Ἐπειδὴ λοιπὸν ἡ φήμη τοῦ Ὁσίου διεδόθη εἰς ὅλην σχεδὸν τὴν οἰκουμένην καὶ παρεκίνει τοὺς φιλαρέτους νὰ ὑπάγουν νὰ τὸν ἴδουν καὶ νὰ λάβουν τὴν εὐχήν του, διὰ τοῦτο καὶ ὁ Ὅσιος Ποιμήν, ὁ μέγας ἐν πατράσιν, νέος ὢν ἀκόμη ἐκεῖνον τὸν καιρὸν καὶ ἐπιθυμῶν θερμῶς νὰ τὸν ἴδῃ, ἐπῆγεν εἰς τὸν Ὅσιον Παῦλον καὶ τὸν παρεκάλει νὰ ὑπάγουν μαζὶ πρὸς τὸν μέγαν Παΐσιον, ὅτι ὁ Παῦλος ἦτο γνώριμος καὶ φίλος τοῦ Παϊσίου καὶ ἐπήγαινε συχνὰ εἰς αὐτόν. Ὁ δὲ πατὴρ ἡμῶν Παῦλος τοῦ εἶπε· συστέλλομαι, τέκνον, νὰ σὲ ὑπάγω πρὸς αὐτόν, διότι εἶσαι νέος καὶ ἐκεῖνος εἶναι ὑψηλὸς εἰς τὴν ἀρετήν, ἁπλῶς δὲ καὶ ὡς ἔτυχε δὲν πηγαίνομεν πρὸς αὐτόν, ἀλλὰ μὲ σκέψιν πολλὴν καὶ εὐλάβειαν καὶ ὄχι πάλιν πάντοτε, ἀλλὰ εἰς καιρὸν ἁρμόδιον τὸν ἐπισκεπτόμεθα χάριν ὠφελείας. Ἀλλ’ ἐγώ, τοῦ λέγει ὁ Ποιμήν, μένω ἔξω ἀπὸ τὸ κελλίον του, ὅταν ὑπάγωμεν, καὶ ἐὰν ἀκούσω μόνον τὴν θείαν του φωνήν, ὅταν συνομιλῆ μετὰ σοῦ, θέλω λάβει ὑπερβολικὴν χαρὰν καὶ θέλω τὸ γνωρίζει μεγάλον χάρισμα. Ἐὰν δὲ, καὶ εἶναι δύσκολον νὰ ἀκούσω τὴν φωνήν του καὶ ἐὰν μόνον ψαύσω τὸ κελλίον του θέλω τύχει σωτηρίας· ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐξέρχεσαι ἀπὸ τὸ κελλίον του, θέλω ἀσπασθῆ τοὺς πόδας σου, οἵτινες ἐπάτησαν τὴν γῆν ἐκείνην, τὴν ὁποίαν πατοῦν οἱ ὡραῖοι πόδες ἐκείνου καὶ μὲ τοῦτο θέλω ἀπολαύσει πλουσίαν εὐλογίαν.

Ταῦτα λέγοντος τοῦ Ποιμένος, ἐθαύμασεν ὁ Ὅσιος Παῦλος διὰ τὴν ταπείνωσίν του καὶ τὴν πολλὴν πίστιν, τὴν ὁποίαν εἶχεν εἰς τὸν Παΐσιον καὶ παραλαβὼν αὐτὸν μαζί του, ἐπῆγεν εἰς αὐτόν. Φθάσαντες δὲ εἰς τὸ κελλίον του, ἐμβῆκε μέσα μόνον ὁ Παῦλος, ὁ δὲ θεῖος Παΐσιος φιλικῶς καὶ πατρικῶς τοῦτον ὑποδεξάμενος, τὸν ἠρώτησε διὰ τὸν Ποιμένα, καὶ ὁ Παῦλος τοῦ εἶπεν, ὅτι ἔμεινεν ἔξω, διότι συστέλλεται νὰ εἰσέλθῃ. Ἐκεῖνος τότε προσέταξε νὰ εἰσέλθῃ μέσα, καὶ εἶπε πρὸς τὸν Παῦλον· δὲν εἶναι καλὸν νὰ ἐμποδίζωνται οἱ τοιοῦτοι καὶ νὰ μένουν ἔξω, ὅταν ἔρχωνται πρὸς ἡμᾶς, διότι αὐτοὶ εὔκολα πηγαίνουν εἰς τὸν οὐρανόν, λέγει ὁ Σωτὴρ ἡμῶν. Ταῦτα εἰπὼν ἐνηγκαλίσθη τὸν νέον, καὶ εὐλογῶν αὐτὸν εἶπε· νὰ μοῦ ἐνθυμηθῇς, ὦ φίλτατε Παῦλε, ὅτι οὗτος ὁ νέος μέλλει νὰ σώσῃ πολλῶν ἀνθρώπων ψυχὰς καὶ πολλοὶ διὰ μέσου αὐτοῦ θὰ ἀξιωθοῦν νὰ ἀπολαύσουν τὸν Παράδεισον· διότι χεὶρ Κυρίου φαίνεται μιαζί του, ἡ ὁποία τὸν διαφυλάττει καὶ τὸν ὁδηγεῖ εἰς τὰς θείας ἐντολάς· ἔπειτα ἔβαλεν ἐπάνω εἰς αὐτὸν τὰς χεῖράς του καὶ εὐλογήσας αὐτόν, τὸν ἀπέστειλεν ὁμοῦ μὲ τὸν Παῦλον, οἱ ὁποῖοι ἐπιτυχόντες τοῦ ποθουμένου ἐδόξαζον μεγάλως τὸν Θεόν.