Διερχόμενος ὁ Ἅγιος ἀπὸ τὴν Ναζαρέτ, διὰ νὰ μεταβῇ εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, ἐπειδὴ ἦτο μεσημβρία καὶ ὁ καύσων φοβερός, ἦσαν δὲ κεκοπιακότες, ἐπρόσταξε τοὺς ἀνθρώπους του νὰ σταθοῦν, ἵνα ἀναπαυθοῦν ὀλίγον καὶ κατόπιν νὰ φάγουν ὀλίγον ἄρτον εἰς ἕνα κῆπον πλησίον τῆς ὁδοῦ. Ζητήσαντες δὲ τὸν κηπουρόν, διὰ νὰ φέρῃ εἰς αὐτοὺς κάτι ἀπὸ τὸν κῆπον, ἦλθεν ἀντ’ αὐτοῦ γυνή τις, τὴν ὁποίαν ἠρώτησεν ὁ Ἅγιος ἐὰν εἶχε σύζυγον. Ἀπεκρίθη τότε ἐκείνη μὲ θλῖψιν πολλήν, ὅτι ὁ σύζυγός της ἦτο κατάκοιτος ἀπὸ χρόνων πολλῶν καὶ ἡ κλίνη του ἐγένετο τάφος καὶ δι’ αὐτὸν καὶ δι’ ἐκείνην, τὴν δυστυχῆ, ἥτις βασανίζεται μετ’ αὐτοῦ. Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ὅσιος εὐσπλαγχνίσθη καὶ ἐστέναξεν ἐκ βάθους ψυχῆς. Ὅταν δὲ ἡτοιμάζοντο νὰ ἀναχωρήσουν, μετέβη πρὸς τὸν ἀσθενῆ καὶ σταθεὶς κατ’ Ἀνατολάς, ἐπεκαλέσθη τὸν Ἰατρὸν τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων εἰς βοήθειαν τοῦ πάσχοντος. Ἔπειτα ἐγγίσας τὴν κεφαλὴν τοῦ ἀσθενοῦς ηὐλόγησεν αὐτὸν καὶ ἀνεχώρησε. Καὶ μετ’ ὀλίγην ὥραν, ὤ τοῦ θαύματος! ἠγέρθη ὁ ἀσθενὴς ἐκ τῆς κλίνης ὅλως ὑγιής, ὡς νὰ μὴ εἶχεν ἀσθενήσει ποτέ. Εὐγνωμονῶν δὲ ὁ ἄνθρωπος οὗτος, ὅταν ὁ Ὅσιος ἐπέστρεφεν ἐκ τῶν Ἱεροσολύμων διὰ τὸ Ἄκρε, προσέφερεν ἀπὸ τὸν κῆπόν του λάχανα καὶ ὀπωρικὰ πρὸς μικρὰν εὐχαριστίαν, διὰ τὴν μεγάλην χάριν τῆς ὁποίας ἀπήλαυσε.

Μεταβὰς δὲ ὁ Ὅσιος, διὰ νυκτός, εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, εἰσῆλθε κρυφίως εἰς τὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας Ἀναστάσεως καὶ προσεκύνησε κατὰ μόνας τὸν Ζωοδόχον Τάφον τοῦ Κυρίου. Ἐνομίσθη τότε, ὅτι διέλαθε τὴν προσοχὴν τῶν πολλῶν ἡ παρουσία τοῦ Ὁσίου. Ὅμως δὲν κατέστη δυνατὸν νὰ συμβῇ τοῦτο μέχρι τέλους. Διότι ἀπεκάλυψαν αὐτὸν τὰ θαύματα, τὰ ὁποῖα ἐγένοντο παρὰ Κυρίου, διὰ τοῦ Ὁσίου τούτου. Διότι, ἐπειδὴ ἦτο τότε ξηρασία καὶ τὰ Ἱεροσόλυμα ἐμαστίζοντο σφοδρῶς, οἱ δὲ Χριστιανοὶ εἶχον ἀνάγκην ἄλλου τινὸς Προφήτου Ἠλιοῦ, διὰ νὰ λυτρώσῃ τούτους ἀπὸ τὴν συμφοράν των, διὰ τοῦτο ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν μέγαν Λεόντιον καὶ διὰ προσευχῆς αὐτοῦ ἔβρεξε βροχὴν μεγάλην καὶ ἐπλήρωσε τὰς ὑδαταποθήκας ὕδατος, ἐποτίσθησαν δὲ ἀφθόνως οἱ ἀγροὶ καὶ ἐκεῖνοι, οἵτινες πρὸ ὀλίγου ἐδίψων ἐχορτάσθησαν ἐξ ὕδατος, τὸ δὲ σπουδαιότερον ἔλαβον ἐλπίδας, ὅτι θὰ ἔχωσιν ἀφθονίαν καρπῶν, σίτου, οἴνου καὶ ἄλλων ἀγαθῶν τοῦ Κυρίου. Ὁ δὲ θαυμαστὸς Λεόντιος ὑπὸ πάντων ἐπῃνεῖτο καὶ ἐθαυμάζετο, λεγόντων, ὅτι ὁ μέγας Ἀρχιερεὺς τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἅγιος Λεόντιος, ἐλθὼν εἰς τὸν τόπον μας ἠλευθέρωσεν ἡμᾶς ἀπὸ τὸν κίνδυνον τῆς δίψης. Ἂς μεταβῶμεν ἵνα προσπέσωμεν εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ διὰ νὰ ἔχωμεν αὐτὸν πάντοτε βοηθόν.