Πλὴν πρέπει νὰ παρακαλοῦμεν τὸν Θεὸν νὰ τὸν ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὸ τοιοῦτον πάθος. Ταῦτα εἰπὼν ἔκαμε προσευχὴν εἰς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τοῦ πρεσβυτέρου καὶ εὐθὺς ἐδίωξεν ἀπὸ αὐτὸν τὸ δαιμόνιον τῆς αὐθαδείας καὶ ἀναισχυντίας. Τότε παρευθὺς ὁ τοιοῦτος ἐκεντήθη ἀπὸ τὰ κέντρα τῆς μετανοίας, ἔχων δὲ τὸν ἔλεγχον τῆς συνειδήσεως ἐλυπεῖτο βαθέως, ἐξομολογούμενος τὰ πταίσματά του περισσότερον μὲ δάκρυα παρὰ μὲ λόγους, ζητῶν συγχώρησιν δι’ ὅλα τὰ παρελθόντα πταίσματά του, ὑποσχόμενος νὰ κάμῃ ἀποχὴν ἀπὸ τῶν κακῶν καὶ νὰ διορθωθῇ· ἀπὸ τότε δὲ καὶ εἰς τὸ ἑξῆς ἔγινε σεμνὸς καὶ ἥμερος, ἀκούων μὲ εὐλάβειαν τοὺς θείους λόγους τοῦ Ὁσίου καὶ ἐκτελῶν τὰς συμβουλάς του μετὰ χαρᾶς· ὅθεν καὶ ὑπερβαίνων πολλοὺς εἰς τὴν ἀρετὴν ἔγινε δόκιμος ἀναχωρητής, μὲ τὴν συνεργίαν τῶν εὐχῶν τοῦ ἱεροῦ Παϊσίου καὶ μὲ τὴν βοήθειαν τῆς πολλῆς μακροθυμίας τοῦ Θεοῦ. Ταῦτα μὲν περὶ τούτου· ἡμεῖς δὲ ἀκολούθως ἔχομεν νὰ διηγηθῶμεν ἄλλο θαῦμα φρικώδέστατον καὶ παραδοξότατον καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ διηγήματα ὑψηλότερον.
Μίαν φορὰν ὁ θεῖος Παΐσιος, ἐνῷ προσηύχετο εἰς τὸ κελλίον του, παρουσιάσθη ὁ Χριστὸς μὲ δύο Ἀγγέλους εἰς αὐτόν, καθὼς παρουσιάσθη καὶ εἰς τὸν Πατριάρχην Ἀβραάμ, καὶ τοῦ λέγει· χαίροις, Παΐσιε· σήμερον πρέπει νὰ μᾶς φιλοξενήσῃς. Ὁ δὲ Παΐσιος, κατὰ μίμησιν τοῦ Πατριάρχου, τοὺς ἐδεξιώθη προθύμως, πλὴν δὲν ἐπεμελεῖτο νὰ ἑτοιμάσῃ φαγητὰ καὶ ποτά, ὡς ἐκεῖνος, ἀλλ’ ἐφιλοξένησε τὸν πανταχοῦ παρόντα μὲ γνώμην καθαράν· ἔπειτα χύσας ὕδωρ μέσα εἰς τὸν νιπτῆρα ἔνιψεν, ὦ τοῦ θαύματος, διὰ τὴν ἄκραν συγκατάβασιν τοῦ Κυρίου! τοὺς ἀχράντους πόδας Του· ἐνῷ δὲ ὁ Παΐσιος ἐπεμελεῖτο προθύμως τὴν φιλοξενίαν, ὁ Σωτὴρ ἐδείκνυεν εἰς αὐτὸν φιλανθρώπως τὴν μεγάλην ἀγάπην Του· ἐπειδὴ δὲ ἀπὸ τὰ καλὰ τῆς φιλοξενίας δὲν εἶναι ἄλλο τι καταδεκτικώτερον, ἀπὸ τὸ νὰ πλύνῃ τις τοὺς πόδας ἐκείνων, οἵτινες ἔρχονται πρὸς αὐτόν, διὰ τοῦτο ἐτέλεσεν καὶ αὐτὸ ὁ Παΐσιος [1]· ὁ δὲ Κύριος εἰπὼν πρὸς αὐτόν, «εἰρήνη σοι τῷ ἐκλεκτῷ μου θεράποντι», ἔγινεν ἄφαντος. Ὁ δὲ θεῖος Παΐσιος, φλεγόμενος ἀπὸ τὸν θεῖον ἔρωτα τῆς συνομιλίας του καὶ μιμούμενος τὸν Κλεώπαν, ἔχων δὲ ὡς ἐκεῖνος καιομένην τὴν καρδίαν καὶ δυσκολοκράτητον, ἔδραμεν εἰς τὸ ὕδωρ ἐκεῖνο τὸ ἀπόνιμμα τῶν ποδῶν Του (τὸ ὁποῖον ἄφησεν ὁ Σωτὴρ ὡς μέγα τι καὶ ἀξιόλογον πρᾶγμα), καὶ ἔπιε αὐτὸ προθύμως μὲ μεγάλην ἐπιθυμίαν, ἀφήνων ὀλίγον τι διὰ τὸν μαθητήν του, ὁ ὁποῖος ἔλειπεν εἰς τὴν Αἴγυπτον.