Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν ΠΑΪΣΙΟΥ τοῦ Μεγάλου.

Δύο αὐτάδελφοι ἐπῆγαν πρὸς τὸν μέγαν Παΐσιον καὶ συγκατῴκησαν μὲ τὴν ἀδελφότητα ἐκείνου· ἀφοῦ δὲ ἔκαμαν ἱκανὸν καιρὸν εἰς τὴν ὑπακοήν, παρεκάλουν συχνὰ τὸν Ὅσιον νὰ τοὺς δώσῃ ἄδειαν νὰ κατοικήσουν κατὰ μόνας εἰς τὴν ἔρημον· βλέπων δὲ ἐκεῖνος τὴν προθυμίαν των, τοὺς ἔδωκεν ἄδειαν. Ἀναχωρήσαντες λοιπὸν ἐκεῖνοι εἰς τὴν ποθουμένην ἡσυχίαν, ἠγωνίζοντο πολλὰ εἰς τὴν ἄσκησιν, ἀποδιώκοντες τὰς προσβολὰς τῶν ἐχθρῶν. Ὁ μισόκαλος ὅμως διάβολος, ὡς πολυποίκιλος καὶ πολυμήχανος, ἐκίνησε πόλεμον ἐναντίον των, διὰ μέσου ἄλλων Μοναχῶν. Διὰ συνεργίας δηλαδὴ τοῦ πονηροῦ κάποιος κλέπτης ἔκλεψε τὰ πράγματα ἑνός, ὅστις κατῴκει εἰς τὴν ἔρημον· ἐξετάζων δὲ αὐτὸς νὰ μάθῃ ποῖος τοῦ τὰ ἔκλεψεν, ἤκουσε διὰ κάποιον γέροντα, ὅτι εἶχε προορατικὸν χάρισμα καὶ δύναται νὰ τοῦ φανερώσῃ τὸν κλέπτην. Ἐπῆγε λοιπὸν πρὸς αὐτόν, ζητῶν νὰ μάθῃ ποῖος τοῦ τὰ ἔκλεψε· ὁ δὲ γέρων ἐκεῖνος δὲν ἦτο τῇ ἀληθείᾳ διορατικὸς ἀπὸ θείαν χάριν, ἀλλὰ ἀπὸ ἐνέργειαν δαιμονικὴν «ἐπροφήτευεν». Ὅθεν εἶπε πρὸς τὸν ἐρωτῶντα· ἐκεῖνοι οἱ δύο Μοναχοὶ σοῦ τὰ ἔκλεψαν, οἵτινες ἦλθον πρὸ ὀλίγου καιροῦ καὶ κατῴκησαν εἰς ταύτην τὴν ἔρημον, ὅθεν μὴ τοὺς ἀφήσῃς, ἕως ὅτου νὰ σοῦ τὰ δώσουν.

Ταῦτα ἀκούσας ἐκεῖνος ἐπῆγεν εἰς τὸν ἡγούμενον τῆς Λαύρας καὶ λαβὼν συνοδείαν ἐπῆγεν εἰς τοὺς δύο ἀδελφοὺς καὶ σύρων καὶ δέρων αὐτοὺς τοὺς ἔφερεν εἰς τὴν Λαύραν· ἀκολούθως δὲ ἐνέκλεισαν αὐτοὺς εἰς τὴν φυλακὴν ὡς κακούργους καὶ κλέπτας καὶ τοὺς κατεδίκασαν εἰς θάνατον. Ὁ δὲ θεῖος Παΐσιος, γνωρίσας διὰ τῆς θείας χάριτος τὸν πειρασμὸν τῶν ἀδελφῶν, ἐσηκώθη παρευθὺς καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν Λαύραν. Τοῦτο μαθόντες ἐπῆγον ὅλοι οἱ πατέρες πρὸς αὐτόν· μαζὶ μὲ αὐτοὺς ἦτο καὶ ὁ πεπλανημένος ἐκεῖνος γέρων, ὅστις ἐνομίζετο διορατικός. Ἀφοῦ δὲ ἀπέδωκαν ὅλοι τὸν πρέποντα ἀσπασμὸν εἰς τὸν Ὅσιον, τοὺς ἠρώτησε: τί ἐκάματε, ἀδελφοί, τοὺς δύο νέους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἡσύχαζαν; Ἐκεῖνοι τοῦ ἀπεκρίθησαν· κλέπται εἶναι, Πάτερ, καὶ διὰ τὴν ἄτοπον ταύτην πρᾶξιν των ἐνεκλείσθησαν εἰς τὴν φυλακήν. Καὶ ποῖος σᾶς τὸ εἶπε, ὅτι εἶναι κλέπται; ἠρώτησεν ὁ Ὅσιος. Ἐκεῖνοι δὲ εἶπον· οὗτος ὁ διορατικὸς γέρων μᾶς τὸ εἶπεν. Ὁ δὲ Ὅσιος ἠρώτησε τὸν γέροντα, ἐὰν ἀληθῶς ἦσαν κλέπται οἱ νέοι καὶ ἐκεῖνος ἔλεγεν, ὅτι ὄντως ἦσαν κλέπται, διότι ἡ προφητεία του εἶναι θεϊκή. Τότε τοῦ λέγει ὁ θεῖος Παΐσιος ἐὰν ἦτο ἐκ Θεοῦ τὸ χάρισμα τῆς προφητείας σου καὶ ὄχι φανερὰ δαιμονικὴ πλάνη, δὲν θὰ ἐφαίνετο ὁ διάβολος εἰς τὸ στόμα σου.


Ὑποσημειώσεις

[1] Τινές, ὡς ἤκουσα (λέγει ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), σκανδαλίζονται διὰ τὸ ὧδε ἀναφερόμενον, ὅτι δηλαδὴ ὁ Ἅγιος ἔνιψε τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ οἱ τοιοῦτοι ἔπρεπε νὰ συμπεράνωσιν ἐκ τοῦ μείζονος τὸ ἔλαττον καὶ οὕτω νὰ καθησυχάσωσι τὸ σκάνδαλον τοῦ λογισμοῦ των· διότι καὶ ὁ Ἀβραὰμ ἔνιψε τοὺς πόδας τῶν φανέντων αὐτῷ τριῶν Ἀγγέλων, οἵτινες, κατὰ πάντας σχεδὸν τοὺς Πατέρας, ἦσαν αἱ τρεῖς ὑποστάσεις τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦτο δὲ ἔπραξε διότι λέγει ἡ Γραφή, «Ληφθήτω δὴ ὕδωρ, καὶ νιψάτωσαν τοὺς πόδας ὑμῶν» (Γεν. ιηʹ 4). Ἐὰν λοιπόν, τὸ ὅτι ὁ Ἀβραὰμ ἔνιψε τούτων τοὺς πόδας, πάντῃ ἀΰλων καὶ ἀσωμάτων ὄντων, καὶ τοῦτο μέγιστον ὄν, πιστεύομεν καὶ δὲν σκανδαλιζόμεθα, πῶς δὲν πιστεύομεν καὶ τὸ ἔλαττον, τὸ ὅτι δηλαδὴ ἔνιψε καὶ ὁ μέγας Παΐσιος τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου σάρκα φοροῦντος; Ἐὰν δὲ καὶ ἀπορῇ τις, πῶς τοῦτο ἐγένετο, ἀποκρινόμεθα, ὅτι εἶναι τοῦτο ὑπὲρ τὸ πῶς καὶ ἐκεῖ ἐπὶ τοῦ Ἀβραὰμ καὶ ἐνταῦθα ἐπὶ τοῦ Παϊσίου. Εἰς πίστωσιν τούτου ἂς ἔχωσι παράδειγμα καὶ ἐκεῖνο, ὅπερ λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ὅστις διηγεῖται, ὅτι ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ ἄλλη Μαρία (ἥτις, ὡς λέγουσιν οἱ πολλοί, ἦτο ἡ Θεοτόκος) προσελθοῦσαι, ἐκράτησαν τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου (κηʹ 9), μολονότι τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου ἦτο τότε ἀφθαρτοποιημένον, ὡς ὂν μετὰ τὴν Ἀνάστασιν.