λοιπὸν ὕπαγε, κλαῦσε τὸν ἑαυτόν σου, ὡς θέλεις· οὐδεμίαν σχέσιν ἔχεις πλέον μετ’ ἐμοῦ, διότι τὸ ὄνομά σου ἐγράφη ὁμοῦ μὲ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἠρνήθησαν τὸν Χριστόν, καὶ μαζὶ μὲ αὐτοὺς μέλλεις νὰ κολασθῇς. Ταῦτα ἀκούσας ὁ μαθητὴς ἀνεστέναξεν ἐκ βάθους ψυχῆς καὶ ἐθρήνησε καὶ ὀδυρόμενος ἔλεγεν· ἐλέησόν με, πάτερ, τὸν δυστυχῆ, ὅτι δὲν ἠξεύρω τί νὰ γίνω, διότι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξίαν μου ἀπέβαλον τὸ θεῖον Βάπτισμα καὶ ἔγινα βορὰ τῶν δαιμόνων· ὅμως εἰς σέ, μετὰ τὸν Θεόν, καταφεύγω· μὴ παραβλέψῃς με τὸν ἄθλιον.
Τοιουτοτρόπως παρακαλῶν ὁ μαθητής, μὲ δάκρυα περισσότερον παρὰ μὲ λόγους, ἐκίνησεν εἰς εὐσπλαγχνίαν τὸν γέροντα, ὅστις καὶ τοῦ λέγει· ἔχε ὑπομονήν, τέκνον, νὰ παρακαλέσω τοὺς οἰκτιρμοὺς καὶ τὸ ἔλεος τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ ὑπὲρ σοῦ· ταῦτα δὲ εἰπών, παρεκάλει θερμῶς τὸν Θεὸν καὶ ἐζήτει ἀπὸ αὐτὸν τὴν συγχώρησιν τοῦ μαθητοῦ του. Ὁ δὲ Θεὸς δὲν ἐβράδυνεν, ἀλλ’ εὐθὺς συνεχώρησε τὴν ἁμαρτίαν τοῦ μαθητοῦ του, ἀξιώσας πάλιν αὐτὸν νὰ ἔχῃ τὴν χάριν τοῦ θείου Βαπτίσματος· διότι ὁ θεῖος Παΐσιος εἶδεν ὡς περιστερὰν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἰσερχόμενον ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ μαθητοῦ, τὸ δὲ βλάσφημον πνεῦμα νὰ ἐξέρχεται ὡς καπνὸς καὶ νὰ διαλύεται εἰς τὸν ἀέρα· οὕτως ἐπληροφορήθη ὁ Ὅσιος ὅτι ἐπραγματοποιήθη ἡ παράκλησίς του καὶ στραφεὶς εἶπεν εἰς τὸν μαθητήν του· δόξασον τὸν Θεόν, ὦ τέκνον, καὶ εὐχαρίστησον Αὐτὸν μετ’ ἐμοῦ, διότι τὸ ἀκάθαρτον πνεῦμα τῆς βλασφημίας ἐξῆλθεν ἀπὸ σέ, ἀντὶ δὲ ἐκείνου εἰσῆλθεν εἰς σὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον καὶ σοῦ ἐδόθη πάλιν τὸ χάρισμα τοῦ Βαπτίσματος· λοιπὸν πρόσεχε καλῶς, νὰ μὴ πέσῃς ἄλλην φορὰν εἰς τὰς παγίδας τῆς ἀσεβείας ἐξ ἀπροσεξίας καὶ ἀμελείας σου, μηδὲ νὰ προδώσῃς τὴν ψυχήν σου, ἵνα μὴ φλέγηται εἰς τὸ πῦρ τῆς κολάσεως διὰ κανὲν ἄλλο ἁμάρτημα. Καὶ οὕτω διώρθωσε τὸν μαθητήν.
Ἦλθε ποτὲ πρὸς τὸν ἱερὸν Παΐσιον γέρων τις Ἰωάννης ὀνόματι, ὁ ὁποῖος περιπατῶν πολλὰς ἡμέρας εἰς τὴν ἔρημον καὶ τεταλαιπωρημένος ὢν ὑπερβαλλόντως, εἶχεν ἀνάγκην ἀπὸ τροφὴν καὶ ἄνεσιν τοῦ σώματος· ὅθεν ἀφ’ οὗ συνωμίλησαν μεταξύ των ὥραν ἱκανήν, εἶπεν ὁ Παΐσιος εἰς τὸν μαθητήν του νὰ ἑτοιμάσῃ τράπεζαν καὶ νὰ βάλῃ φαγητόν, διὰ νὰ συμφάγουν μὲ τὸν Ἰωάννην· ὁ δὲ μαθητὴς ἔκαμε κατὰ τὴν προσταγὴν τοῦ γέροντος· ἔπειτα ὁ Παΐσιος παρεκίνει τὸν Ἰωάννην νὰ φάγῃ, διότι ἦτο πεινασμένος ἀπὸ τὴν πολλὴν ἐγκράτειαν.