Τοιουτοτρόπως καὶ σύ· διότι παρήκουσας τὴν ἐντολήν μου, ἐξέπεσες ἀπὸ τὴν χάριν τὴν ὁποίαν ἔμελλες νὰ ἀπολαύσῃς· ἐπειδὴ ὅμως λυπεῖσαι πικρῶς καὶ μετανοεῖς, ἐγέρθητι ἀπὸ τὸ πτῶμα τῆς παρακοῆς καὶ κάμε ὑπακοήν, ἐξιλέωσαι θερμῶς τὸν Θεὸν καὶ ζήτησον παρ’ αὐτοῦ τὴν συγχώρησίν σου, ὅτι ὁ Θεὸς εὐσπλαγχνίζεται τοὺς μετανοοῦντας καὶ ἐλεεῖ ἐκείνους, οἵτινες τὸν παρακαλοῦν. Οὕτω παρηγορήθη ὁ μαθητὴς ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ γέροντός του καὶ ὑπέμεινεν.
Μετ’ ὀλίγον καιρόν, ἐνθυμούμενος πάλιν τὸ κακὸν τὸ ὁποῖον ἔπαθεν, ἐλυπεῖτο ὑπερβολικὰ καὶ δὲν εἶχε παρηγορίαν. Ὅθεν πηγαίνει πάλιν εἰς τὸν γέροντά του καὶ τοῦ λέγει· δὲν ἔχω, Πάτερ, ἄνεσιν ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς παντελῶς καὶ καθὼς ἐνθυμηθῶ τὴν χάριν τὴν ὁποίαν ἔχασα, κλαίω ἀπαρηγόρητα τὴν δυστυχίαν μου καὶ τί νὰ κάμω δὲν ἠξεύρω· διότι βυθίζομαι ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς εἰς ἀπελπισίαν· μόνον δός μοι τὴν ἄδειαν νὰ ὑπάγω εἰς κανένα δοκιμώτατον γέροντα, εἰς ὅποιον σοῦ φαίνεται εὔλογον, μήπως εὕρω ἄνεσιν ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς καὶ ἐλευθερωθῶ ἀπὸ τὴν θλῖψιν μου. Ὁ δὲ θεῖος Παΐσιος λαβὼν ὀλίγον ἄρτον τὸν ἔδωκεν εἰς τὸν μαθητὴν καὶ τοῦ εἶπε· λάβε τοῦτον τὸν ἄρτον καὶ ὕπαγε εἰς τὴν δεῖνα πόλιν· κοντὰ δὲ εἰς τὸ τειχόκαστρον τῆς πόλεως ταύτης, εἰς τὰ δεξιὰ μέρη, θέλεις εὕρει πτωχόν τινα ἄνθρωπον, καθήμενον ἐπάνω εἰς τὴν κόπρον, λιθοβολούμενον ἀπὸ τὰ παιδία καὶ καταγελώμενον. Δὸς λοιπὸν εἰς αὐτὸν τὸν ἄρτον καὶ θέλεις ἀκούσει θεοπρεπῶς ἀπὸ αὐτὸν τὰ συμφέροντα εἰς σέ.
Λαβὼν λοιπὸν τὸν ἄρτον ὁ μαθητὴς παρευθὺς ἐκίνησε καὶ ἀπελθὼν εἰς τὴν χώραν ἐκείνην, εὗρε τον θεῖον ἐκεῖνον ἄνθρωπον. Ἐνῷ ὅμως ἐπρόσμενε νὰ παύσουν οἱ λιθοβολισμοὶ τῶν παιδίων καὶ τότε νὰ πλησιάσῃ εἰς αὐτόν, ἐκεῖνος βλέπων τὸν Μοναχὸν τοῦ εἶπεν εὐθύς· ἔλα πλησίον καὶ δός μου τὴν εὐλογίαν (δηλαδὴ τὸν ἄρτον), ὅπου μοῦ ἔστειλεν ὁ γέρων σου. Πλησιάσας τότε ὁ μαθητής, ἐπῆρεν ὁ πτωχὸς ἐκεῖνος εἰς χεῖρας τὸν ἄρτον καὶ καταφιλῶν αὐτὸν ἠρώτα· πῶς ἔχει ὁ ἱερὸς Παΐσιος, διότι πολὺ ἐπόθουν νὰ μάθω δι’ αὐτόν· καὶ σύ, τέκνον, διατὶ διστάζεις εἰς ὅσα σοῦ λέγει καὶ δὲν πείθεσαι εἰς τὰ προστάγματα του; δὲν ἠξεύρεις, ὅτι διὰ τὴν παρακοήν σου ἐστερήθης τὸ θεῖον ἐκεῖνο ἀπόνιμμα καὶ τὴν χάριν τὴν ὁποίαν ἔμελλες νὰ λάβῃς ἀπὸ αὐτό; σὺ δὲ ἀκόμη τοῦ παρακούεις καὶ δὲν πείθεσαι εἰς τὴν βουλήν του, ἀλλὰ ἔρχεσαι εἰς ἄλλον νὰ λάβῃς ὁδηγίαν;