Τότε ὁ Ἅγιος ηὐλόγησεν αὐτὸν σταυροειδῶς καὶ ἐπρόσταξε νὰ καθήσῃ πλησίον του. Ὁ δὲ ἡγεμὼν ἔλεγε· «Πῶς νὰ σὲ πλησιάσω, ἀφοῦ βλέπω φλόγα περικυκλοῦσάν σε;». Ἐννοήσας τότε ὁ Ἅγιος, ὅτι τὸ φῶς τοῦτο ἦτο ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διὰ τὴν ἱερὰν στολήν, μὲ τὴν ὁποίαν ἦτο ἐνδεδυμένος, ἐπρόσταξε νὰ ἐξέλθουν ἅπαντες καὶ νὰ ἐπιστρέψουν μετ’ ὀλίγον, ὅταν δὲ ἔμεινε μόνος ἐξεδύθη τὰ ἱερὰ ἱμάτια. Τότε ὁ Βονιφάτιος δὲν ἔβλεπε πλέον τὸ φῶς. Ὅθεν ἐκάθησε πλησίον τοῦ Ἁγίου Παγκρατίου καὶ ἤκουσε τοὺς σωτηρίους λόγους αὐτοῦ.

Μετὰ ταῦτα ἐδείπνησαν μετρίως ὅ,τι ὁ Θεὸς ἐξαπέστειλε. Καὶ τότε εἶπεν εἰς αὐτοὺς ὁ Ἅγιος· «Ἐφιλεύθημεν σωματικῶς, ἂς φιλευθῶμεν καὶ πνευματικῶς, τέκνα μου». Εἰσελθὼν τότε εἰς τὸ ἐσωτερικὸν δωμάτιον, ἐνεδύθη τὰ ἱερὰ ἄμφια. Ὅταν δὲ ἔφθασεν εἰς τὴν δοξολογίαν τοῦ Τρισαγίου, ὦ τοῦ θαύματος! Ἤνοιξεν ἡ στέγη τοῦ οἴκου καὶ ἦλθε φῶς μέγα ὡς ἀστραπή. Ὅθεν ἐκ τοῦ φόβου ἔπεσον ὅλοι κατὰ γῆς. Ὁ δὲ Ἅγιος τοὺς ἀνήγειρε καὶ εἶπε· «Μὴ φοβεῖσθε. Διότι ὁ Χριστὸς ἦλθε νὰ φωτίσῃ τὰς καρδίας σας, ἵνα τὸν γνωρίσητε». Τότε ἔλαβεν ἓν Εὐαγγέλιον γεγραμμένον εἰς τὴν ἑβραϊκήν, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἦσαν ἱστορημένα τὰ πάθη καὶ τὰ μυστήρια τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἤτοι ἡ Γέννησις, ἡ Βάπτισις, ἡ Σταύρωσις, ἡ Ἀνάστασις καὶ τὰ ἐπίλοιπα καὶ ἀναγνώσας τὸν ἱερὸν Ματθαῖον, ἐδίδαξεν ἱκανῶς τὸν ἄρχοντα μέχρι τοῦ μεσονυκτίου. Τότε ὁ ἄρχων, εὐχαριστήσας τὸν Ἅγιον, ὡμολόγησεν ὅτι ἐξ ὅλης καρδίας ἐπίστευεν εἰς τὸν Δεσπότην Χριστὸν καὶ οὕτω προσκυνήσας αὐτὸν καὶ λαβὼν συγχώρησιν ἀνεχώρησε.

Μετὰ ταῦτα ὁ Λυκαονίδης εἶπε πρὸς τὸν Ἅγιον· «Ὁ ἄρχων εἶπε νὰ μεταβῶμεν εἰς τὴν πόλιν, διὰ νὰ εὐλογήσῃς τὸ παλάτιον». Ὁ Ἅγιος ὅμως ἀπεκρίθη· «Ναί, τέκνον, ἀλλ’ οἱ ἀκάθαρτοι δαίμονες, θρηνοῦντες τὴν ἀπώλειάν των, βούλονται νὰ μᾶς πολεμήσουν. Λοιπὸν λάβε τοῦτο τὸ γράμμα καὶ ἀφοῦ τὸ ἀναγνώσῃς πρότερον εἰς τοὺς ἄλλους ναούς, ἀπόθεσον αὐτὸ εἰς τὸν βωμὸν τοῦ ἀκαθάρτου Λύσσωνος». Ἔλεγε δὲ τὸ γράμμα ταῦτα· «Παγκράτιος δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ πρὸς Λύσσωνα τὸν μιαρὸν θεὸν τῶν Ταυρομενιτῶν. Δεχόμενος τὸ γράμμα μου, ἀνάγνωσον αὐτὸ καὶ εἰς τοὺς ἄλλους μιαροὺς θεοὺς καὶ μὴ κάμετε σύγχυσιν, ἀλλὰ ὡς ἄλαλοι καὶ κωφοί, οὕτω γίνεσθε». Λαβὼν λοιπὸν τὸ γράμμα ὁ Λυκαονίδης μετέβη καὶ ἀπέθεσε τοῦτο ἐπὶ τοῦ εἰδώλου. Κατὰ δὲ τὴν τρίτην ὥραν τῆς νυκτὸς ἦλθε φωνὴ πρὸς τὸν Ἅγιον λέγουσα· «Δοῦλε τοῦ Θεοῦ, ἐπράξαμεν ὡς ὥρισες καὶ ἀνάβηθι εἰς τὴν πόλιν σου».