Λαβὼν δὲ τὸ Ψαλτήριον ἐποίησε τὴν συνειθισμένην μετάνοιαν εἰς τὸν Ὅσιον καὶ ἔφυγε διὰ τὴν Λειψώ. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ἔπαθε τὰ ἴδια καὶ ἔπιπτον ἀοράτως κατ’ αὐτοῦ λίθοι πολλοὶ καὶ ὁ πρότερον νομιζόμενος ἀνδρεῖος καὶ θαρρῶν εἰς τὴν μάθησιν τῶν γραμμάτων, ἔξαφνα ἐφάνη δειλὸς καὶ φεύγων ἐπέστρεψεν εἰς τὸ Μοναστήριον. Τότε ὁ μέγας Λεόντιος, κρίνων ὅτι εἶναι ἀρκετὴ ἡ δικαία αὕτη τιμωρία διὰ τοὺς δύο τούτους Μοναχούς, παρέλαβε μεθ᾽ ἑαυτοῦ ἄλλους εὐλαβεῖς ἀδελφοὺς καὶ μεταβὰς εἰς τὴν Λειψὼ καὶ ἀναπέμψας εὐχήν, ἐδίωξεν ἐκεῖθεν τοὺς δαίμονας καὶ ἔπαυσε τὸν φόβον ἐκείνων, οἵτινες ἐτιμωρήθησαν δικαίως, ὁ μὲν εἷς διὰ τὴν παρακοήν του, ὁ δὲ ἕτερος διὰ τὴν ὑψηλοφοοσύνην του.
Μίαν φορὰν ἦλθον κουρσάροι εἰς τὸ Μοναστήριον, οἱ ὁποῖοι ἐγένοντο δεκτοὶ ἀπὸ τὸν Ὅσιον μὲ κάθε φιλοφροσύνην, ὅμως, ὡς βάρβαροι, ἐζήτουν τὰ συνειθισμένα εἰς αὐτούς, ἤτοι ἄρτους, οἶνον, ἐσφαγμένα πρόβατα καὶ ἄλλα φαγητὰ ἁρμόδια διὰ τοὺς κουρσάρους. Ὁ δὲ Ὅσιος ἐπρόσταξε τοὺς διακονητὰς νὰ δώσουν εἰς αὐτοὺς ἀπὸ ὅ,τι εἶχε τὸ Μοναστήριον. Ἀλλ’ ἐκεῖνοι δὲν ἤθελον νὰ λάβουν μόνον ταῦτα, ἀλλ᾽ ἐζήτουν καὶ ἄλλα περισσότερα. Ὁ δὲ Ὅσιος, ἐλθὼν εἰς τὸ μέσον αὐτῶν, ἔλεγε μὲ ἱλαρὰν φωνὴν νὰ λάβουν ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα τοὺς ἔδιδαν, διότι δὲν ἔχει τὸ Μοναστήριον νὰ προσφέρῃ περισσότερα. Ὅμως οἱ κουρσάροι καὶ πάλιν δὲν ἠθέλησαν νὰ λάβουν τὰ προσφερόμενα, ἀλλὰ ὑβρίζοντες τὸν Ἡγούμενον καὶ ἀπειλοῦντες τοὺς Μοναχοὺς κατῆλθον εἰς τὸν αἰγιαλὸν καὶ εὐθὺς ἔθεσαν πῦρ καὶ ἔκαυσαν τὸ πλοιάριον τοῦ Μοναστηρίου. Τοῦτο βλέποντες οἱ Μοναχοὶ ἀπὸ τὸ Μοναστήριον ἀνήγγειλαν εἰς τὸν Ὅσιον, ὁ ὁποῖος ἐλυπήθη κατάκαρδα καὶ λαβὼν εἰς τὰς χεῖρας αὐτοῦ τὴν Εἰκόνα τοῦ Θεολόγου, εἶπεν, εἰς ἐπήκοον πάντων τῶν ἀδελφῶν· «Ὦ Θεολόγε ἠγαπημένε, ἂν δὲν τιμωρήσῃς αὐτοὺς τοὺς κακούργους διὰ τὴν ζημίαν τὴν ὁποίαν ἔκαμον εἰς ἡμᾶς τοὺς δούλους Σου, γνώριζε ὅτι δὲν θέλω μείνει πλέον έδῶ, οὔτε θέλω σταθῆ Ἡγούμενος τοῦ Μοναστηρίου σου, ἐὰν δὲν μὲ ἀκούσης».
Αὐτὰ εἶπεν ὁ Ὅσιος. Οἱ δὲ λόγοι του, ὤ τοῦ θαύματος! ἔγιναν ἔργον. Διότι, ἐνῷ οἱ κουρσάροι ἔφευγον ἀπὸ τὴν Πάτμον πλέοντες πρὸς τὴν Ἰκαρίαν, ἂν καὶ ἦτο γαλήνη, ἐσταμάτησε τὸ πλοῖόν των καὶ αἴφνης ἔπνευσεν ἄνεμος, ὅστις ἀνετάραξε τὴν θάλασσαν, κύματα δὲ μεγάλα ὁρμήσαντα κατὰ τοῦ πλοίου αὐτῶν τὸ κατεβύθισαν μὲ ὅλους τοὺς κουρσάρους, ὅσοι δὲ ἐξ αὐτῶν ἐξεσφενδονίσθησαν εἰς τὰς ἀκτὰς ἡμιθανεῖς ἐφονεύθησαν ἀπὸ τοὺς Ἰκαρίους.