Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν ΠΑΪΣΙΟΥ τοῦ Μεγάλου.

Δὲν παρῆλθε μετὰ ταῦτα πολὺς καιρὸς καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν ἀΐδιον ἐκείνην ζωὴν καὶ εἰς τὴν λαμπρότητα τῶν Ἁγίων καὶ ὁ ἀοίδιμος Παῦλος, ὅστις ἦτο εἰς τὸ τάγμα τοῦ θείου Παϊσίου, διὰ νὰ ἀπολαύσουν ὁμοῦ αἱ μακάριαι αὐτῶν ψυχαὶ τὴν ἀνάπαυσιν ἐκείνην, καθὼς καὶ εἰς τὴν παροῦσαν ζωὴν ἐκακοπάθουν ἀπὸ κοινοῦ εἰς τοὺς κόπους τῆς ἀσκήσεως. Ὄχι δὲ μόνον αἱ ψυχαὶ αὐτῶν εἶναι ἡνωμέναι εἰς τὸν οὐρανόν, ἀλλὰ καὶ τὰ σώματά των, ἂν καὶ ἐχωρίσθησαν καὶ εἰς διαφόρους τόπους ἐτάφησαν, ὅμως δὲν ἐπέρασε πολὺς καιρὸς καὶ ἡνώθησαν πάλιν καὶ εἰς τὸν αὐτὸν τόπον ἐνεταφιάσθησαν κατὰ τὸν ἀκόλουθον τρόπον, ὅστις πράγματι ἀποτελεῖ θαῦμα παράδοξον καὶ ἐξαίσιον.

Ἀφ’ οὗ ὁ μέγας Παΐσιος ἐτελεύτησεν, ἐπῆγεν ὁ θεῖος Παῦλος εἰς τὴν ἐσωτέραν ἔρημον· ἐκεῖ δὲ μετ’ ὀλίγον καιρὸν ἐτελεύτησε καὶ αὐτὸς καὶ ἐνεταφιάσθη εὐλαβῶς καὶ ἐντίμως. Ἔπειτα ἀκούσας ὁ πατὴρ ἡμῶν Ἰσίδωρος περὶ τοῦ θανάτου τοῦ μεγάλου Παϊσίου, ἐπεβιβάσθη εἰς πλοῖον καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸν τόπον, ὅπου εὑρίσκετο τὸ ἅγιον λείψανον τοῦ Ὁσίου Παϊσίου· λαβὼν δὲ αὐτὸ μετὰ μεγάλης τιμῆς καὶ ἀσπασάμενος τὸ ἔβαλεν εἰς θήκην, τὴν ὁποίαν εἶχε προητοιμασμένην, ὡς μέγα καὶ ἀξιόλογον πρᾶγμα, τιμιώτερον ἀπὸ κάθε θησαυρὸν καὶ ἐπὲστρεψε, φέρων αὐτὸ μαζί του μέσα εἰς τὸ πλοῖον, διὰ νὰ καταπλουτίσῃ μὲ αὐτὸ τὴν πατρίδα του τὴν Πισιδίαν. Ἀφοῦ δὲ ἐπέρασαν ἱκανὸν διάστημα τῆς θαλάσσης, πηγαίνοντες μὲ ὕμνους καὶ μὲ μεγάλην χαράν, καθὼς ἦλθαν ἀντικρὺ εἰς τὴν ἔρημον, ὅπου ἦτο τὸ ἅγιον λείψανον τοῦ Ὁσίου Παύλου, ἐστάθη τὸ πλοῖον ἐκεῖ καὶ δὲν ἐπήγαινε πρὸς τὰ ἐμπρός, ἀλλὰ ὡς ἐὰν ἦτο ζωντανὸν καὶ ἔμψυχον ἔκλινεν εἰς ἄλλο μέρος καὶ διαρκῶς ὡρμοῦσε, κατὰ τὴν ἔρημον τοῦ θείου Παύλου, ἐπειδὴ ὁ ἱερὸς Παΐσιος ἐζητοῦσε τὴν συνηθισμένην συναναστροφὴν τοῦ Ὁσίου Παύλου.

Οἱ ἄνθρωποι τοῦ πλοίου, βιαζόμενοι νὰ κινήσουν αὐτὸ πρὸς τὰ ἐμπρὸς καὶ δοκιμάζοντες κάθε τρόπον ἐπὶ δύο ἡμέρας, δὲν ἠδυνήθησαν. Ὅθεν ἐγνώρισαν ὅτι ἀπὸ τὸν Θεὸν ἐκρατεῖτο ἐκεῖ τὸ πλοῖον καὶ ὄχι ἀπὸ ἄλλην αἰτίαν. Μὴ ἠξεύροντες δὲ τί νὰ κάμουν, ἡσύχασαν καὶ ἄφησαν τὸ πλοῖον ἀκυβέρνητον, νὰ ὑπάγῃ ὅπου ἤθελεν ὁρμήσει· αὐτὸ δὲ κυβερνώμενον μὲ ἀόρατον χεῖρα, ἐπῆγε καὶ ἐστάθη ἀκίνητον εἰς τὴν ξηρὰν καὶ ἐπρόσμενε νὰ παραλάβῃ τὸ ἱερὸν φορτίον του.


Ὑποσημειώσεις

[1] Τινές, ὡς ἤκουσα (λέγει ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), σκανδαλίζονται διὰ τὸ ὧδε ἀναφερόμενον, ὅτι δηλαδὴ ὁ Ἅγιος ἔνιψε τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ οἱ τοιοῦτοι ἔπρεπε νὰ συμπεράνωσιν ἐκ τοῦ μείζονος τὸ ἔλαττον καὶ οὕτω νὰ καθησυχάσωσι τὸ σκάνδαλον τοῦ λογισμοῦ των· διότι καὶ ὁ Ἀβραὰμ ἔνιψε τοὺς πόδας τῶν φανέντων αὐτῷ τριῶν Ἀγγέλων, οἵτινες, κατὰ πάντας σχεδὸν τοὺς Πατέρας, ἦσαν αἱ τρεῖς ὑποστάσεις τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦτο δὲ ἔπραξε διότι λέγει ἡ Γραφή, «Ληφθήτω δὴ ὕδωρ, καὶ νιψάτωσαν τοὺς πόδας ὑμῶν» (Γεν. ιηʹ 4). Ἐὰν λοιπόν, τὸ ὅτι ὁ Ἀβραὰμ ἔνιψε τούτων τοὺς πόδας, πάντῃ ἀΰλων καὶ ἀσωμάτων ὄντων, καὶ τοῦτο μέγιστον ὄν, πιστεύομεν καὶ δὲν σκανδαλιζόμεθα, πῶς δὲν πιστεύομεν καὶ τὸ ἔλαττον, τὸ ὅτι δηλαδὴ ἔνιψε καὶ ὁ μέγας Παΐσιος τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου σάρκα φοροῦντος; Ἐὰν δὲ καὶ ἀπορῇ τις, πῶς τοῦτο ἐγένετο, ἀποκρινόμεθα, ὅτι εἶναι τοῦτο ὑπὲρ τὸ πῶς καὶ ἐκεῖ ἐπὶ τοῦ Ἀβραὰμ καὶ ἐνταῦθα ἐπὶ τοῦ Παϊσίου. Εἰς πίστωσιν τούτου ἂς ἔχωσι παράδειγμα καὶ ἐκεῖνο, ὅπερ λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ὅστις διηγεῖται, ὅτι ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ ἄλλη Μαρία (ἥτις, ὡς λέγουσιν οἱ πολλοί, ἦτο ἡ Θεοτόκος) προσελθοῦσαι, ἐκράτησαν τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου (κηʹ 9), μολονότι τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου ἦτο τότε ἀφθαρτοποιημένον, ὡς ὂν μετὰ τὴν Ἀνάστασιν.