Ἐπειδὴ δὲ οἱ ἀδελφοὶ τῆς Μονῆς ἐβίαζον αὐτὸν νὰ μεταβῇ, ἐφάνη ὡς νὰ ὠξύνθη καὶ τότε εἰς ἐπήκοον πάντων προεῖπε ταῦτα· «Ἀφήσατέ με καὶ μὴ μὲ βιάζετε. Διότι, πιστεύσατέ με, ἂν μεταβῶ εἰς τὴν βασιλεύουσαν, τὴν Πάτμον πλέον θὰ ἰδῶ περαστικῶς». Οὐδεὶς ὅμως ἀντελήφθη τὶ ἐδήλουν οἱ λόγοι οὗτοι, ἕως ὅτου ἐπηλήθευσεν αὕτη ἡ πρόρρησις τοῦ Ὁσίου. Ὅμως ὑπείκων εἰς τὴν πίεσιν τῶν ἀδελφῶν ἡτοιμάσθη καὶ ἀνεχώρησε διὰ τὴν Κωνσταντινούπολιν.

Φθάσας δὲ ἐκεῖ, συνήντησε πρῶτον ἄνδρα τινὰ σοφὸν κατὰ τὰ θεῖα καὶ σοφώτερον κατὰ τὰ ἀνθρώπινα, ὅστις συνεδέετο διὰ στενῆς φιλίας μὲ τὸν βασιλέα καὶ ἦτο πρῶτος τῆς συγκλήτου, μέγας δὲ δρουγγάριος κατὰ τὸ ἀξίωμα. Μετὰ τοῦ ἀνδρὸς τούτου συνωμίλησεν ἱκανῶς ὁ Ἅγιος, οὗτος δὲ ὁ δρουγγάριος, ἀφοῦ ἐγνωρίσθη μὲ τὸν Ὅσιον, πατρικῶς ἐσέβετο αὐτὸν καὶ τὸν ἐτίμα ὡς ἄνθρωπον τοῦ Θεοῦ. Διὰ τοῦτο καὶ παρουσιάζων τὸν Ὅσιον εἰς τὸν τότε βασιλέα Μανουὴλ τὸν Κομνηνόν, εἶπεν· «Ἴδε, βασιλεῦ, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖον, προσφέρων εὐχέτην εἰς τὴν βασιλείαν σου, πιστεύω, ὅτι οὗτος θέλει ἀνοίξει διὰ σὲ τὴν ἀγκάλην τοῦ Θεοῦ, ὅταν θελήσῃ». Ὁ δὲ βασιλεύς, πιστεύσας ὅτι ὁ θεῖος Λεόντιος εἶναι πράγματι ὡς παρέστησεν αὐτὸν ὁ δρουγγάριος, βεβαιωθεὶς δὲ ἔτι μᾶλλον ἀπὸ τὴν ξηρότητα καὶ τὴν ὠχρότητα τοῦ προσώπου του, τὴν ἁπλότητα τῆς ὁμιλίας του καὶ τὴν ἑτοιμότητα μετὰ τῆς ὁποίας ἀπεκρίνετο εἰς τὰς ἐρωτήσεις, τὰς ὁποίας ἔκαμνον εἰς αὐτόν, ἀκόμη δὲ καὶ ἐκ τῆς εὐχερείας μεθ’ ἧς ἔλυε τὰς ἀπορίας τῶν θείων Γραφῶν, ᾐσθάνθη χαρὰν μεγάλην, πιστεύων ὅτι εὗρε μέγαν θησαυρὸν ἀντάξιον διὰ βασιλέα. Ὅθεν ἐσκέφθη νὰ ψηφίσῃ τὸν Ὅσιον δι’ Ἀρχιερέα καὶ Ποιμένα λαοῦ.

Κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἀπέθανεν ὁ Ἀρχιερεὺς τῶν Ρωσιῶν καὶ ὁ βασιλεὺς ἐψήφισε τὸν Ὅσιον Ἀρχιερέα τῶν Ρωσιῶν, ἀντὶ τοῦ ἀποθανόντος, τοῦτο δὲ ἐμήνυσεν εἰς τὸν Ὅσιον διὰ μέσου τοῦ δρουγγαρίου· ἀλλὰ δὲν ἠθέλησεν ὁ Ἅγιος νὰ γίνῃ Ποιμὴν τῶν Ρωσιῶν. Ἔπειτα ἔμεινε χηρεύων καὶ ὁ Ἀρχιεπισκοπικὸς θρόνος τῆς νήσου Κύπρου, ὅτε καὶ πάλιν ὁ βασιλεὺς ἐδοκίμασε, διὰ μέσου τοῦ δρουγγαρίου, ἂν ὁ Ὅσιος συγκατατίθεται νὰ ὁρίσῃ τοῦτον Ἀρχιερέα τῆς Κύπρου. Ἐκεῖνος ὅμως καὶ πάλιν ἠρνήθη. Διότι ἐγνώριζεν ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἔμελλε νὰ συμβῇ καὶ πότε ἦτο ἀνάγκη νὰ γίνῃ Ἀρχιερὲύς, μὲ τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.