Τῇ Θ’ (9ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ Ἐπισκόπου Ταυρομενίας.

ΕΙΚΟΝΑ

ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΣ ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς, ὁ Ἐπίσκοπος Ταυρομενίας, ἔσχε γονεῖς καταγομένους ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς Ἀντιοχείας, οἵτινες ἤκμαζον κατὰ τὸν καιρὸν ὅπου συγκατέβη ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐγένετο διὰ τὸν ἄνθρωπον ἄνθρωπος, ὁ φιλάνθρωπος. Οὗτοι ἀκούσαντες τὰ ἐξαίσια θαυμάσια, τὰ ὁποῖα ἐτέλει ὁ Δεσπότης Χριστὸς εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, μετέβησαν ἐκεῖ ὁμοῦ μετὰ τοῦ υἱοῦ των Παγκρατίου καὶ ἀκούοντες τὴν γλυκυτάτην διδαχὴν τοῦ Σωτῆρος ἐπίστευσαν εἰς Αὐτὸν καὶ βαπτισθέντες εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐπέστρεψαν εἰς τὸν οἶκόν των, αἰνοῦντες τὸν Κύριον. Μετὰ δὲ πολὺν καιρόν, ζήσαντες εὐσεβῶς, ἐτελεύτησαν, ὁ δὲ Παγκράτιος ἔμεινεν εἰς τὸν οἶκόν των, προκόπτων εἰς σοφίαν καὶ σύνεσιν καὶ εἰς μελέτην τῶν θείων Γραφῶν καὶ ἀνάγνωσιν.

Μετὰ δὲ, τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, κηρύττων ὁ Ἀπόστολος Πέτρος εἰς τὰς πόλεις καὶ χώρας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἦλθε καὶ εἰς τὰ μέρη τοῦ Πόντου, ὅπου ὁ Παγκράτιος ὑπεδέχθη αὐτὸν ἀσμένως ὡς Ἀπόστολον τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καὶ ἐφιλοξένησε πλουσιοπαρόχως μεθ’ ὅλης αὐτοῦ τῆς συνοδείας. Ἐκ τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Πέτρου ἐπίστευσαν πολλοί, τοὺς ὁποίους καὶ ἐβάπτισε μεθ’ ὅλων τῶν ὑπηρετῶν τοῦ Παγκρατίου, χειροτονήσας Ἐπίσκοπον ἕνα σοφώτατον καὶ εὐλαβῆ Χριστιανόν, Μαξιμῖνον ὀνόματι. Ὁ δὲ Παγκράτιος ἔδωσεν ὅλην του τὴν περιουσίαν ὡς ἐλεημοσύνην εἰς τοὺς πτωχοὺς καὶ τὸ ὑπόλοιπον ἐδώρησεν εἰς τοὺς δούλους του, εἰπών· «Ἰδοὺ χαρίζω εἰς σᾶς τὴν ἐλευθερίαν καὶ ὅλα μου τὰ ὑπάρχοντα τὰ εὑρισκόμενα εἰς τὸν οἶκόν μου, ἤτοι χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους, ἱμάτια καὶ ἅπαντα τὰ ἀκίνητά μου, ἀμπελῶνας καὶ χωράφια. Ὁ Δεσπότης μας Χριστὸς νὰ σᾶς στηρίξῃ εἰς τὸν φόβον Αὐτοῦ, διότι ἐγὼ ἀναχωρῶ μετὰ τοῦ Ἀποστόλου, ἵνα κηρύξωμεν τὸ ἅγιον Εὐαγγέλιον». Ταῦτα καλῶς οἰκονομήσας ὁ πάνσοφος, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ θείου Ἀποστόλου Πέτρου, εἰπών· «Εἰς χεῖρας Θεοῦ καὶ εἰς τὴν ψυχήν σου, Ἀπόστολε τοῦ Χριστοῦ, παραδίδομαι».

Ὁ δὲ Πέτρος ἐδίδαξε τοὺς πιστεύσαντας νὰ φυλάττουν τὴν εὐσέβειαν ἀνόθευτον καὶ τὸ Ἅγιον Βάπτισμα ἀμόλυντον. Νὰ ὑπομένουν πᾶσαν κακοπάθειαν διὰ τὴν πίστιν καὶ αὐτὸν τὸν θάνατον, διὰ τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ Μοντανὸς ἀνεφάνη ἔκ τινος πόλεως τῆς Φρυγίας Ἀρδαβὰ καλουμένης, ὁ ὁποῖος γενόμενος Χριστιανός, δι’ ἀγάπην φιλαρχίας ἔγινεν ἀρχηγὸς νέας αἱρέσεως κατὰ τὸν δεύτερον αἰῶνα ἀπὸ Χριστοῦ. Οὗτος κατηγόρει τοὺς γάμους, καὶ ἐθέσπιζε νὰ διαχωρίζωνται οἱ ὕπανδροι· ἔλεγε δὲ ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Παράκλητος, τὸ πνεῦμα τῆς ἀληθείας, καὶ ἄλλα ἀκόμη εἶχε κακόδοξα φρονήματα. Ὅθεν καὶ οἱ ὀπαδοὶ αὐτοῦ ὠνομάζοντο Μοντανισταί.

[2] Ο ἑλληνικὸς αὐτοῦ Βίος εὑρίσκεται ἐν τῇ Μονῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις, οὗ ἡ ἀρχή· «Μετὰ τὸ ἀναληφθῆναι τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν». Οὗτος μεταγλωττισθεὶς κατεχωρίσθη τὸ πρῶτον ὑπὸ Ἀγαπίου τοῦ Κρητὸς εἰς τὴν ὑπ’ αὐτοῦ ἐκδοθεῖσαν «Καλοκαιρινήν». Ὁ αὐτὸς καταχωρίζεται ἐνταῦθα διεσκευασμένος κατὰ τὸ λεκτικόν. Περὶ τοῦ Ἁγίου Παγκρατίου, βλέπε καὶ εἰς τὴν 9ην Φεβρουαρίου, ὅτε ἑορτάζεται μετὰ Μαρκέλλου τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ Φιλαγρίου Ἐπισκόπου Κύπρου. (Βλέπε ἡμέτερον «Μέγαν Συναξαριστὴν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» τόμος Βʹ ἔκδ. αʹ σελ. 182, ἔκδ. βʹ σελ. 182, ἔκδ. γʹ σελ. 260-261).