Ὡς δὲ εἶδεν ὁ Ἅγιος τοῦτον γυμνὸν καὶ τρέχοντα ἀτάκτως, τὸν ἐλυπήθη καὶ ἐφώναξεν· «Ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ Χριστοῦ, σὲ προστάζω, ἀκάθαρτον δαιμόνιον, νὰ ἐξέλθῃς ἀπὸ τὸ πλάσμα τοῦ Θεοῦ». Εὐθὺς τότε τὸ δαιμόνιον, ἀφοῦ ἐσπάραξε, τὸν νέον καὶ τὸν ἔρριψε κατὰ γῆς, ἐξῆλθεν ἐξ αὐτοῦ κραυγάζον· «Μὲ διώκεις, Ἐπιφάνιε, ἀπὸ τὸν τόπον μου. Ἀλλὰ νὰ ἠξεύρῃς, ὅτι ἔχω νὰ ὑπάγω εἰς τὸν βασιλέα τῆς Περσίας καὶ ὅτι θὰ σὲ λάμω νὰ ἔλθῃς ἐκεῖ μὲ πολλὴν θλῖψιν». Ὁ δὲ νέος ἐκεῖνος ἐσωφρονίσθη τελείως καί, ἐλθών, ἔπεσε πρὸ τῶν ποδῶν τοῦ Ἁγίου. Τότε ὁ Ἅγιος ἀνεσήκωσεν αὐτὸν καὶ τὸν ἀπέστειλεν εἰς τὸν οἶκόν του ἐν εἰρήνῃ ὑγιαίνοντα.
Ἐκεῖνο ὅμως τὸ πονηρὸν δαιμόνιον μετέβη εἰς τὴν Περσίαν καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὴν θυγατέρα τοῦ βασιλέως. Ἐβασάνιζε δὲ ταύτην, ὅπως καὶ τὸν νέον, κραυγάζον καὶ λέγον· «Ἐὰν δὲν ἔλθῃ ἐδῶ ὁ Ἐπιφάνιος, ὅστις μὲ ἔστειλεν εἰς τὴν θυγατέρα σου, βασιλεῦ, δὲν ἐξέρχομαι ἐξ αὐτῆς». Καὶ πάλιν ἔλεγεν· «Ἐπιφάνιε, σύ, ὅστις εἶσαι εἰς τὴν Φοινίκην, ἐλθὲ ἐδῶ διὰ νὰ ἐξέλθω ἀπὸ τὴν θυγατέρα τοῦ βασιλέως». Ὅθεν ὁ βασιλεύς, ἀκούσας τὰ λεγόμενα ὑπὸ τοῦ δαιμονίου, ἔστειλε πλῆθος ἐκλεκτῶν ἀνθρώπων εἱς τὴν Φοινίκην, διὰ νὰ ἀνεύρουν τὸν Ἐπιφάνιον. Οὗτοι δέ, μεταβάντες εἱς τὴν Φοινίκην, ἀνεζήτησαν τὸν Ἅγιον εἰς ὅλα τὰ μέρη, ἀλλὰ δὲν τὸν εὗρον. Οὕτω ἐπέστρεψαν ἄπρακτοι. Τινὲς δὲ ἐξ αὐτῶν ἐκακοποιήθησαν ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους, ὡς κατάσκοποι. Ἀλλὰ τὸ δαιμόνιον ἐφώναζεν, ὅτι ὁ Ἐπιφάνιος κατοικεῖ εἰς τὸν τόπον, τὸν καλούμενον Σπανύδριον. Ἀκούσας δὲ τοῦτο ὁ βασιλεύς, ἀπέστειλε πάλιν τριάκοντα ἁνθρώπους καὶ παρήγγειλεν εἰς αὐτοὺς νὰ ἐνδυθοῦν καθὼς ἐνδύονται οἱ Ρωμαῖοι, νὰ ἀναχωρήσουν διὰ τὴν Φοινίκην καὶ νὰ ἀναζητήσουν τὸν τόπον, ὅστις καλεῖται Σπανύδριον, διότι ἐκεῖ κατοικεῖ ὁ Ἐπιφάνιος. Οἱ δὲ ἀπεσταλμένοι, ἐνδυθέντες τὰς στολὰς τῶν Ρωμαίων, μετέβησαν εἰς τὴν Φοινίκην καὶ ἐξετάσαντες ἀκριβῶς εὗρον τὸ Σπανύδριον.
Μεταβάντες τότε, ἐν ὥρᾳ νυκτός, πρὸ τῆς θύρας τοῦ κελλίου, ἔκρουσαν ταύτην. Ἀλλ’ ὁ Ἅγιος, προσευχόμενος τὴν ὥραν ἐκείνην, δὲν ἤνοιξεν, οὐδὲ ἐταράχθη. Ἐκεῖνοι δέ, θυμωθέντες, ἠθέλησαν νὰ θραύσουν τὴν θύραν. Εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν ἐξήγαγε μάχαιραν καὶ ἥπλωσε τὴν χεῖρά του διὰ νὰ σχίσῃ τὴν θύραν. Ἀλλ’ ἡ χείρ του ἔμεινεν ἀκίνητος ὡς τελείως ξηρά. Τότε οἱ ἄλλοι φοβηθέντες ἀνεχώρησαν μακρὰν τοῦ κελλίου. Ἀφοῦ δὲ ὁ Ἅγιος ἐτελείωσε τὴν προσευχήν του, ἤνοιξε τὴν θύραν.