Καθ’ ἣν ἐποχὴν ἐπῆγα ἐγὼ (λέγει ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ συγγραφεὺς τοῦ παρόντος βίου) πρὸς τον θεῖον Παΐσιον διὰ νὰ τὸν ἀπολαύσω, ἦλθον εἰς αὐτὸν μερικοὶ Μοναχοί, διὰ νὰ ἀκούσουν τοὺς ψυχωφελεῖς λόγους του, λέγοντες· εἰπὲ εἰς ἡμᾶς, πάτερ, λόγον ψυχοσωτήριον. Ἐκεῖνος δὲ τοὺς εἶπεν· φυλάξατε τὴν παράδοσιν τῶν πατέρων, καὶ περισσότερα ἀπὸ τὰ διατεταγμένα μὴ ζητεῖτε νὰ κάμνετε. Οἱ δὲ Μοναχοὶ τοῦ ἔλεγον· εἰπέ μας ἀκόμη καὶ κανένα ἄλλο ψυχωφελές, ἀπὸ ἐκεῖνα ὅπου ἁρμόζουν εἰς τοὺς Μοναχούς. Ὁ δὲ θεῖος Παΐσιος, βλέπων μὲ τοὺς διορατικοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ γνωρίζων τὰ διανοήματα καὶ τοὺς διαλογισμοὺς ἐκείνων, ἔλεγεν εἰς ἕκαστον ἐξ αὐτῶν τί διελογίζετο καὶ ποῖα ἐξ αὐτῶν ἦσαν καλὰ καὶ ποῖα κακά, ὡς καὶ ἀπὸ ποίαν αἰτίαν ἠκολούθησαν εἰς αὐτοὺς τὰ τοιαῦτα διανοήματα. Τότε οἱ Μοναχοὶ θαυμάσαντες διὰ τοῦτο, εἶπον κατὰ μόνας εἰς ἐμέ· ἀληθῶς, πάτερ Ἰωάννη, ὅλα τὰ πάθη τῆς καρδίας μας, τὰ ὁποῖα μόνος ὁ Θεὸς τὰ γινώσκει, μᾶς τὰ ἐφανέρωσεν ἕνα πρὸς ἕνα, ἐγὼ δὲ ἐξ ὅσων εἶχον πολλάκις βεβαιωθῆ εἶπον πρὸς αὐτούς· πιστεύσατέ μοι, ἀδελφοί, ὅτι ὅσα διελογίσθην μὲ τὸν νοῦν μου καὶ ὅσα ἔκαμα μόνος μου, τὰ ἐφανέρωσε πολλάκις εἰς ἐμὲ χαριέντως, ὅταν συνηντώμεθα, λέγων ταῦτα ὡσὰν νὰ ἦτο μαζί μου. Οἱ δὲ Μοναχοὶ λέγοντες «θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ», ἀνεχώρησαν.
Ἀδελφός τις, ἀκολουθῶν τὸ θέλημά του καὶ κάμνων τὴν γνώμην του, ἐγκατέλειψε τὴν ἔρημον καὶ μεταβὰς κατῴκησε πλησίον τινὸς πόλεως, ἀλλ’ ἐπειδὴ ἐπήγαινε συχνὰ εἰς τὴν πόλιν διὰ νὰ πωλῇ τὸ ἐργόχειρόν του, ἔτυχε νὰ ἀπαντήσῃ μίαν γυναῖκα Ἑβραίαν, ἡ ὁποία κατεκαίετο ἀπὸ ἔρωτα σατανικὸν πρὸς τὸν Μοναχὸν ἐκεῖνον. Ὁ δὲ Μοναχός, πλανηθεὶς ἀπὸ τοὺς λογισμούς, διὰ συνεργείας δαιμονικῆς περιεπλάκη, ἀλλοίμονον! εἰς τὰς παγίδας τῆς Ἑβραίας καὶ ἐξέπεσεν, τὸ δὲ πλέον χειρότερον ἠρνήθη, φεῦ! τὴν Χριστιανικὴν πίστιν, καὶ ἐδέχθη τὴν ἑβραϊκὴν θρησκείαν, συγκατοικήσας μὲ τὴν Ἑβραίαν, τόσον δὲ πειθηνίως ἠκολούθει τὴν γνώμην της, ὥστε ἔγινεν ὅμοιός της εἰς τὴν ἀσέβειαν· τὸ δὲ τρισκατάρατον ἐκεῖνο γύναιον, εἰς τόσον βυθὸν ἀπωλείας ἐκρημνίσθη καὶ εἰς τόσην ἀναισχυντίαν ἔφθασεν, ὥστε πολλάκις ἔπαιρνε τὴν κεφαλὴν τοῦ ἀθλίου ἐκείνου εἰς τὰς ἀγκάλας της καὶ ἀνοίγουσα τὸ στόμα του ἔξυε μὲ ξύλον λεπτὸν τοὺς ὀδόντας του, διὰ νὰ μὴ τύχῃ καὶ ἀπέμεινε κανένας μαργαρίτης ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Κοινωνίαν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ὦ τῆς ἀθεΐας! ἐπάνω εἰς αὐτούς.