Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν ΠΑΪΣΙΟΥ τοῦ Μεγάλου.

Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ὅσιος ἀπέστειλε τὸν νέον εἰς τὴν κατοικίαν του· ἔπειτα παρεκάλεσεν ὁλοψύχως τὸν Θεὸν νὰ τὸν διαφυλάξῃ ἀβλαβῆ. Ὁ δὲ ἄρχων τῶν δαιμόνων, ὠρυόμενος ὡς λέων, ἐφάνη φανερὰ εἰς τὸν Ὅσιον, λέγων· ὦ βία! τί ἔχεις μετ’ ἐμοῦ, Παΐσιε, καὶ μὲ κατατρέχεις; πολλὰ μὲ ἀδικεῖς, χωρὶς νὰ σὲ πολεμῶ. Ὁ δὲ Ὅσιος τοῦ εἶπε· φύγε ἀπὸ τὸν νέον Μοναχὸν καὶ μὴ τὸν ἐνοχλήσῃς μὲ τοὺς πονηροὺς λογισμούς. Ὁ δὲ δαίμων μὲ αὐθάδειαν καὶ ὑπερηφάνειαν πολλὴν τοῦ ἀπεκρίθη· πίστευσόν μοι, ὅτι δὲν ἐγνώρισα ἀκόμη, ἐὰν ἦλθεν εἰς τὴν ἔρημον οὗτος ὁ νέος, οὐδὲ τὸν ἠνώχλησα ποσῶς, ἀλλ’ αὐτὸς πολεμεῖται ἀπὸ τὴν ἰδικήν του ἀμέλειαν· ὅμως ἀπὸ τώρα καὶ εἰς τὸ ἑξῆς ἂς ἑτοιμασθῇ νὰ δοκιμάσῃ τοὺς ἰδικούς μου δεινοὺς πειρασμοὺς καὶ τὰς προσβολὰς τὰς ὁποίας ἐπενόησα, διὰ νὰ τὸν πολεμήσω. Ὁ δὲ Ὅσιος τοῦ εἶπεν· ὁ Θεὸς νὰ σὲ ἐπιτιμήσῃ, ἐχθρὲ τῆς ἀληθείας, καὶ νὰ σὲ ρίψῃ εἰς τὸ ἄσβεστον πῦρ τῆς κολάσεως. Μὲ τὸν λόγον τοῦτον ὁ πονηρὸς δαίμων ἔγινεν ἄφαντος. Δὲν ἔπαυσεν ὅμως ἀπὸ τὴν κακίαν του ὁ ἐφευρέτης τῆς κακίας, ἀλλὰ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα εἶπε τὰ ἔκαμε καὶ μὲ τὰ ἔργα, κινήσας δὲ πόλεμον κατὰ τοῦ νέου Μοναχοῦ, μετεχειρίζετο κάθε λογῆς μηχανὴν τῆς ἰδικῆς του κακοτεχνίας.

Πειραζόμενος λοιπὸν ὁ νέος ἐκεῖνος Μοναχὸς ἀπὸ τὰς μηχανὰς τοῦ ἐχθροῦ, καὶ μὴ δυνάμενος νὰ ὑποφέρῃ, κατέφυγε πάλιν εἰς τὸν ἄσειστον πύργον, τὸν μέγαν Παΐσιον, διηγούμενος δὲ τοὺς πειρασμοὺς τοῦ ἐχθροῦ, ἔλεγεν εἰς τὸν Ὅσιον, ὅτι δὲν δύναται νὰ ὑποφέρῃ τὰ κακά, τὰ ὁποῖα τοῦ κάμνει. Ὁ δὲ Ὅσιος εἶπε· δὲν σοῦ τὸ εἶπα, ὦ τέκνον, πὼς δὲν τὸ ἔμαθεν ἀκόμη ὁ ἐχθρός, ὅτι ἦλθες εἰς τὴν ἔρημον; ἔπειτα νουθετῶν αὐτὸν καὶ συμβουλεύων πῶς νὰ πολιτεύεται, ἐτράπη εἰς προσευχήν, λέγων· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, μὴ ἀφήσῃς τὸ πλάσμα σου νὰ ἀπολεσθῇ ἀπὸ τὸν ἐχθρόν, ἀλλὰ βοήθησέ το οὐρανόθεν· ὅτι ἡ δύναμίς σου εἶναι ἀνίκητος καὶ τὰ πάντα εἶναι ὑποτασσόμενα εἰς αὐτήν». Παρευθὺς τότε Ἄγγελος Κυρίου παρεστάθη εἰς τὸν Ἅγιον, ἔχων τὸν διάβολον δεδεμένον μὲ ἁλύσας καὶ λέγει· λάβε τοῦτον τὸν ἀλιτήριον καὶ ἐξέτασέ τον ὡς θέλεις· ἰδοὺ ὅτι σοῦ ἐδόθη δεδεμένος ἐκεῖνος, ὅστις ἔχει πολλοὺς ἀνθρώπους δεδεμένους μὲ τὰς πολυποικίλους μηχανάς του.


Ὑποσημειώσεις

[1] Τινές, ὡς ἤκουσα (λέγει ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), σκανδαλίζονται διὰ τὸ ὧδε ἀναφερόμενον, ὅτι δηλαδὴ ὁ Ἅγιος ἔνιψε τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ οἱ τοιοῦτοι ἔπρεπε νὰ συμπεράνωσιν ἐκ τοῦ μείζονος τὸ ἔλαττον καὶ οὕτω νὰ καθησυχάσωσι τὸ σκάνδαλον τοῦ λογισμοῦ των· διότι καὶ ὁ Ἀβραὰμ ἔνιψε τοὺς πόδας τῶν φανέντων αὐτῷ τριῶν Ἀγγέλων, οἵτινες, κατὰ πάντας σχεδὸν τοὺς Πατέρας, ἦσαν αἱ τρεῖς ὑποστάσεις τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦτο δὲ ἔπραξε διότι λέγει ἡ Γραφή, «Ληφθήτω δὴ ὕδωρ, καὶ νιψάτωσαν τοὺς πόδας ὑμῶν» (Γεν. ιηʹ 4). Ἐὰν λοιπόν, τὸ ὅτι ὁ Ἀβραὰμ ἔνιψε τούτων τοὺς πόδας, πάντῃ ἀΰλων καὶ ἀσωμάτων ὄντων, καὶ τοῦτο μέγιστον ὄν, πιστεύομεν καὶ δὲν σκανδαλιζόμεθα, πῶς δὲν πιστεύομεν καὶ τὸ ἔλαττον, τὸ ὅτι δηλαδὴ ἔνιψε καὶ ὁ μέγας Παΐσιος τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου σάρκα φοροῦντος; Ἐὰν δὲ καὶ ἀπορῇ τις, πῶς τοῦτο ἐγένετο, ἀποκρινόμεθα, ὅτι εἶναι τοῦτο ὑπὲρ τὸ πῶς καὶ ἐκεῖ ἐπὶ τοῦ Ἀβραὰμ καὶ ἐνταῦθα ἐπὶ τοῦ Παϊσίου. Εἰς πίστωσιν τούτου ἂς ἔχωσι παράδειγμα καὶ ἐκεῖνο, ὅπερ λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ὅστις διηγεῖται, ὅτι ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ ἄλλη Μαρία (ἥτις, ὡς λέγουσιν οἱ πολλοί, ἦτο ἡ Θεοτόκος) προσελθοῦσαι, ἐκράτησαν τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου (κηʹ 9), μολονότι τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου ἦτο τότε ἀφθαρτοποιημένον, ὡς ὂν μετὰ τὴν Ἀνάστασιν.