Ὅταν δὲ ἐξήλθομεν τοῦ βασιλικοῦ παλατίου καὶ ἐνῷ ἀκόμη συνώδευεν ἡμᾶς ὁ βασιλεὺς μετὰ τῆς συνοδείας του, συνηντήσαμεν τὸ λείψανον παιδίου ἄρχοντός τινος, τὸ ὁποῖον μετέφερον μὲ νεκροκρέββατον, διὰ νὰ τὸ ρίψουν εἰς τοὺς ἀστροκύνας, ἵνα τὸ φάγουν. Διότι τοιαύτην συνήθειαν ἔχουν οἱ Πέρσαι. Νὰ ρίπτουν τοὺς νεκροὺς εἰς τοὺς κύνας, διὰ νὰ τοὺς τρώγουν. Τότε ὁ Ἅγιος εἶπε πρὸς ἐκείνους, οἵτινες τὸ μετέφερον· «Ἀποθέσατε, ὦ τέκνα, τὸ λείψανον, εἰς τὴν γῆν, διὰ νὰ ἴδωμεν καὶ ἡμεῖς τὸν νεκρόν». Εὐθὺς τότε ἐκεῖνοι ἔπραταν τοῦτο. Στραφεὶς δὲ ὁ Ἅγιος πρὸς τὸν βασιλέα, εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ὦ βασιλεῦ, ἔπρεπε νὰ θάπτετε εἰς τὴν γῆν τοὺς νεκρούς σας καὶ ὄχι νὰ τοὺς ρίπτετε εἰς τοὺς κύνας διὰ νὰ τοὺς φάγουν. Γνώριζε δὲ ὅτι εἰς τὸ βασίλειόν σου ἔχεις πολλοὺς κακοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θανατώνουν προώρως τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ τοῦτον δὲ τὸν νεκρόν, τὸν ὁποῖον βλέπεις, ἄνθρωπος κακότροπος τὸν ἐθανάτωσεν ἀδίκως μὲ μαγείας. Ὅμως ὁ Θεός μου, ὅστις ἐσταυρώθη ἐπὶ τοῦ ξύλου, θέλει ἀναστήσει αὐτὸν πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν ὅλων σας».

Ὡς δὲ εἶπε ταῦτα ὁ Ἅγιος, ἤγγισε τὸν νεκρὸν διὰ τῶν χειρῶν του καὶ προσηυχήθη πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, εἰπών· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ὁ ἀναστήσας ἐκ νεκρῶν τὸν τετραήμερον Λάζαρον, ἀνάστησον καὶ τοῦτον τὸν νέον». Ἀφοῦ δὲ ἐξεδύθη τὸ ἐπανωφόριόν του, ἐνέδυσε διὰ τούτου τὸν νέον. Διότι συνηθίζουν οἱ Πέρσαι νὰ κηδεύουν γυμνοὺς τοὺς ἀποθνῄσκοντας. Εὐθὺς τότε, ὤ τοῦ θαύματος! ἀνέστη ὁ νεκρὸς καὶ ηὐχαρίστει τὸν Ἅγιον, ὁ ὁποῖος εἶπεν εἰς τὸν νέον· «Ὕπαγε, τέκνον, εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ ἐνδύθητι μὲ τὰ συνήθη ἐνδύματά σου, φέρε δὲ εἰς ἐμὲ τὸ ἐπανωφόριόν μου». Τοῦτο δὲ εἶπε, διότι ὁ Ἅγιος ἔφερεν ἐσωτερικῶς τρίχινον ὑποκάμισον καὶ ἐπ’ αὐτοῦ τὸ ἐπανωφόριόν του.

Ἰδὼν ὁ βασιλεὺς τὸ θαῦμᾳ αὐτό, τὸ ὁποῖον ἐτέλεσεν ὁ Ἅγιος, ἐνόμισεν ὅτι εἶναι Θεός. Ὁ δὲ Ἅγιος εἶπε πρὸς αὐτόν· «Μὴ λογίζεσαι τοιαῦτα δι’ ἐμέ, ὦ βασιλεῦ, διότι εἶμαι ἄνθρωπος ὁμοιοπαθὴς καὶ θνητός. Ὅμως ὁ Θεός μου, εἰς τὸν ὁποῖον ἐπίστευσα, παραχωρεῖ ταῦτα τὰ σημεῖα εἰς ἐκείνους τοὺς ὁποίους ἀγαπᾷ». Ἀφοῦ δὲ εἶπεν ὁ Ἅγιος ταῦτα καὶ ἄλλα περισσότερα, προσέθεσεν· «Ἐπίστρεψον, τέκνον, εἰς τὸ παλάτιόν σου καὶ ἡμεῖς ἀναχωροῦμεν διὰ τὴν πατρίδα μας».