ἀλλ’ ἂν καὶ κατὰ τὸ παρὸν δὲν σοῦ εἰσακούῃ ὁ Θεὸς διὰ τὰς αἰτίας ὅπου ἠξεύρει αὐτὸς μόνος, διότι τὰ κρίματα αὐτοῦ εἶναι ἄβυσσος πολλή, ὅμως διὰ νὰ μὴ παρακούσω τὸ πρόσταγμά σου, ἰδοὺ παρακαλῶ τὸν Θεὸν μαζὶ μὲ τὴν ὁσιότητά σου καὶ ὅ,τι φανῇ ἀρεστὸν εἰς Αὐτόν, ἂς γίνῃ. Μένων λοιπὸν σὺ εἰς αὐτὸν τὸν τόπον παρακάλεσε τὸν Θεὸν καὶ ἐγὼ πορεύομαι εἰς τὴν ἐσωτέραν ἔρημον νὰ τὸν παρακαλέσω. Ἀφοῦ ἔφθασεν ἐκεῖ ὁ Ὅσιος, ἐστάθη εἰς προσευχὴν καὶ ὑψώσας τὰς χεῖρας καὶ τὸν νοῦν του εἰς τὸν οὐρανὸν εἶπε· «δημιουργὲ τῶν ἁπάντων, ἐπίβλεψον εἰς τὰς δεήσεις ἡμῶν τῶν ἀναξίων δούλων σου καὶ ὡς ἀγαθὸς ἐλευθέρωσον ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ ᾅδου τὴν ψυχὴν τοῦ μαθητοῦ τοῦ γέροντος».
Ταῦτα καὶ τὰ τούτοις ὅμοια προσευχόμενος εἰς τὸν Θεόν, δὲν ἦτο τρόπος νὰ μὴ εἰσακουσθῇ, κατὰ τὴν ἀψευδῆ ὑπόσχεσιν ὅπου ἔλαβεν· ἀλλὰ παρευθὺς ὁ Χριστός, ὁ πανταχοῦ παρὼν ἀοράτως, φανερώνεται εἰς αὐτὸν καὶ τοῦ λέγει· τί ζητεῖς ὁλοψύχως, δοῦλέ μου Παΐσιε; ἐκεῖνος ἀπεκρίθη· σύ, Κύριε, ὅστις γινώσκεις τὰ πάντα, ἠξεύρεις ὅτι ζητῶ νὰ ἐλεήσῃς τὸν παρήκοον καὶ ἁμαρτωλὸν μαθητὴν τοῦ γέροντος, ὅστις βασανίζεται, ἀλλοίμονον! εἰς τὸν ᾍδην ὁ ταλαίπωρος· λοιπὸν δέομαί σου, ἐπάκουσόν μου τοῦ δούλου σου, καὶ ὡς συμπαθὴς καὶ πολυεύσπλαγχνος λύτρωσαι αὐτόν. Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ Σωτήρ· ἀλλ’ ἐγὼ ἀπεφάσισα νὰ μένῃ ἐκεῖνος εἰς τὸν ᾍδην καὶ νὰ βασανίζεται διὰ τὴν παρακοήν του καὶ τὴν ἁμαρτίαν του, ἕως ὅτου ἔλθω ἐπὶ νεφελῶν μετ’ Ἀγγέλων. Ὁ δὲ ἐκλεκτὸς τοῦ Κυρίου Παΐσιος, παρακαλῶν θερμότερον τὸν Σωτῆρα, εἶπε: Δέσποτα τῶν ἁπάντων, ποῖον πρᾶγμα δὲν ὑποτάσσεται εἰς τὸ πρόσταγμά σου, ὅταν θελήσῃς; Εὔκολον εἶναι εἰς σὲ τὸν Δεσπότην τῶν αἰώνων καὶ ποιητὴν ὅλων τῶν ὄντων νὰ κάμῃς καὶ τώρα τὸν αὐτὸν τρόπον ἐκείνης τῆς μελλούσης παρουσίας σου.
Ἀκούσας ταῦτα ὁ Σωτὴρ ἀνέβη εἰς τοὺς οὐρανούς. Ἔπειτα καταβαίνει ἐπὶ νεφελῶν μὲ δόξαν πολλήν, μετ’ Ἀγγέλων, Ἀρχαγγέλων καὶ σαλπίγγων, ἅμα δὲ μὲ χοροὺς δικαίων καὶ μὲ ὅλας ἐκείνας τὰς δυνάμεις μετὰ τῶν ὁποίων μέλλει νὰ κατέλθῃ ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως.