Ὡς δὲ ἵσταντο ὁ Ἐπιφάνιος καὶ ἡ ἀδελφή του ἀκούοντες τὰς Ἁγίας Γραφάς, εἶδεν ὁ Ἐπίσκοπος, ὅτι τὸ πρόσωπον τοῦ Ἐπιφανίου ἦτο δεδοξασμένον καὶ λαμπρὸν καὶ στέφανος ὡραῖος εὑρίσκετο ἐπὶ τῆς κεφαλῆς του. Μετὰ δὲ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Εὐαγγελίου εἰσῆλθεν ὁ Ἐπίσκοπος εἰς τὸ Βαπτιστήριον καὶ ἐπρόσταξε νὰ εἰσέλθῃ καὶ ὁ Ἐπιφάνιος, ἡ ἀδελφή του καὶ ὁ Λουκιανός, ὅστις καὶ ἔγινε πνευματικὸς πατὴρ τοῦ Ἐπιφανίου. Ὁ δὲ Ἐπίσκοπος, ἀφοῦ τοὺς ἐδίδαξεν ἅπαντα τὰ χρειώδη, ἐβάπτισε τούτους καὶ τοὺς ἐκοινώνησε διὰ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Κατόπιν τοὺς ἐπρόσταξε νὰ μεταβοῦν εἰς τὴν Ἐπισκοπήν, διὰ νὰ γευματίσουν μετ’ αὺτοῦ καὶ νὰ μείνουν ἐκεῖ ἐπὶ ἑπτὰ ἡμέρας κατὰ τὴν τάξιν.
Ἀφοῦ παρῆλθον αἱ ἑπτὰ ἡμέραι, ὁ Ἐπιφάνιος ἔφερεν εἰς τὴν οἰκίαν του τὸν Λουκιανὸν καὶ παρθένον τινὰ Βερνίκην ὀνόματι, ἥτις διὰ τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος ἔγινε πνευματικὴ μήτηρ τῆς ἀδελφῆς του. Ἔδωσε δὲ εἰς τὴν Βερνίκην χίλια νομίσματα καὶ παρέδωκεν εἰς αὐτὴν καὶ τὴν ἀδελφήν του, διὰ νὰ τὴν παραλάβῃ μαζί της εἰς τὸ Μοναστήριόν της, διὰ νὰ μονάσῃ ὁμοῦ μετὰ τῶν ἄλλων παρθένων εἰς τὰς ὁποίας ἡ Βερνίκη ἦτο Ἡγουμένη. Ὁ δὲ Ἐπιφάνιος, ἀφοῦ ἐπώλησεν ὅλα τὰ ὑπάρχοντά του, διένειμεν εἰς τοὺς πτωχοὺς ὅ,τι ἐξ αὐτῶν εἰσέπραξε καὶ ἐκράτησε μόνον τεσσαράκοντα νομίσματα, διὰ νὰ ἀγοράσῃ θεῖα καὶ ζείδωρα βιβλία. Μετὰ ταῦτα ἀνεχώρησεν ἐκ τῆς πόλεως μετὰ τοῦ Λουκιανοῦ καὶ κατηυθύνθησαν εἰς Μοναστήριόν τι, εἰς τὸ ὁποῖον ἡσύχαζον δέκα Μοναχοί, οἵτινες ἦσαν καλλιγράφοι καὶ ἀπὸ τὴν καλλιγραφίαν ἐκέρδιζον τὰ ἀναγκαιοῦντα εἰς αὐτούς. Ἐκεῖ λοιπὸν μετέβη καὶ ὁ Ἐπιφάνιος καὶ ἐγένετο Μοναχός, ὢν τότε ἡλικίας δεκαὲξ ἐτῶν.
Ἐντὸς τοῦ Μοναστηρίου ἐκείνου ἔζη καὶ Μοναχός τις, Ἱλαρίων καλούμενος, ὅστις ἦτο δεύτερος ἀπὸ τὸν Λουκιανόν, ἐστολισμένος μὲ πολλὰς ἀρετὰς καὶ χάριτας. Κατὰ μίμησιν δὲ τούτου ἐπολιτεύετο καὶ ἕτερος Μοναχός, Κλαύδιος ὀνομαζόμενος. Τούτους ἰδὼν ὁ Ἐπιφάνιος εὐθὺς τοὺς ἐμιμήθη εἰς τὰς ἀρετάς. Διότι ὁ μέγας Λουκιανὸς παρέδωκε τὸν Ἐπιφάνιον εἰς τὸν θεῖον Ἱλαρίωνα, διὰ νὰ διδάξῃ εἰς τοῦτον τὰς θείας Γραφάς. Ὁ δὲ Ἐπιφάνιος ἠγωνίζετο μὲ πολὺν κόπον νὰ μιμηθῇ τὸν Ἱλαρίωνα εἰς τὰ χρηστὰ ἤθη καὶ οὕτω, μὲ τὴν χάριν τοῦ Χριστοῦ, προώδευεν εἰς τὴν μοναδικὴν πολιτείαν. Μετ’ ὀλίγον καιρὸν ἀπῆλθεν εἰς τὰς οὐρανίους μονὰς ὁ μέγας Λουκιανὸς καὶ ἐγένετο Ἡγούμενος τῶν ἀδελφῶν ὁ Ἱλαρίων.