Μετέβη δέ ποτε ὁ θεῖος Λεόντιος εἰς ἓν Μετόχιον τοῦ Παναγίου Τάφου, διὰ νὰ ἐπισκεφθῇ τοὺς ἐκεῖ παραμένοντας ἀδελφούς. Ἐπειδὴ δὲ εἶχεν ἀκουσθῆ ἡ φήμη τοῦ Ἁγίου εἰς τὰ μέρη ἐκεῖνα, ἔτρεξαν πολλοὶ Χριστιανοὶ διὰ νὰ προσκυνήσουν τὸν Ἅγιον καὶ νὰ λάβουν τὴν εὐλογίαν αὐτοῦ. Μετ’ αὐτῶν δὲ μετέβη καὶ Μοναχός τις, ὁ ὁποῖος δὲν ἐπολιτεύετο κατὰ τὸ Σχῆμα αὐτοῦ, ἀλλ’ ἐκυριεύετο ἀπὸ τὸ δαιμόνιον τῆς πορνείας. Οὗτος, ἂν καὶ ἐγνώριζε τὸ πάθος του καὶ ἐλυπεῖτο ὁ δυστυχής, ὅμως ἐνικᾶτο ἀπὸ τὴν κακὴν συνήθειαν. Πρὸς τοῦτον λοιπὸν ὁ Ὅσιος, ἀτενίσας κατὰ πρόσωπον, εἶπε παρουσίᾳ ὅλων· «Ἀδελφέ, πάσχεις ἐκ ψυχικῆς ἀσθενείας, ἥτις σὲ ὁδηγεῖ πρὸς τὸν θάνατον». Ὁ δὲ Μοναχὸς ἐπληγώθη ἐκ τοῦ λόγου τούτου τοῦ Ὁσίου καὶ προσπεσὼν πρὸ τῶν ποδῶν του ἐζήτει τὴν ἰατρείαν. Διὰ τῆς ἐπιθέσεως δὲ τῶν χειρῶν τοῦ Ὁσίου καὶ τῆς εὐλογίας αὐτοῦ, ἰατρεύθη ὁ Μοναχὸς καὶ ἀπέσχε πλέον τελείως τοῦ κακοῦ. Ἐρωτώμενος δὲ, ὑπὸ τῶν συμπατριωτῶν του τί ἔκαμνε καὶ διατί τὸν ἤλεγξεν ὁ Πατριάρχης, ἐξωμολογήθη παρρησίᾳ ὅτι ἔπασχεν ἐκ τοῦ πάθους τῆς πορνείας καὶ ὅτι ἔπεσεν εἰς τὴν ἁμαρτίαν τὴν παρελθοῦσαν νύκτα. Διὰ τοιούτου τρόπου ἐλάμβανον τὴν ἰατρείαν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι, θέλοντες νὰ σωθοῦν, ὡμολόγουν τὰς ἁμαρτίας των καὶ ἤρχοντο εἰς μετάνοιαν.

Ὁ Οἰκονόμος τῶν ἐν τῇ Κύπρῳ κτημάτων τοῦ Παναγίου Τάφου ἀνέφερεν εἰς τὸν Πατριάρχην, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος τῆς Ἀμαθοῦντος ἐσφράγισε διὰ τῆς ἰδικῆς του σφραγῖδος τὰ πρόβατα, τοὺς βόας, τοὺς ἵππους καὶ ὅλα σχεδὸν τὰ ζῷα τοῦ Παναγίου Τάφου καὶ οἰκειοποιήθη ταῦτα. Ὅθεν ὁ Ἅγιος ἐκάλεσεν αὐτόν. Ἀλλ’ ἐκεῖνος, ὑπερήφανος ὢν καὶ ἀδιάντροπος, χαίρων δὲ εἰς τὴν ἀδικίαν, δὲν κατεδέχετο νὰ μεταβῇ πρὸς τὸν Ἅγιον. Ἀφοῦ δὲ ἐκλήθη δύο καὶ τρεῖς φοράς, μετὰ βίας μετέβη. Δεχθεὶς δὲ αὐτὸν ὁ Ὅσιος ἐν γαλήνῃ, εἶπεν εἰς τοῦτον νὰ μὴ σφραγίζῃ τὰ ζῷα τῶν Μετοχίων τῆς Ἱερουσαλήμ, ἀλλὰ νὰ ἀπέχῃ τούτων, διὰ νὰ μὴ δοκιμάσῃ τὴν θείαν ὀργὴν καὶ λάβῃ τὴν ἐκδίκησιν, ὄχι παρ’ ἀνθρώπου, ἀλλὰ παρ’ Αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. Ὁ δὲ Ἐπίσκοπος, μὴ βαλὼν καθόλου κατὰ νοῦν τοὺς λόγους τοῦ Πατριάρχου, ἠγέρθη μὲ θυμὸν καὶ ἔφυγεν, ἐξηκολούθει δὲ καὶ μετὰ ταῦτα νὰ κατακρατῇ τὰ ζῷα τὰ ὁποῖα ἐσφράγισεν. Ἀλλ’ ὁ Θεὸς δὲν ἠμέλησε τὴν ἐκδίκησιν. Διότι μετ’ ὀλίγας ἡμέρας ὁ Ἐπίσκοπος, διερχόμενος ἔφιππος μικρόν τινα ποταμόν, ἐκρημνίσθη ἀπὸ τοῦ ἵππου καὶ κατέπεσε, φεῦ! ἐντὸς αὐτοῦ, ἀποθανὼν καὶ γενόμενος ὁ δείλαιος θέαμα καὶ ἄκουσμα ἀξιοθρήνητον.