Ὁ δὲ Ἅγιος εἶπε μίαν ἡμέραν «Βλέπω, φιλόσοφε, ὅτι εἶσαι ἐστολισμένος καὶ μὲ λόγον καὶ μὲ πλοῦτον καὶ ἔχεις ἀκόμη καὶ πολλοὺς θεούς. Ἀλλὰ διατί δὲν φροντίζει διὰ τὸ παιδίον σου, νὰ ἰατρευθῇ ὁ ὀφθαλμός του;». Ἀκούσας τοῦτο ἐγέλασεν ὁ φιλόσοφος καὶ εἶπε πρὸς τὸν Ἅγιον· «Ἂν εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην ἦτο μόνον τὸ ἰδικόν μου παιδίον νὰ μὴ ἔχῃ ὀφθαλμόν, ἤθελον φροντίσει δι’ αὐτό· ἀλλ’ ἀφοῦ εἶναι ἀναρίθμητοι εἰς τὸν κόσμον ἐκεῖνοι, οἵτινες δὲν ἔχουν κανένα ὀφθαλμόν, τί νὰ φροντίσω ἐγὼ διὰ τοῦτο, τὸ ὁποῖον, ἐπὶ τέλους, ἔχει τὸν ἕνα ὀφθαλμόν;». Τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος· «Ἂν ὅμως ἦτο μόνον τὸ ἰδικόν σου παιδίον, τί ἤθελες κάμει διὰ νὰ τὸ ἰατρεύσῃς;». Ἐκεῖνος εἶπε· «Τίποτε ἄλλο, ἐκτὸς τοῦ νὰ συλλογίζωμαι πολλάκις καὶ νὰ λέγω, ὅτι οὐδεὶς εἶναι εἰς ὅλον τὸν κόσμον, ὡς τὸ ἰδικόν μου παιδίον». Ὁ δὲ Ἅγιος εἶπε· «Μὴ ἐκλαμβάνῃς τοὺς λόγους μου, φιλόσοφε, ὡς ἀστείους, διότι ἐν μέσῳ ἡμῶν εἶναι ὁ Θεός· ἀλλὰ φέρε τὸ παιδίον σου καὶ ἰδὲ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ». Εὐθὺς τότε, λαβὼν ἐκ τῆς χειρὸς τὸ παιδίον τοῦ Εὐδαίμονος, ἐσφράγισε μὲ τὸ σημεῖον τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ τὸν τυφλὸν ὀφθαλμόν του τρεῖς φορὰς καί, ὤ τοῦ θαύματος! ἀμέσως ἀνέβλεψεν. Ὡς δὲ εἶδεν ὁ Εὐδαίμων τοῦτο τὸ θαῦμα, παρεκάλεσε τὸν Ἅγιον νὰ τὸν κάμῃ Χριστιανόν. Ἀλλ’ ὁ Ἅγιος τοῦ εἶπε νὰ μεταβῇ εἰς τὸν Ἐπίσκοπον, ὅστις καὶ τὸν ἐβάπτισε διὰ τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος.
Ἐγένετο δὲ ὁ Ἅγιος περιβόητος εἰς ὅλην τὴν Αἴγυπτον καὶ ἐζήτουν οἱ Ἐπίσκοποι νὰ εὕρουν τὴν εὐκαιρίαν διὰ νὰ τὸν χειροτονήσουν Ἐπίσκοπον. Ὁ Θεὸς ὅμως, ὅστις ἦτο ὁδηγὸς τοῦ Ἁγίου, ἀπεκάλυψε τοῦτο εἰς αὐτόν. Ὅθεν, ἀναχωρήσαντες ἐκεῖθεν, ἐπεστρέψαμεν πάλιν εἰς τὴν πατρίδα μας καὶ μετέβημεν εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ μεγάλου Ἱλαρίωνος. Ὡς δὲ οἱ ἀδελφοὶ εἶδον τὸν Ἅγιον, ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην, διότι εἰς μεγάλην λύπην εὑρίσκοντο, ἐπειδὴ ὁ μέγας Ἱλαρίων εἶχεν ἀναχωρήσει ἀπὸ τὸ Μοναστήριον, διὰ τὴν πολλὴν ἐνόχλησιν τὴν ὁποίαν ἐπροξένουν οἱ ἄνθρωποι εἰς αὐτόν, καὶ εἶχε μεταβῆ εἰς τὴν Κύπρον, εἰς τὰ μέρη τῆς Πάφου. Ἐμείναμεν δὲ ἐκεῖ τεσσαράκοντα ἡμέρας καὶ ἔπειτα ἀνεχωρήσαμεν διὰ τὸ Μοναστήριόν μας, εἰς τὸ ὁποῖον ὁ Ἅγιος ἔκαμεν Ἡγούμενον, ὡς προείπομεν, τὸν Ἐδεσσηνὸν Ἐπιφάνιον, ὅστις συνήθροισεν ἐκεῖ πλῆθος Μοναχῶν, τοὺς ὁποίους πολὺ ἐπεμελεῖτο, διότι καὶ αὐτὸς ἦτο ἄνθρωπος θαυμαστός. Βλέποντες δὲ τὸν Ἅγιον οἱ ἀδελφοί, ἔχαιρον μεγάλως καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν.