Μετὰ ταῦτα, ἰδὼν, ὁ Ἅγιος, ὅτι ἔφθασεν ἡ ὥρα τοῦ γεύματος, εἶπε πρὸς τὸν βασιλέα· «Ἤθελον νὰ σοῦ εἴπω καὶ ἄλλα πολλά, ἀλλὰ δὲν προσέχεις. Γνωρίζω, ὅτι ὁ λογισμός σου εἶναι τώρα εἰς τὴν τράπεζαν. Ὅθεν ὕπαγε, φάγε ἐξ ὅλων τῶν φαγητῶν μὲ μετριότητα, διότι πρὸς ταῦτα ἔχεις ἐστραμμένον τὸν λογισμόν σου». Εἶπε τότε ὁ βασιλεὺς πρὸς τὸν Ἅγιον· «Ἐλθέ, Πάτερ, ἵνα συμφάγωμεν». Ἀλλ’ ὁ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Ὕπαγε εἰς τὴν τράπεζαν καὶ φάγε, καθως σοῦ εἶπον, ἐξ ὅλων τῶν φαγητῶν, κατὰ τὴν συνήθειάν σου. Μόνον ἄπεχε ἀπὸ τὴν ἀταξίαν. Καὶ ἐγὼ μὲ ὀλίγον ἄρτον ἀπὸ πίτυρα καὶ μὲ ὀλίγον ἅλας θέλω ἱκανοποιήσει τὴν ἀνάγκην τοῦ σώματος». Τότε ὁ βασιλεὺς ἀπέλυσεν ὅλους τοὺς ἄλλους, ἐπρόσταξε δὲ νὰ εἰσέλθωμεν ἡμεῖς εἰς τὸ κουβούκλιον, ὅπου καὶ ἔστειλε πρὸς ἡμᾶς διάφορα φαγητά. Ὁ δὲ Ἅγιος, ἀφοῦ ἐκράτησε μόνον ἕνα ἄρτον, ἐπέστρεψε τὰ ἄλλα, φαγόντες δὲ τοῦτον ἐχορτάσθημεν καὶ ηὐχαριστήσαμεν τὸν τῶν ὅλων Θεόν.

Τὴν ἑπομένην ἔστειλεν ὁ βασιλεὺς καὶ προσεκάλεσε τὸν Ἅγιον, ὅστις καὶ μετέβη πρὸς αὐτόν. Καθὼς δὲ ἐπλησίασεν, ἠγέρθη ὁ βασιλεὺς ἀπὸ τοῦ θρόνου του καὶ ἀπέθεσε τὸ βασιλικόν του σκῆπτρον εἰς τὴν γῆν, ὁ δὲ Ἅγιος εἶπεν· «Ἀνάλαβε, ὦ βασιλεῦ, τὴν ἄσκησιν τοῦ ἀξιώματος τῆς βασιλείας καὶ εὐχαρίστει τὸν Θεόν, ὅστις σοῦ τὸ ἐδώρησε». Καὶ ὁ βασιλεὺς ἀπεκρίθη· «Παρακαλῶ σε, Πάτερ, μεῖνε ἐδῶ μεθ᾽ ἡμῶν καὶ ἐγὼ θέλω πράξει ὅ,τι μοῦ εἴπῃς». Ἀλλ’ ὁ Ἅγιος εἶπεν· «Ἐὰν διαφυλάξῃς τοὺς λόγους μου, θὰ σὲ ἐνθυμοῦμαι καὶ ἐγώ, ὅπου καὶ ἂν εὑρίσκωμαι». Ἐμείναμεν δὲ εἰς τὸ παλάτιον τοῦ βασιλέως δέκα ἡμέρας. Κατόπιν ὁ Ἅγιος εἶπε πρὸς τὸν βασιλέα· «Θέλω νὰ ἀναχωρήσω διὰ τὸν τόπον μου, διότι ἀποζητῶ ἐκείνους οἵτινες εὑρίσκονται ἐκεῖ, σὺ δὲ κάθησε εἰς τὸν θρόνον σου ἥσυχος καὶ μὴ κηρύξῃς πόλεμον ἐναντίον τῶν Ρωμαίων. Διότι, ἐὰν γίνῃς ἐχθρός των, θέλεις γίνει ἐχθρὸς καὶ μὲ τὸν Ἐσταυρωμένον Ἰησοῦν Χριστόν. Ἐὰν δὲ γίνῃς ἐχθρὸς τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ, θέλεις κακῶς ἀφανισθῆ ἀπὸ τοὺς ἀντιδίκους σου». Τότε ὁ βασιλεύς, προπορευόμενος καὶ ἀκολουθούμενος ὑφ’ ὅλων τῶν οἰκείων του, κατευώδωσεν ἡμᾶς, ἀναχωροῦντας διὰ τὸν τόπον μας.