Ὅταν λοιπὸν ὁ μαθητὴς ἐκεῖνος ἐπέστρεψε κατάκοπος ἀπὸ τὴν ὁδοιπορίαν, τοῦ εἶπεν ὁ Ὅσιος· ὕπαγε τέκνον, εἰς τὸν νιπτῆρα καὶ πίε τὸ ὕδωρ, ὅπου ἔχει μέσα, διὰ νὰ σβύσῃς τὴν δίψαν ὅπου ἔχεις ἀπὸ τὸ καῦμα τοῦ ἡλίου. Ὁ δὲ μαθητὴς εἰπών, ὅτι θέλει κάμει τὴν προσταγήν του, ἔλεγε καθ’ ἑαυτόν· ἐγὼ ἦλθον μὲ τόσον καῦμα, ὁ δὲ γέρων, ἀντὶ νὰ μὲ στείλῃ εἰς τὴν βρύσιν νὰ πίω ὕδωρ καθαρὸν καὶ δροσερόν, μὲ προστάζει ἀδιακρίτως νὰ πίω τὸ ὕδωρ τοῦ νιπτῆρος, τὸ ὁποῖον εἶναι ἀπόνιμμα; Ταῦτα ἐσυλλογίζετο ὁ μαθητής, ὁ δὲ Ὅσιος τοῦ εἶπε πάλιν· ὕπαγε, τέκνον, εἰς τὸν νιπτῆρα καὶ πίε· ὁ δὲ μαθητής, ὑπάγω, εἶπεν, ἀλλὰ δὲν ἐπῆγεν. Διὰ τρίτην φορὰν ἀκόμη τοῦ εἶπεν ὁ Ὅσιος νὰ πίῃ, ἀλλὰ δὲν ὑπήκουσεν. Τότε τοῦ εἶπεν ὁ Ὅσιος· ἀπέλαβες, ὦ τέκνον, τὴν πληρωμὴν τῆς παρακοῆς σου· διότι ἐστερήθης τὰ θεῖα χαρίσματα. Ταῦτα ἀκούσας ὁ μαθητὴς ἐλυπήθη πολύ, καὶ δραμὼν εἰς τὸν νιπτῆρα δὲν εὗρε τίποτε, ὅθεν εἶπεν εἰς τὸν γέροντα· δὲν εὑρίσκω, πάτερ, ὕδωρ εἰς τὸν νιπτῆρα διὰ νὰ πίω. Ὁ δὲ θεῖος Παΐσιος εἶπε πρὸς αὐτόν· πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ εὕρῃς, ἀφοῦ ἔκαμες ἀνάξιον τὸν ἑαυτόν σου; διότι φυσικὰ ἡ παρακοὴ ἀποδιώκει ἀπὸ τὸν παρήκοον τὸ χάρισμα, καθὼς καὶ ἡ ὑπακοὴ προξενεῖ τοῦτο εἰς τὸν ὑπήκοον.

Λυπούμενος ὁ μαθητὴς εἰς ταῦτα ὅπου ἤκουσεν, ἠρώτα ποῖον ἦτο τὸ μέγα ἐκεῖνο χάρισμα, τὸ ὁποῖον ἐστερήθη καὶ πῶς ἐξηφανίσθη τὸ ὕδωρ ἀπὸ τὸν νιπτῆρα. Τότε ὁ Ὅσιος διηγήθη εἰς αὐτὸν ὅλα τὰ γενόμενα, καθὼς τὰ προείπομεν, λέγων ἀκόμη καὶ τοῦτο· ἐπειδὴ ἔμεινες εἰς τὴν παρακοὴν καὶ δὲν κατεδέχθης νὰ πίῃς ἐκεῖνο τὸ ὕδωρ, τὸ ὁποῖον ἐπροστάχθης τρεῖς φοράς, διὰ τοῦτο κατέβη ἀπὸ τὸν οὐρανὸν Ἄγγελος Κυρίου, ὅστις λαβὼν μὲ κάθε εὐλάβειαν εἰς τὰς χεῖράς του τὸ ἱερὸν ἐκεῖνο ἀπόνιμμα, ἀνέβη πάλιν εἰς τὸν οὐρανόν. Ἀκούσας ὁ μαθητὴς ταῦτα ἔφριξε καὶ ἐτρόμαξεν εἰς τὸ διήγημα, ἔμεινε δὲ ὥραν πολλὴν ἄφωνος· ἔπειτα ἐρχόμενος εἰς τὸν ἑαυτόν του ἔκλαιε καὶ ὠδύρετο διὰ τὴν συμφοράν του φωνάζων θρηνωδῶς· ἀλλοίμονον εἰς ἐμὲ τὸν πανάθλιον! πόσον μέγα ἀγαθὸν ἔχασα! ποῖος φθονερὸς δαίμων δὲν μὲ ἄφησε νὰ τὸ ἀπολαύσω! Ἀφοῦ μὲ τοιούτους λόγους ἔκλαυσε τὸν ἑαυτόν του καὶ μετενόησε, ἐζήτει μετὰ δακρύων νὰ εὕρῃ ἔλεος· εὐσπλαγχνισθεὶς δὲ αὐτὸν ὁ Ὅσιος τοῦ εἶπεν: Ὁ Ἀδάμ, τέκνον μου, διὰ τὴν παρακοήν του ἐξέπεσεν ἀπὸ τὸν Παράδεισον καὶ ἀντὶ τῆς αἰωνίου ζωῆς ἀπέκτησε τὸν θάνατον, ὡς ἀνάξιος δὲ τῆς δόξης ἐκείνης καὶ τῶν ἀγαθῶν ἐκείνου ἔγινεν ἐξόριστος.