Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν ΠΑΪΣΙΟΥ τοῦ Μεγάλου.

Ὅθεν εἰς καιρὸν ὅπου προσηύχετο ὁ Παΐσιος, ἐπιφαίνεται ἔμπροσθέν του ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, τὸ πλέον ποθεινὸν ἀπὸ ὅλα τὰ πάντα· μὴ δυνάμενος δὲ ὁ Ὅσιος νὰ βλέπῃ τὴν θείαν ἐκείνου μορφήν, ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν ἔντρομος καὶ ἔμφοβος. Ὁ δὲ Σωτήρ, ὦ τῆς ἀνεκδιηγήτου σου ἀγάπης, Χριστὲ βασιλεῦ, τὴν ὁποίαν δεικνύεις πρὸς τοὺς ἰδικούς σου θεράποντας! ἁπλώσας τὴν χεῖρά Του τὸν ἐσήκωσεν ἐπάνω, καὶ τοῦ εἶπεν· «εἰρήνη σοι τῷ ἐμῷ θεράποντι. Μὴ Φοβοῦ, διότι ὑπερβαλλόντως εὐφραίνεται ἡ ἀγαθότης μου εἰς τὰ ἔργα σου· καὶ ἡ προσευχή σου εἶναι ἐξαιρέτως εὐπρόσδεκτος καὶ ἀρεστὴ εἰς ἐμέ· εὐφραίνου λοιπὸν καὶ λάβε λαμπροτάτην τὴν πληρωμὴν δι’ αὐτὰ τὰ ἔργα σου. Ἰδοὶ ὅτι σοὶ δίδω χάρισμα τοιοῦτον: ὅποιον αἴτημα ἤθελες ζητήσει ἐν τῷ ὀνόματί μου, νὰ σοῦ δίδεται· καὶ πρὸς τούτοις δι’ ὅσους ἁμαρτωλοὺς ἤθελες μεσιτεύσει εἰς ἐμέ, νὰ συγχωρῶνται αἱ ἁμαρτίαι των».

Ταῦτα παρὰ τοῦ Κυρίου ἀκούσας ὁ ἱερὸς Παΐσιος εἶπεν· Εἴθε, Χριστὲ Βασιλεῦ, νὰ ἀξιωθῶ ὁ τάλας ἐγὼ νὰ λάβω τοιαύτην φιλανθρωπίαν ἀπὸ τὴν ἀγαθότητά Σου, ἤτοι νὰ μοὶ δοθῇ χάρις διὰ νὰ ζητῶ ἐκεῖνα ὅπου πρέπει καὶ ἐκεῖνα ὅπου εἶναι ἀναγκαῖα εἰς ἐμέ, διὰ νὰ περάσω εὔκολα τὰς σωτηριώδεις ὁδοὺς τῶν προσταγμάτων Σου, ἵνα ἐπιτύχω τέλος ἀγαθόν, ὅτι χωρὶς τὴν ἰδικήν Σου πρόνοιαν δὲν εἶναι δυνατὸν εἰς ἡμᾶς νὰ ἐπιτύχωμεν κανένα καλόν· διότι, ἐὰν Σὺ ἔχυσες τὸ τίμιον αἷμά Σου διὰ τὴν σωτηρίαν μας καὶ κατεδέχθης νὰ ὑπομείνῃς θάνατον καὶ ταφὴν καὶ διὰ τῆς ἀναστάσεώς Σου ἐχάρισας εἰς ἡμᾶς ζωὴν αἰώνιον, πόσους ἆρά γε θανάτους χρεωστοῦμεν νὰ ὑπομείνωμεν ἡμεῖς διὰ τὴν ἀγάπην Σου; Ἀφ’ οὗ δὲ εἶπεν ὁ Παΐσιος ταῦτα, τὸν εὐλόγησεν ὁ Σωτὴρ καὶ ἀνέβη εἰς τοὺς οὐρανούς. Ὅτι δὲ ἔλαβεν ἀληθῶς τὴν τοιαύτην χάριν παρὰ Θεοῦ ὁ Ὅσιος, ἀπὸ τὰ ἀκόλουθα θέλει γίνει φανερόν.

Ὑποτακτικὸς γέροντός τινος ἀπέθανεν, ὅστις πλανηθεὶς ἀπὸ τὸν φθονερὸν διάβολον, εὑρίσκετο εἰς κρῖμα ἀπειθείας καὶ παρακοῆς· τὸ δὲ χειρότερον ὅτι καὶ εἰς ἄλλην ἁμαρτίαν ἔπεσε καὶ δὲν μετενόησεν ὁ ἄθλιος. Ὁ γέρων του λοιπὸν παρεκάλει πολλάκις τὸν Θεὸν νὰ τοῦ φανερώσῃ, ποῦ κατήντησεν ἡ ψυχὴ τοῦ ὀκνηροῦ ὑποτακτικοῦ του· ὅθεν τοῦ ἐφανερώθη ὅτι ἐτιμωρεῖτο μέσα εἰς τὸν ᾍδην μὲ χαλεπὰ καὶ σκληρὰ βάσανα.


Ὑποσημειώσεις

[1] Τινές, ὡς ἤκουσα (λέγει ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), σκανδαλίζονται διὰ τὸ ὧδε ἀναφερόμενον, ὅτι δηλαδὴ ὁ Ἅγιος ἔνιψε τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ οἱ τοιοῦτοι ἔπρεπε νὰ συμπεράνωσιν ἐκ τοῦ μείζονος τὸ ἔλαττον καὶ οὕτω νὰ καθησυχάσωσι τὸ σκάνδαλον τοῦ λογισμοῦ των· διότι καὶ ὁ Ἀβραὰμ ἔνιψε τοὺς πόδας τῶν φανέντων αὐτῷ τριῶν Ἀγγέλων, οἵτινες, κατὰ πάντας σχεδὸν τοὺς Πατέρας, ἦσαν αἱ τρεῖς ὑποστάσεις τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦτο δὲ ἔπραξε διότι λέγει ἡ Γραφή, «Ληφθήτω δὴ ὕδωρ, καὶ νιψάτωσαν τοὺς πόδας ὑμῶν» (Γεν. ιηʹ 4). Ἐὰν λοιπόν, τὸ ὅτι ὁ Ἀβραὰμ ἔνιψε τούτων τοὺς πόδας, πάντῃ ἀΰλων καὶ ἀσωμάτων ὄντων, καὶ τοῦτο μέγιστον ὄν, πιστεύομεν καὶ δὲν σκανδαλιζόμεθα, πῶς δὲν πιστεύομεν καὶ τὸ ἔλαττον, τὸ ὅτι δηλαδὴ ἔνιψε καὶ ὁ μέγας Παΐσιος τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου σάρκα φοροῦντος; Ἐὰν δὲ καὶ ἀπορῇ τις, πῶς τοῦτο ἐγένετο, ἀποκρινόμεθα, ὅτι εἶναι τοῦτο ὑπὲρ τὸ πῶς καὶ ἐκεῖ ἐπὶ τοῦ Ἀβραὰμ καὶ ἐνταῦθα ἐπὶ τοῦ Παϊσίου. Εἰς πίστωσιν τούτου ἂς ἔχωσι παράδειγμα καὶ ἐκεῖνο, ὅπερ λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ὅστις διηγεῖται, ὅτι ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ ἄλλη Μαρία (ἥτις, ὡς λέγουσιν οἱ πολλοί, ἦτο ἡ Θεοτόκος) προσελθοῦσαι, ἐκράτησαν τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου (κηʹ 9), μολονότι τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου ἦτο τότε ἀφθαρτοποιημένον, ὡς ὂν μετὰ τὴν Ἀνάστασιν.