Βλέποντες τοῦτο ἐκεῖνοι ποὺ ἦσαν ἐντὸς τοῦ πλοίου, εἶχον μεγάλην ἀπορίαν καὶ λύπην. Ἀλλὰ τὴν ὥραν ἐκείνην κατῆλθεν εἰς τὸν αἰγιαλὸν γέρων τις, ἀπὸ τοὺς ὀνομαστοὺς πατέρας τῆς ἐρήμου ἐκείνης, Ἱερεμίας καλούμενος, καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· διατί, ὦ ἄνθρωποι, ἀντιμάχεσθε εἰς τὸ θεῖον θαῦμα, ἐνῷ τὸ βλέπετε ὅτι εἶναι ὑπεράνω τῆς φύσεως; Τὸν φίλον του καὶ συνασκητήν του θεῖον Παῦλον προσκαλεῖ ὁ μέγας Παΐσιος καὶ θέλων νὰ ἀνακομισθῇ καὶ νὰ ἀχθῇ τὸ τίμιον λείψανον ἐκείνου μαζὶ μὲ τὸν ἰδικόν του, ἔφερε τὸ πλοῖον ἐδῶ· ὅθεν ἀποβιβαζόμενοι τὸ ταχύτερον ζητήσατε τὸ ἅγιον λείψανον ἐκείνου, ἀφοῦ δὲ τὸ εὕρετε παραλάβετέ το μαζί σας, διὰ νὰ εἶναι ὁμοῦ καὶ τῶν δύο Ἁγίων τὰ τίμια λείψανα.
Τότε ὁ τίμιος πατὴρ ἡμῶν Ἰσίδωρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ, περιτριγυρίζοντες τὴν ἔρημον ἐκείνην, ἐζήτουν τὸ ἅγιον λείψανον τοῦ θείου Παύλου· εὑρόντες δὲ αὐτό, τὸ ἐπῆραν καὶ τὸ ἔφεραν εἰς τὸ πλοῖον, ἔχοντες αὐτὸ ὡς θησαυρὸν λαμπρότερον τοῦ χρυσίου καὶ τῶν πολυτίμων λίθων, καί, ὦ τοῦ θαύματος! πηδάλια ἦσαν κατὰ ἀλήθειαν οἱ δύο οὗτοι μεγάλοι πατέρες, ὁ Παῦλος καὶ ὁ Παΐσιος, καὶ ἐκυβέρνων τὸ πλοῖον καθ’ ὅλον ἐκεῖνο τὸ ταξίδιον, προφυλάσσοντες αὐτὸ ἀπὸ κάθε ἐμπόδιον, ἕως ὅτου τὸ ὡδήγησαν ἀβλαβὲς εἰς τὴν Πισιδίαν. Ὁ δὲ μέγας Ἰσίδωρος ἔφερε τὰ τίμια λείψανα τῶν Ἁγίων μὲ κάθε ὑμνῳδίαν καὶ δορυφορίαν εἰς τὸ Μοναστήριον, ὅπερ εἶχεν ᾠκοδομημένον. Ὅσοι δὲ ἠνωχλοῦντο ἀπὸ δαιμόνια ἢ ἔπασχον ἀπὸ ἄλλην ἀσθένειαν προσέτρεχαν εἰς τὰ ἅγια λείψανα καί, ἐγγίζοντες μόνον αὐτά, ἰατρεύοντο. Ἀπὸ τότε δὲ καὶ εἰς τὸ ἑξῆς ὅσα παράδοξα θαύματα ἐνήργησεν ὁ Θεὸς διὰ μέσου αὐτῶν, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τὰ ἀπαριθμήσῃ κανείς, ἐγὼ δὲ ὁ ταπεινὸς Ἰωάννης ταῦτα τὰ ὀλίγα ἀπὸ τὰ πρότερον γενόμενα μόνον διηγήθην εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.