὔτε νὰ συνάψῃ γνωριμίας μὲ μικροὺς ἢ μὲ μεγάλους, ἀλλ’ ἤρχισεν εὐθὺς νὰ ἀγωνίζεται ἐναντίον τῶν ἀργῶν καὶ τῆς ἐξουσίας τοῦ σκότους. Ὑποκρινόμενος δὲ ὅτι δὲν εἶχε σῴας τὰς φρένας ἐφαίνετο εἰς τοὺς Κωνσταντινουπολίτας, ὅτι ἔφθασεν εἰς τὴν πόλιν των ἓν τέρας παράδοξον καὶ οὕτω ἄλλοι τὸν ἐρράπιζον, ἄλλοι τὸν ἐγρονθοκόπουν καὶ ἄλλοι τὸν περιέπαιζον.

Θέλων δὲ νὰ δοκιμάσῃ ἂν θὰ ἐκέρδιζε καμμίαν ὠφέλειαν ἀπὸ τὴν ὑπόκρισιν αὐτὴν καὶ ἀπὸ τὰς προσβολὰς τὰς ὁποίας ἐλάμβανεν, ἔβαλεν ἐπὶ τῶν χειρῶν του κάρβουνα ἀναμμένα καὶ θυμίαμα καὶ ἔτρεχεν εἰς τὴν ἀγοράν, θυμιάζων ὅσους συνήντα εἰς τοὺς δρόμους καὶ μάλιστα τὰς ἁγίας Εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Θεοτόκου, αἵτινες ἦσαν ἐζωγραφημέναι εἰς τὰ τρίστρατα. Ἀλλ’ ὤ τοῦ θαύματος! Τὰ ἀναμμένα ἐκεῖνα κάρβουνα δὲν ἔκαιον κατὰ τὸ παραμικρὸν τὰς χεῖράς του. Ὅμως λογιζόμενος μήπως αὐτὸ ἦτο τέχνη τοῦ διαβόλου, διὰ νὰ πλανῶνται ἐκεῖνοι οἵτινες τὸν ἔβλεπον, ἔπραξε τοῦτο καὶ ὅταν ἦτο μόνος. Ἰδὼν δὲ ὅτι οὔτε καὶ τότε ἐκαίοντο αἱ χεῖρες του ἀπὸ τὰ κάρβουνα, ἔκαμε τὴν ἑξῆς δοκιμήν. Κρατῶν τὴν ἄκραν τοῦ ράσου του, ἔθεσεν ἐντὸς αὐτῆς πολλὰ ἀναμμένα κάρβουνα διὰ τῶν ἰδίων του χειρῶν. Ἀλλὰ ἂν καὶ τὰ κάρβουνα ἦσαν ἀναμμένα καὶ ἔκαιον τὸ θυμίαμα, τὸ ὁποῖον καὶ ἀνέδιδε καπνὸν εὐώδη, ὅμως οὔτε τὰς χεῖράς του οὔτε τὸ ράσον του ἔκαυσαν οὐδόλως.

Τοῦτο τὸ θαῦμα ἰδών, ἐθαύμαζε καὶ ἐλογίσθη, ὅτι ἔφθασε δῆθεν εἰς βαθμὸν μεγάλης ἁγιωσύνης. Ἀλλ’ εὐθὺς ἀπεδίωκε τοὺς λογισμοὺς αὐτούς, ὀνομάζων τὸν ἑαυτόν του γῆν καὶ σποδόν, σύρων τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς του καὶ χύνων πολλὰ δάκρυα, ἐπὶ δὲ τῆς κεφαλῆς του ἔθετε χῶμα, ἐπικαλούμενος τὴν θείαν βοήθειαν. Οὕτως ἐδίωκε κάθε ὑπερήφανον λογισμόν. Δὲν ἐσταμάτησεν ὅμως οὐδὲ εἰς αὐτὴν τὴν δοκιμὴν καὶ ἐνῷ διήρχετο ἐκ λουτροῦ τινος, ἔλαβεν ἀπὸ τῶν ὤμων του τὸ ἐπαυχένιον καὶ ἔρριψε τοῦτο ἐντὸς τῆς πυρᾶς τοῦ λουτροῦ. Ὅμως πάλιν ἐγένετο τὸ αὐτὸ θαῦμα καὶ οὐδόλως ἐκάη τὸ ἐπαυχένιόν του. Ὅθεν, νομίζων ὅτι περιεπαίζετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος τῆς ὑπερηφανείας, ἔκλαιε περισσότερον καὶ ἐκτύπα τὴν κεφαλήν του εἰς τοὺς τοίχους, φοβούμενος μήπως, ὑπερηφανευόμενος, χάσῃ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ὠφελήθη ἀπὸ τὴν καθ’ ὑπόκρισιν φρενοβλάβειάν του.