Ἐκεῖ συνηντήσαμεν νομοδιδάσκαλόν τινα τῶν Ἑβραίων, Ἀκύλαν τὸ ὄνομα, μετὰ τοῦ ὁποίου ὁ Ἅγιος ἤρχισε νὰ συνδιαλέγεται ἐπὶ χωρίων τῆς Παλαιᾶς Γραφῆς καὶ ἦλθον εἰς πολλὴν φιλονικίαν τὴν ἡμέραν ἐκείνην. Τὴν δὲ ἑπομένην, ἐνῷ συνωμίλουν πάλιν, ἐμάκρυνον τὸν λόγον, εἰς δὲ τὸ τέλος ὁ Ἀκύλας, καταπεισθεὶς ἐκ τῶν λόγων τοῦ Ἁγίου, ἐζήτησε νὰ γίνῃ Χριστιανός. Ὅθεν, παραλαβὼν τοῦτον μεθ’ ἑαυτοῦ ὁ Ἅγιος, τὸν ὡδήγησε πρὸς τὸν μέγαν Ἀθανάσιον, τὸν Πάπαν καὶ Πατριάρχην τῆς Ἀλεξανδρείας, διὰ νὰ τὸν κατηχήσῃ. Ἡμεῖς δέ, ἐξελθόντες τῆς πόλεως, μετεβαίνομεν πρὸς τὰ μέρη τῆς ἄνω Θηβαΐδος.

Καθ’ ὁδὸν συνηντήσαμεν, μαθητήν τινα τοῦ μεγάλου Ἀντωνίου, Παφνούτιον καλούμενον, πρὸς τὸν ὁποῖον εἶπεν ὁ Ἅγιος· «Εὐλόγησον ἡμᾶς, Πάτερ». Ἐκεῖνος δὲ ἀπεκρίθη· «Εὐλογημένοι ὑμεῖς ἐν ὀνόματι Κυρίου». Ἀφοῦ δὲ ὁ Παφνούτιος οὗτος εἶπε τὴν εὐχήν, ἀντηλλάξαμεν τὸν ἀσπασμὸν καὶ ἐκαθήσαμεν ὀλίγον εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, διὰ νὰ λάβωμεν ἀναψυχήν. Τότε ὁ Ἅγιος ἠρώτησε τὸν Παφνούτιον δι’ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὀποῖα κατώρθωσεν ὁ Μέγας Ἀντώνιος, οὗτος δὲ διηγήθη πάντα. Ἔπειτα ὁ Ἅγιος εἶπε· «Θέλω, Πάτερ, νὰ κατοικήσω εἰς τὴν Νιτρίαν». Ἀπεκρίθη ὁ Παφνούτιος· «Ὕπαγε ὑγιαίνων καὶ ἀπόλαυε τοὺς ἐκεῖ Πατέρας. Σύναξε δὲ καὶ χόρτον θερμόν· ἔπειτα πήγαινε εἰς τὴν Κύπρον καὶ τρέφε πρόβατα εἰς ἱματισμὸν καὶ τίμα παῖδας, ἵνα ὧσιν ἄρνες» [2]. Κατόπιν, ἀφοῦ πάλιν προσηυχήθησαν ἐπ’ ἀρκετόν, ἠκολουθήσαμεν ὁ καθ’ εἷς τὸν δρόμον του.

Ἦτο δὲ εἰς τὰ περίχωρα τῆς Λεοντοπόλεως Μοναχός τις, Ἱέραξ καλούμενος, ὁ ὁποῖος ἐνήστευε πολὺ καὶ οὔτε ἔλαιον ἔτρωγεν, οὔτε οἶνον ἔπινε καὶ ὑπό τινων ἐνομίζετο, ὅτι εἶναι ἄνθρωπος ἀγαθὸς καὶ ὅτι ἔχει προορατικόν. Ἀκούσας ταῦτα ὁ Ἅγιος, ἐπόθησε νὰ ἴδῃ τοῦτον. Ὅθεν, μεταβάντες εἰς τὸ Μοναστήριόν του, εὕρομεν πλῆθος ἀνθρώπων, οἵτινες ἠκροῶντο τὴν διδασκαλίαν του. Ἰδὼν δὲ ὁ Ἱέραξ τὸν Ἅγιον, ἠρώτησε πόθεν ἦτο καὶ πῶς ὠνομάζετο. Μαθὼν τότε ὅτι ἦτο ἀπὸ τὴν Παλαιστίνην καὶ ὠνομάζετο Ἐπιφάνιος, ἐδειλίασε πολύ, διότι εἶχεν ἀκούσει διὰ τὸν Ἅγιον, ὅτι ἦτο λόγιος καὶ εἶχε προορατικόν, ὅμως ἐξηκολούθησε νὰ διδάσκῃ τὸν λαόν. Ὁμιλῶν δὲ περὶ τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν, ἔλεγεν, ὅτι εἰς τὸν μέλλοντα αἰῶνα, δὲν ἀνασταίνεται αὐτὴ ἡ ἰδία σὰρξ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλ’ ἀντ’ αὐτῆς ἀνασταίνεται ἄλλη καὶ ὅτι αὕτη διαλύεται εἰς τὴν γῆν, κατὰ τὸ «Γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ» (Γεν. γ’ 19) καὶ ὅτι ὅσοι ἀπέθανον παιδία, ἐν τῇ ἀναστάσει δὲν θὰ εἶναι τέλειοι κατὰ τὴν ἡλικίαν.