Ὁ δὲ Ἅγιος, ἐκτείνας τὴν χεῖρά του καὶ κρατήσας τὸν βασιλέα, εἶπε πρὸς αὐτὸν μὲ ἱλαρότητα· «Ἀνάστα, βασιλεῦ, ἐλθὲ εἰς τὸν ἑαυτόν σου καὶ μὴ φοβεῖσαι». Οὕτως ἠγέρθησαν ὅλοι. Στραφεὶς δὲ ὁ Ἅγιος πρὸς τὸν μάγον, εἶπε· «Συλλογίσθητι καλῶς τὶ βλέπεις καὶ τὶ ἀκούεις καὶ πρόσεχε εἰς τὴν ἀλήθειαν, ὥστε νὰ μὴ νομίζῃς ἐμὲ μάγον. Διότι ἐγὼ εἶμαι δοῦλος τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί, ἐν τῷ ὀνόματι Αὐτοῦ, λάλει πάλιν, ἄκουε ὡς καὶ πρότερον καὶ γίνου φίλος τῆς ἀληθείας». Εὐθὺς τότε ό μάγος ἤρχισε νὰ ὁμιλῇ καὶ ἐζήτει συγχώρησιν ἀπὸ τὸν Ἅγιον, ἀναγνωρίσας ὅτι ἔσφαλε.
Μετὰ ταῦτα ὁ βασιλεὺς ἐπρόσταξε καὶ ἔφεραν χρυσόν, ἄργυρον, μαργαρίτας καὶ πολυτίμους λίθους, τὰ ὁποῖα, ἀφοῦ ἀπέθεσε πρὸ τοῦ Ἁγίου, εἶπε πρὸς αὐτόν· «Λάβε ταῦτα, ὦ Πάτερ, καὶ ἔχε με εἰς τὴν μνήμην σου». Ὁ Ἅγιος ὅμως ἀπεκρίθη πρὸς τὸν βασιλέα· «Ἡμεῖς καταφρονοῦμεν ὅλα αὐτά, ὡς ψευδῆ καὶ ἀσήμαντα ἁγαθὰ τούτου τοῦ κόσμου, διὰ νὰ ἀπολαύσωμεν τὰ ἀληθῆ καὶ αἰώνια ἀγαθὰ τοῦ οὐρανοῦ. Μὴ λοιπὸν δίδῃς μερίμνας εἰς ἐμὲ διὰ τούτων, διότι ὁ Χριστὸς μὲ ἐδίδαξε νὰ μὴ χρειάζωμαι τοιούτους θησαυρούς. Ὅθεν λάβε καὶ θάψε πάλιν αὐτὰ εἰς τὸ θησαυροφυλάκιόν σου. Γνώριζε ὅμως, ὅτι ὅσον καιρὸν θὰ εὑρίσκωνται ἐκεῖ θὰ εἶναι νεκρὰ καὶ ἀνενέργητα, διότι προσέχεις μόνον εἰς αὐτὰ καὶ ἔχεις πολλὴν περὶ τούτου φροντίδα, καμμίαν ὅμως ὠφέλειαν εἰς τὴν ψυχήν σου δὲν δύνασαι νὰ λάβῃς ἐκ τούτων. Μάλιστα ἔχεις κατὰ νοῦν νὰ ἀπολέσῃς πολλὰς ψυχὰς διὰ μέσου τοῦ χρυσοῦ, ὅστις ἐδωρήθη εἰς σὲ παρὰ τοῦ Κυρίου, ἵνα δίδῃς τοῦτον εἰς τοὺς ἔχοντας ἀνάγκην. Γίνου λοιπὸν δίκαιος, πλησιάζων πρὸς τὸν Θεὸν τῶν ὅλων, καθὼς δὲ ὁ Θεὸς ἔδωκε τὸ χρυσίον εἰς σέ, δίδε αὐτὸ καὶ σὺ εἰς τοὺς πτωχούς, διὰ νὰ μὴ καταδικασθῇς εἰς τὴν μέλλουσαν Κρίσιν καὶ ριφθῇς εἰς τὸ αἰώνιον σκότος. Διότι τότε θέλεις ἐνθυμηθῆ τοὺς ἰδικούς μου λόγους χωρὶς ὄφελος. Ἄκουσον ὅμως τώρα τοὺς λόγους μου, ἵνα τότε ἀγάλλεσαι πάντοτε. Μὴ ἔχῃς τὰς βλέψεις ἐπὶ τοῦ κόσμου τούτου καὶ τῶν ἀγαθῶν του καὶ τότε ὅλος ὁ κόσμος θέλει ὑποταχθῆ εἰς σέ. Φυλάττου δὲ προσεκτικῶς ἀπὸ τοὺς μάγους, διότι σὲ πλανοῦν διὰ τῶν σκοτεινῶν των πράξεων».