Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν ΠΑΪΣΙΟΥ τοῦ Μεγάλου.

ΕΙΚΟΝΑ

ΠΑΪΣΙΟΣ ὁ Ὅσιος καὶ ἀσκητὴς κατήγετο ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον, γεννηθεὶς περὶ τὸ ἔτος 300 ἀπὸ Χριστοῦ ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς, ἐναρέτους καὶ πλουτισμένους ἀπὸ χρηστὰ καὶ χριστιανικὰ ἤθη, οἱ ὁποῖοι εἶχον ἑπτὰ τέκνα, ὅμοια μὲ αὐτοὺς κατὰ τὰ ἤθη καὶ τὰς ἀρετάς. Ὁ πλοῦτός των ἦτο ἱκανός, ἐπαρκῶν ὄχι μόνον διὰ τὰς ἀνάγκας αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ διὰ νὰ βοηθοῦν καὶ τοὺς χρείαν ἔχοντας. Διότι ὅσον αὐτοὶ ἐμοίραζον εἰς τοὺς πτωχοὺς τὰ ὑπάρχοντά των, τόσον περισσότερα τοὺς ἀπέδιδεν ὁ Θεὸς καὶ ἐπλήθυνε τὰ πράγματά των. Ἀποθανόντος δὲ τοῦ πατρός του, ἔμεινε πλέον ὅλη ἡ φροντὶς καὶ τῶν παιδίων καὶ τῶν πραγμάτων εἰς τὴν μητέρα, καὶ μάλιστα τὴν περισσοτέραν φροντίδα ἐπροξενοῦσεν εἰς αὐτὴν ὁ Παΐσιος, διότι ἦτο τὸ μικρότερον ἀπὸ ὅλα τὰ τέκνα της.

Ἡ περὶ τῶν τέκνων φροντὶς συχνάκις ἐπροξένει λύπην εἰς τὴν μητὲρα, ἕως ὅτου ἐφάνη μίαν νύκτα εἰς αὐτὴν Ἄγγελος Κυρίου καὶ τῆς εἶπεν· «ὁ Θεός, ὁ πατὴρ τῶν ὀρφανῶν, μὲ ἔστειλε νὰ σοῦ εἰπῶ· διατί λυπεῖσαι τόσον διὰ τὴν φροντίδα τῶν τέκνων σου, ὡσὰν νὰ εἶχες τὴν φροντίδα των σὺ μόνη καὶ ὄχι ὁ Θεός; μὴ λυπεῖσαι λοιπόν, ἀλλὰ ἀφιέρωσε εἰς τὸν Θεὸν ἕνα ἐκ τῶν υἱῶν σου, διὰ τοῦ ὁποίου θέλει δοξασθῆ τὸ Πανάγιόν Του ὄνομα τὸ ἀεὶ δοξαζόμενον». Ἐκείνη δέ, ἀκούσασα ταῦτα, εἶπεν· «Ὅλα τὰ τέκνα μου εἶναι τοῦ Θεοῦ καὶ ἂς λάβῃ ὅποιον θέλει». Ὁ δὲ Ἄγγελος, κρατήσας ἀπὸ τῆς χειρὸς τὸν Παΐσιον, εἶπεν· «οὗτος εἶναι εὐάρεστος εἰς τὸν Κύριον». Ἐκείνη πάλιν εἶπε πρὸς τὸν Ἄγγελον· «δὲν εἶναι αὐτὸς ἱκανὸς εἰς θεραπείαν καὶ δούλευσιν τοῦ Θεοῦ· διὰ τοῦτο λάβε καλύτερον ἕνα ἀπὸ τοὺς μεγάλους, ἐκεῖνον ὅστις ἤθελεν εἶναι ἱκανός». Ὁ δὲ Ἄγγελος εἶπε· «σὺ μέν, ὦ καλλίστη γυναικῶν, λέγεις, ὅτι δὲν εἶναι ἱκανὸς εἰς θεραπείαν Θεοῦ ὁ Παΐσιος διὰ τὸ ἀνήλικον· ἤξευρε ὅμως ὅτι ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ εἰς τοὺς ἀδυνάτους συνηθίζει νὰ ἀποδεικνύεται. Διότι οὗτος, ὁ μικρότερος τῶν ἄλλων, εἶναι ὁ ἐκλεκτὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μέλλει νὰ εὐαρεστήσῃ εἰς αὐτόν». Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἄγγελος ἀνεχώρησεν. Ἡ δὲ γυνή, ἀποτινάξασα τὸν ὕπνον καὶ θαυμάσασα τὴν θείαν παραγγελίαν, ἐδόξασε τὸν Θεὸν λέγουσα· «γένοιτο, Κύριε, τὸ ἔλεός σου, ἐφ’ ἡμᾶς, καὶ ἐπὶ τὸν δοῦλόν σου Παΐσιον». Αὐτὰ καὶ ἄλλα ὅμοια εἶπε προσευχομένη καὶ εὐχαριστοῦσα τὸν Θεόν· ἔπειτα ἔλαβε τὸ παιδίον καὶ τὸ ἀφιέρωσεν εἰς τὸν Θεόν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Τινές, ὡς ἤκουσα (λέγει ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), σκανδαλίζονται διὰ τὸ ὧδε ἀναφερόμενον, ὅτι δηλαδὴ ὁ Ἅγιος ἔνιψε τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ οἱ τοιοῦτοι ἔπρεπε νὰ συμπεράνωσιν ἐκ τοῦ μείζονος τὸ ἔλαττον καὶ οὕτω νὰ καθησυχάσωσι τὸ σκάνδαλον τοῦ λογισμοῦ των· διότι καὶ ὁ Ἀβραὰμ ἔνιψε τοὺς πόδας τῶν φανέντων αὐτῷ τριῶν Ἀγγέλων, οἵτινες, κατὰ πάντας σχεδὸν τοὺς Πατέρας, ἦσαν αἱ τρεῖς ὑποστάσεις τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦτο δὲ ἔπραξε διότι λέγει ἡ Γραφή, «Ληφθήτω δὴ ὕδωρ, καὶ νιψάτωσαν τοὺς πόδας ὑμῶν» (Γεν. ιηʹ 4). Ἐὰν λοιπόν, τὸ ὅτι ὁ Ἀβραὰμ ἔνιψε τούτων τοὺς πόδας, πάντῃ ἀΰλων καὶ ἀσωμάτων ὄντων, καὶ τοῦτο μέγιστον ὄν, πιστεύομεν καὶ δὲν σκανδαλιζόμεθα, πῶς δὲν πιστεύομεν καὶ τὸ ἔλαττον, τὸ ὅτι δηλαδὴ ἔνιψε καὶ ὁ μέγας Παΐσιος τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου σάρκα φοροῦντος; Ἐὰν δὲ καὶ ἀπορῇ τις, πῶς τοῦτο ἐγένετο, ἀποκρινόμεθα, ὅτι εἶναι τοῦτο ὑπὲρ τὸ πῶς καὶ ἐκεῖ ἐπὶ τοῦ Ἀβραὰμ καὶ ἐνταῦθα ἐπὶ τοῦ Παϊσίου. Εἰς πίστωσιν τούτου ἂς ἔχωσι παράδειγμα καὶ ἐκεῖνο, ὅπερ λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ὅστις διηγεῖται, ὅτι ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ ἄλλη Μαρία (ἥτις, ὡς λέγουσιν οἱ πολλοί, ἦτο ἡ Θεοτόκος) προσελθοῦσαι, ἐκράτησαν τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου (κηʹ 9), μολονότι τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου ἦτο τότε ἀφθαρτοποιημένον, ὡς ὂν μετὰ τὴν Ἀνάστασιν.