Ἀφυπνισθεὶς τότε ὁ Κάλλιστος διηγήθη εἰς τὸν πατέρα του ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα εἶδεν ἐν ὁράματι καὶ ἀπὸ τῆς ἡμέρας ἐκείνης δὲν ἠνωχλήθη πλέον ἀπὸ τὸ δαιμόνιον. Ὅθεν, μετὰ τρεῖς μῆνας, εἶπε πρὸς τὸν πατέρα του· «Θέλω, πάτερ, νὰ ὑπάγω εἰς τὴν Φοινίκην, διὰ νὰ εὕρω τὸν Ἐπιφάνιον καὶ νὰ κατοικήσω μετ’ αὐτοῦ εἰς τὸ Σπανύδριον». Εὐθὺς τότε ὁ πατήρ του ἔδωκεν εἰς αὐτὸν ἀργυρᾶ νομίσματα πολλὰ καὶ ἀπέστειλε τοῦτον. Ὡς δὲ ἔφθασεν ὁ Κάλλιστος εἰς τὴν Φοινίκην, εὗρε τὸν Ἅγιον καὶ ἀφοῦ διηγήθη εἰς αὐτὸν ὅλα τὰ συμβάντα, κατῴκησε μεθ’ ἡμῶν. Οὗτος λοιπὸν ό Κάλλιστος, λαβὼν μεθ’ ἑαυτοῦ δύο ὑποτακτικοὺς καὶ τρεῖς καμήλους, μετέβη, διὰ προσταγῆς τοῦ Ἁγίου, εἰς τὴν Ἔδεσσαν καὶ ἔφερεν εἰς τὸ Μοναστήριον τὰ βιβλία τοῦ φιλοσόφου. Ἔκτοτε ὁ Ἅγιος καὶ ὁ φιλόσοφος εὑρίσκοντο καθ’ ἑκάστην εἰς μεγάλην φιλονεικίαν. Εἶπε δὲ πρὸς τὸν φιλόσοφον ἡμέραν τινὰ ὁ Ἅγιος· «Ὁ Προφήτης Δανιὴλ λέγει· «Κριτήριον ἐκάθισε καὶ βίβλοι ἠνεῴχθησαν» (Δαν. ζ’ 10), φέρε μου λοιπὸν σύ, τὰ ἰδικά σου βιβλία καὶ ἐγὼ τὰ ἰδικά μου, ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα μοὶ ἐχάρισεν ὁ Θεὸς καὶ ἂς καθήσωμεν νὰ κριθῶμεν μεταξύ μας».

Ὅθεν ἐτοποθέτησεν ὁ Ἅγιος τὰς θείας Γραφὰς ἐκ δεξιῶν καὶ ὁ φιλόσοφος τὰ βιβλία του ἐξ ἀριστερῶν καὶ ἤρχισεν ἀπὸ τὴν ἀρχὴν τῆς Κοσμοποιΐας. Ὁ μὲν Ἅγιος ἀπὸ τῆς Γενέσεως, τὴν ὁποίαν συνέγραψεν ὁ Μωϋσῆς, ὁ δὲ φιλόσοφος ἀπὸ τὴν γένεσιν, τὴν ὁποίαν συνέγραψεν ὁ Ἡσίοδος. Ἀναγιγνώσκοντες δὲ τὰ δύο βιβλία ἐφιλονείκουν μεταξύ των. Ὅμως τὸ φῶς ἦτο φῶς καὶ τὸ σκότος, σκότος. Ἡ Γένεσις, δηλαδή, τοῦ Μωϋσέως ἦτο ἀληθής, καὶ ἡ γένεσις τοῦ Ἡσιόδου ἦτο ψευδή. Διότι ὁ Μωϋσῆς συνέγραψε τὴν Γένεσιν μὲ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ, ὁ δὲ Ἡσίοδος ἐκ Θεοῦ εἶχε τὴν ζωὴν καὶ ἀπὸ τῶν δαιμόνων τὴν πλάνην.