Ἐγὼ δὲ ἀναγνώσας τὸ βιβλίον, εὗρον ὅτι τὸ ἔγραψαν τέσσαρες ἄνθρωποι, οἵτινες μὲ μίαν φωνὴν διηγοῦντο διὰ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν ἀληθινὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, αὐτὸν δὲ νομίζω ὅτι ἦλθε νὰ κηρύξῃ καὶ οὗτος ὁ ἄνθρωπος. Διότι καθὼς ἔφθασα μὲ τὸ βιβλίον εἰς τὴν οἰκίαν μου, ἐφωτίσθη ὅλη ἀπὸ φῶς οὐράνιον, ὅσοι δὲ ἀσθενεῖς ἔκειντο ἐκεῖ πάσχοντες ἀπὸ διαφόρους ἀσθενείας, τὴν ἰδίαν ὥραν ἐθεραπεύθησαν».
Ἀκούσας ὁ λαὸς ταῦτα ἀπὸ τὸν Ξάνθιππον, ἠθέλησαν νὰ ἐπιστρέψουν πρὸς τὸν Ἅγιον. Ἀλλ’ ὁ διάβολος δὲν τοὺς ἀφῆκεν, ἀλλὰ τοὺς ἐβίασεν ἀοράτως καὶ μετέβησαν εἰς τὸ παλάτιον, παραλαβόντες δὲ τὸν ἡγεμόνα τὸν ὡδήγησαν εἰς τὸν Λύσσωνα καὶ ἐκδύσαντες αὐτόν, ἔδεσαν ὀπίσω τὰς χεῖράς του, εὐχαριστοῦντες τὸν ἀκάθαρτον δαίμονα. Ὁ δὲ Βονιφάτιος ἔβλεπε γύρω, ἵνα ἴδῃ τὸν Παγκράτιον, λέγων μὲ κλαυθμὸν πικρότατον· «Ὦ τῶν ἐμῶν δεινῶν, εἰς ποῖον θάνατον πικρὸν παρεδόθην ὁ ἄθλιος; Ποῦ εἶσαι, πάτερ Παγκράτιε; Εἶπες ὅτι ἔρχεσαι εἰς τὴν θυσίαν, ἵνα ἀπολέσῃς τὸν ἀναίσθητον Λύσσωνα καὶ τώρα δὲν φαίνεσαι, ἀλλὰ μὲ ἀφῆκες μόνον τὸν ταλαίπωρον; Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς νὰ μὲ ἐλεήσῃ ὡς εὔσπλαγχνος».
Οὗτος δὲ ὁ Λύσσων, ἀδελφοί, εἶχεν ἕνα ὄφιν μεγάλον καὶ φοβερώτατον, ὁ ὁποῖος ἔπινε τὸ αἷμα τῶν θυσιῶν. Ὁ δὲ μέγας Παγκράτιος, ἐνδυθεὶς τὴν ἱερατικὴν στολήν, ἔγινεν ὅμοιος μὲ φλόγα πυρός· ὅταν δὲ ἔφθασε μὲ τὸν τίμιον Σταυρὸν εἰς τὸν τόπον, ὅπου εἶχον δεδεμένον τὸν Βονιφάτιον, εὐθὺς ἐλύθησαν τὰ δεσμὰ μόνα των. Ὅλοι δὲ οἱ περιεστῶτες ἔπεσαν εἰς τὴν γῆν, μὴ ὑποφέροντες τὴν λάμψιν τῶν ἱερῶν ἐνδυμάτων του. Ἐκεῖνος τότε τοὺς ηὐλόγησε καὶ ἠγέρθησαν. Πλησιάσας δὲ τὸν μιαρὸν Λύσσωνα, εἶπε ταῦτα· «Ὁρκίζω σε, δαῖμον ἀκάθαρτε, εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, νὰ φύγῃς ἀπὸ τοῦτον τὸν τόπον καὶ νὰ βυθισθῇς μὲ τὸν Φάλκωνα εἰς τὴν θάλασσαν». Εὐθὺς τότε ἔκαμεν ὁ δαίμων μεγάλον κρότον, ὥστε ὅλοι ἐτρόμαξαν. Ἔπειτα ἐξερριζώθη τὸ φοβερὸν ἐκεῖνο καὶ ἀσήκωτον εἴδωλον μὲ τὸν δαίμονα, ὅστις ἦτο εἰς αὐτὸ ἐγκάτοικος καὶ ἔπεσεν εἰς τὸ πέλαγος. Τὸ δὲ ἱμάτιον τοῦ Λύσσωνος, ἤτοι ὁ μέγας ὄφις ἐκεῖνος, ἔμεινεν εἰς τὸν λάκκον. Τότε ὁ Ἅγιος τὸν ἔδεσεν ἀπὸ τὸν τράχηλον καὶ τὸν ἔσυρεν ἔξω. Ὁ δὲ ὄφις ἐσύριζεν ἀπαισίως κατ’ ἀρχάς, ἔπειτα διερράγη ἀπὸ ἄνωθεν ἕως κάτω καὶ ἔσκασεν. Οἱ δὲ ὄχλοι, ἰδόντες τοιαῦτα παράδοξα, μεγαλοφώνως ἐβόησαν· «Μέγας ὁ Θεὸς τοῦ Παγκρατίου».