Ὁ δὲ ἱερὸς Παῦλος, ἀκούων μετὰ χαρᾶς τὴν θείαν συμβουλήν του, ἔλεγεν· ἰδοὺ ἐγώ, ὦ πατέρων ἄριστε, ἀκολουθῶ τὴν καλήν σου βουλήν, διότι ἔχων θάρρος εἰς τὰς εὐχάς σου πιστεύω ὅτι θέλει μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεὸς νὰ τελειώσωμεν ταύτην τὴν ζωὴν εἰς τὴν ἐργασίαν τῶν ἀρετῶν, κατὰ τὴν γνώμην σου. Λοιπὸν καὶ οἱ δύο ἦσαν θαυματουργοί, ἰατροὶ ἔμπειροι τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, παρεκάλουν δὲ τὸν Θεὸν δι’ ὅλους καὶ εἰς ὅλους ἦσαν αἴτιοι σωτηρίας.
Ἀλλὰ τὰ μὲν τοῦ θείου Παύλου διηγήματα εἶναι πολλὰ καὶ τὰ ἀφήνομεν εἰς ἄλλον νὰ τὰ διηγηθῇ. Ὁμοίως καὶ τοῦ ἱεροῦ Παϊσίου εἶναι πάμπολλα καὶ ἀκατάληπτα, ὀλίγα δὲ ἐκ τῶν πολλῶν εἴπομεν, διὰ νὰ παρακινήσωμεν τοὺς ἀκροατὰς πρὸς μίμησιν αὐτῶν. Διότι δὲν φθάνει λόγος νὰ φανερώσῃ, κατὰ ἀκρίβειαν τὴν ὑψηλοτάτην πολιτείαν τοῦ θείου Παϊσίου, ἀλλὰ οὐδὲ ἐκεῖνος ἤθελε νὰ γνωρισθοῦν τὰ κατορθώματά του, διὰ τὴν ἄκραν του ταπείνωσιν. Εἰς ἐκείνους δὲ οἵτινες τὸν ἠρώτων, ποία εἷναι ὑψηλοτέρα ἀπὸ ὅλας τὰς ἀρετάς, ἔλεγεν, ὅτι εἶναι ἐκείνη ἥτις γίνεται εἰς τὸ κρυπτόν· ἄλλην δὲ φοράν, ὅταν ἠρωτήθη τὴν ἰδίαν ἐρώτησιν, ἀπεκρίθη· ὑψηλοτέρα ἀπὸ ὅλας τὰς ἀρετὰς εἶναι τὸ νὰ ἀκολουθῇ τις τὴν συμβουλὴν τῶν ἄλλων καὶ ὄχι τὸ ἰδικόν του θέλημα. Αὐτὸς καὶ τὸν καιρὸν τῆς ἡσυχίας καὶ τὸν καιρὸν τῆς συναναστροφῆς καλῶς τὸν ἐπερνοῦσε καὶ θεαρέστως, διότι εἰς μὲν τὴν ἡσυχίαν ἠγάπα τὴν θείαν ἀνάβασιν καὶ οἰκείωσιν, εἰς δὲ τὴν συναναστροφὴν ἐπόθει τὴν σωτηρίαν τῶν ἄλλων. Τὸ δὲ θαυμασιώτερον ἦτο, ὅτι δὲν ἄφησε ποτὲ νὰ ἐννοήσῃ κανεὶς τὴν πολιτείαν του μέσα εἰς τὸ Κοινόβιον, ἀλλ’ ὅταν ἔμελλε νὰ δοξασθῇ διὰ καμμίαν πρᾶξιν του, τὴν ἄφηνε παρευθὺς καὶ μετεχειρίζετο ἄλλην, διὰ νὰ φυλαχθῇ ἀβλαβὴς καὶ ἡ προηγουμένη καὶ νὰ μὴ ἀφανισθῇ μὲ τοὺς ἐπαίνους. Διότι, κατὰ ἀλήθειαν, μέγας κίνδυνος εἶναι ὁ παρὰ τῶν ἀνθρώπων ἔπαινος καὶ ὀλίγον κέρδος ἔχουν ἐκεῖνοι, ὅσοι ἀγωνίζονται διὰ τὸν ἔπαινον· διὰ τοῦτο καὶ ὁ Κύριος μᾶς παραγγέλλει λέγων «μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου». Ἀλλὰ καιρὸς εἶναι πλέον νὰ εἴπωμεν καὶ τὸ μακάριον τέλος τοῦ Ὁσίου.
Φθάσας λοιπὸν ὁ μέγας οὗτος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ εἰς βαθύτατον γῆρας καὶ διαλάμψας με τὰς ἀρετὰς ὡς ἀστὴρ φαεινός, ἐκλήθη παρὰ Θεοῦ εἰς τὴν ἐν οὐρανοῖς μακαριότητα. Καὶ τὸ μὲν σῶμα του φιλοτίμως ἐνεταφίασαν τὰ πλήθη τῶν Μοναχῶν, τὸ δὲ πνεῦμα του ἀνῆλθεν εἰς τὴν αἰώνιον ζωήν.