Ὁ δὲ διάβολος εἶπε πρὸς τὸν θεῖον Παΐσιον ἀλλοίμονον εἰς ἐμέ! ἕως πότε θὰ μὲ βασανίζῃς μὲ τὴν προσευχήν σου, φυλάττων διὰ μέσου αὐτῆς ὅλους ἐκείνους οἵτινες κατοικοῦν τὴν ἔρημον ταύτην; ἄθλιος θέλω εἶμαι ἐγὼ καὶ πολλὰ δεινὰ ἔχω νὰ πάθω, ἐὰν ἐξακολουθήσω νὰ μένω ἀκόμη ἐδῶ διὰ νὰ παρακολουθῶ αὐτούς· ὅθεν ἐξ ἅπαντος θέλω ἀναχωρήσει μακρὰν ἀπ’ ἐδῶ. Ὁ δὲ θεῖος Παΐσιος τοῦ εἶπεν· ἀποστάτα καὶ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἐχθρέ, εἰπέ μοι, διατί ἐνοχλεῖς καὶ πειράζεις τὸν νέον, πολεμῶν αὐτὸν δεινῶς; Διὰ ποίαν αἰτίαν πολεμεῖς εἰς τὴν ἀρχὴν τοὺς ἀγωνιζομένους μὲ τόσην μανίαν καὶ ἀγριότητα;
Τότε ὁ ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, πιεζόμενος ἀπὸ τὸν Ὅσιον, ὡμολόγησε τὴν ἀλήθειαν λέγων· «ἐγὼ δὲν πλησιάζω εἰς τοὺς ἀρχαρίους, ὅταν ἀρχίσουν τοὺς ἀγῶνας τῆς ἀρετῆς, διότι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δὲν παραχωρεῖ νὰ πλησιάσω εἰς αὐτούς, καθ’ ὅσον ἀγωνίζονται τότε μὲ μεγάλην θερμότητα· ἀφ’ οὗ δὲ ἀναχωρήσῃ ἀπὸ αὐτοὺς ἡ θεία χάρις διὰ τὴν ἀμέλειάν των, τότε πλησιάζω ἐγὼ εἰς αὐτοὺς καὶ τοὺς κατακυριεύω ὡς θήραμα ἕτοιμον, ἔχων αὐτοὺς ὡς παίγνιον, καθὼς θέλω· διὰ τοῦτο κατ’ ἀρχὰς δὲν τοὺς πολεμῶ· ἀφ’ ἑνὸς μὲν διότι κατακαίομαι ἀπὸ τὴν θερμότητα καὶ τὴν προθυμίαν ὅπου ἔχουν εἰς τὴν ἀρετὴν καὶ ἀπὸ τὴν θείαν χάριν· ἀφ’ ἑτέρου δὲ διότι τοὺς καταφρονῶ, προσμένων νὰ παύσῃ ἐκείνη ἡ προθυμία καὶ νὰ πέσουν εἰς ἀμέλειαν καὶ τότε νὰ τοὺς πολεμήσω, μὴ ἔχων κανὲν ἐμπόδιον. Κατ’ ἀρχάς, λέγω, δὲν τοὺς πολεμῶ διὰ τὰ εἰρημένα αἴτια· ὁπόταν δὲ τοὺς ἰδῶ πλέον θερμοτέρους καὶ προθυμοτέρους καὶ προχωροῦντας εἰς τὰ ἔμπροσθεν, τότε δὲν τοὺς πολεμῶ πλέον, διὰ νὰ μὴ ἑνωθοῦν μὲ τὴν χάριν Θεοῦ, διὰ μέσου τῆς παντοτεινῆς προθυμίας τοῦ ἀγῶνος καὶ τῆς προσθήκης τῶν καλῶν ἔργων καὶ γίνουν ἀνίκητοι καὶ ἀκαταπολέμητοι. Ταῦτα λέγων ὁ διάβολος καὶ μὴ θέλων παρευθὺς ἔφυγεν· ὁ δὲ Μοναχὸς ἀπὸ τότε πλέον ἠλευθερώθη ἀπὸ τὴν ἐνόχλησιν τοῦ δαίμονος μὴ δυνηθέντος τοῦ φθονεροῦ νὰ πολεμήσῃ αὐτόν· ἀλλὰ στηριζόμενος ὁ ἀδελφὸς εἰς τὰς εὐχὰς τοῦ ἱεροῦ Παϊσίου, ἐτελείωσε θεαρέστως τὴν ἀσκητικὴν πολιτείαν καὶ ἀνεπαύθη καλῶς.