Βλέπων δὲ αὐτὸν ὅτι δὲν ἤθελε νὰ πίῃ τὸν οἶνον, ἐπεκαλεῖτο καὶ φανερὰ τὸν Κύριον, λέγων τοὺς ἁπλοϊκοὺς τούτους λόγους· «Χριστέ μου, ἠγαπημένε, πεποθημένε Δέσποτα, ἐὰν ἀγαπᾷς τὴν μητέρα Σου, τὴν ἐμὴν Κυρίαν, ἐπάκουσόν μου τοῦ εὐτελοῦς δούλου Σου, καὶ δὸς εἰς τὸν πνευματικόν μου Πατέρα τὴν ἰατρείαν».

Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἡγούμενος καὶ εὐλαβηθεὶς τὴν ἁπλουστάτην ἐκείνην προσευχὴν τοῦ Ὁσίου, κατεπείσθη καὶ ἔπιεν ὅλον τὸν οἶνον. Τότε, ὤ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ἠκολούθησε, καὶ ἡ ἰατρεία τῆς ἀσθενείας του. Διότι εὐθὺς ὡς ἔπιε τὸν οἶνον, ἤμεσε τόσον πολλὴν χολήν, ὥστε ἐγέμισε μίαν λεκάνην καὶ ἐκ τούτου τοῦ γεγονότος ἐβεβαιώθη τὸ ἐξαίσιον τοῦ θαύματος. Διότι, ἀσφαλέστατα, δὲν θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ ζήσῃ ὁ Ἡγούμενος, ἔχων ἐντὸς αὐτοῦ τόσον πολλὴν φθοροποιὸν ὕλην. Ἰδὼν λοιπὸν ὁ Ἡγούμενος πόσην παρρησίαν εἶχεν εἰς τὸν Θεὸν ὁ θεῖος Λεόντιος, τὸν ἐβίαζεν ἀπὸ τότε καὶ μετέπειτα συνεχῶς νὰ γίνῃ Ἡγούμενος καὶ αὐτὸς θὰ ἦτο εὐχαριστημένος νὰ ὑποτάσσεται εἰς αὐτόν, ὅστις τῷ ἐχάρισε τὴν ζωὴν καὶ ἔχει τόσην παρρησίαν εἰς τὸν Θεόν. Ἀλλ’ ὁ Ὅσιος οὐδὲ νὰ ἀκούσῃ ἤθελε τοῦτο, ἀλλ’ ἔμενεν εἰς τὴν προτέραν ὑπακοήν, ὑποτασσόμενος εἰς τὸν πνευματικόν του Πατέρα, πρὸς τούτοις δὲ ἐπεμελεῖτο καὶ ἐθεράπευε τοὺς ἀσθενεῖς.

Μεταβαίνων μίαν φορὰν ὁ Ὅσιος εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν διὰ νὰ τακτοποιήσῃ τὰς ὑποθέσεις τοῦ Μοναστηρίου, ἐπειδή, ὡς εἴπομεν, ἦτο δεύτερος Προεστὼς μετὰ τὸν Ἡγούμενον καὶ ἀποκαταστήσας τὰ πράγματα τῆς Μονῆς καθὼς ἔπρεπεν, ἀνῆλθεν εἰς τὴν μάνδραν τοῦ Ὁσίου Δανιὴλ τοῦ Στυλίτου, ὅπου, ἰδὼν τὸν τόπον ἐρημικὸν καὶ ἥσυχον, ἐπόθησε νὰ ἡσυχάσῃ ἐκεῖ καὶ νὰ διέλθῃ ἀτάραχος τὸ ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς του. Ὅθεν, ἀποκαλύψας τὴν γνώμην του εἰς τοὺς ἐκεῖ ἀσκουμένους ἀδελφοὺς καὶ εὑρίσκων αὐτοὺς συμφωνοῦντας καὶ δεχομένους τὸν Ὅσιον, μετὰ χαρᾶς ἔδωκεν εἰς αὐτοὺς ὑπόσχεσιν ὅτι, ἀφοῦ ὑπάγῃ εἰς τὴν Πάτμον, διὰ νὰ δώσῃ λογαριασμὸν τῆς διαχειρίσεώς του ἔμπροσθεν τῆς ἀδελφότητος, θέλει ἐπιστρέψει, χωρὶς ἄλλο, ἵνα ἡσυχάσῃ ἐκεῖ. Οὕτως ἐξεκίνησε διὰ τὴν Πάτμον. Ὁ Θεὸς ὅμως, ὅστις οἰκονομεῖ τὰ πάντα πρὸς τὸ συμφέρον, ἐκάλεσεν εἰς τὰς αἰωνίους σκηνὰς τὸν Ἡγούμενον τῆς Πάτμου, φωτίσας αὐτὸν νὰ διορίσῃ ἐγγράφως μὲ ἐπιτίμιον, ὅτι ἀφήνει ὡς Ἡγούμενον τῆς Μονῆς τὸν Λεόντιον.