Τῇ Θ’ (9ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ Ἐπισκόπου Ταυρομενίας.

Ὁ δὲ Ἀκυλῖνος συνήθροισε τὸν λαόν του, λέγων· «Ἂς ὑπάγωμεν, ἀδελφοί, νὰ ἐκδικήσωμεν τὸ αἷμα τῶν ἀδελφῶν μας, τὸ ὁποῖον ὁ Ταῦρος ἔχυσεν ἀδίκως. Τώρα ὅμως δὲν ὑπάρχει πλέον ὁ Ταῦρος νὰ μᾶς νικήσῃ, ἀλλὰ μόνον ὁ Βονιφάτιος μὲ ὀλίγον λαὸν καὶ θὰ τοὺς νινήσωμεν». Συναθροίσας λοιπὸν περὶ τὰς ἑξακοσίας χιλιάδας ἄνδρας περιεκύκλωσαν κατὰ τὴν νύκτα αἰφνιδίως τὴν πόλιν ὅλην, ἀπέκοψαν δὲ τὴν ὕδρευσιν κτυπῶντες τὰς σάλπιγγας τόσον δυνατά, ὥστε οἱ πολῖται ἐτρόμαξαν, ἂν καὶ ἦσαν ἄνδρες τοῦ πολέμου ὅλοι χιλιάδες τεσσαράκοντα, τοὺς ὁποίους ἔβαλε κατὰ τάξιν ὁ Βονιφάτιος γύρωθεν εἰς τὰ τείχη τῆς πόλεως.

Ὅταν ἐξημέρωσεν ἐπολέμησαν, παρεχώρησε δὲ ὁ Κύριος νὰ νικήσουν τὴν πρώτην ἡμέραν οἱ ἐχθροί των, διὰ νὰ μὴ καυχηθοῦν οἱ πολῖται ὕστερα, ὅτι μὲ τὴν δύναμίν των ἐνίκησαν. Στενοχωρούμενοι λοιπὸν οἱ Ταυρομενῖται, ὕβριζον τὸν ἡγεμόνα καὶ τὸν Παγκράτιον, λέγοντες· «Κακὴν ὥραν ἦλθεν ἐδῶ οὗτος ὁ μάγος καὶ ἠφάνισε τοὺς θεούς, τώρα δὲ θὰ γίνωμεν ὅλοι αἰχμάλωτοι». Ταῦτα λέγοντες ἐσκέπτοντο νὰ φονεύσουν τὸν ἡγεμόνα καὶ τὸν Ἅγιον καὶ νὰ παραδώσουν εἰς τοὺς ἐχθροὺς τὴν πόλιν οἱ ἄφρονες. Ὁ δὲ καλὸς Βονιφάτιος τοὺς ἐνουθέτει νὰ μὴ ἀπελπίζωνται, ἀλλὰ νὰ ἐπικαλεσθοῦν τὸν Δεσπότην Χριστὸν εἰς βοήθειαν διὰ νὰ τοὺς δώσῃ τὴν νίκην ὡς παντοδύναμος. Ταῦτα εἰπών, καθησύχασεν αὐτοὺς ὀλίγον. Πορευθεὶς δὲ εὐθὺς εἰς τὸν Ἅγιον, εἶπεν εἰς αὐτόν· «Βοήθησον τὴν ποίμνην σου, πάτερ τίμιε, καὶ λύτρωσαι ἀπὸ τὰς χεῖρας τῶν ἐχθρῶν τὴν πόλιν σου· ὅτι ὁ λαὸς ἀγανακτεῖ καὶ γογγύζει, ἐπικαλοῦνται δὲ τοὺς ἀκαθάρτους ψευδοθεοὺς οἱ ἄφρονες καὶ θέλουν νὰ μὲ φονεύσουν ἀδίκως». Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ μακάριος· «Ὕπαγε, τέκνον, εἰπὲ πρὸς αὐτούς. Τάδε λέγει Παγκράτιος. Τέκνα Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, μὴ φοβεῖσθε τοὺς ἐχθρούς σας, ὅτι σεῖς εἶσθε στρατιῶται τοῦ μεγάλου βασιλέως. Ἐὰν δὲ καὶ ἀπὸ τὸν κόπον κατεβλήθητε, ὑπάγετε νὰ ἀναπαυθῆτε εἰς τοὺς οἴκους σας, καὶ ὁ Δεσπότης Χριστός, ὁ μέγας Βασιλεὺς καὶ Θεὸς παντοδύναμος θέλει πολεμήσει διὰ σᾶς, καὶ μὴ ζωσθῇ τις ξίφος, οὔτε τόξον νὰ λάβῃ οὐδὲ δόρυ ἢ μάχαιραν».

Ταῦτα ἀκούσαντες ὁ λαὸς ἀπὸ τὸν ἄρχοντα, ἐθυμώθησαν λέγοντες· «Ὦ κακὴ συμβουλὴ καὶ ἀνόητος! ἡμεῖς ἐπολεμήσαμεν ὅλοι μὲ ὅλην μας τὴν δύναμιν καὶ μετὰ βίας ἐφυλάξαμεν τὰ τείχη τῆς πόλεως καὶ σὺ μᾶς λέγεις νὰ ὑπάγωμεν εἰς τοὺς οἴκους μας; Τίς θὰ ἀκούσῃ ταῦτα καὶ δὲν θὰ γελάσῃ λέγων, ὅτι ὁ Βονιφάτιος, τὸν ὁποῖον ἐθεωροῦμεν σοφὸν ἄνθρωπον, μὲ τὸν μάγον Παγκράτιον ἠβουλήθησαν νὰ παραδώσουν εἰς τοὺς ἐχθροὺς τὴν πόλιν μας;».


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ Μοντανὸς ἀνεφάνη ἔκ τινος πόλεως τῆς Φρυγίας Ἀρδαβὰ καλουμένης, ὁ ὁποῖος γενόμενος Χριστιανός, δι’ ἀγάπην φιλαρχίας ἔγινεν ἀρχηγὸς νέας αἱρέσεως κατὰ τὸν δεύτερον αἰῶνα ἀπὸ Χριστοῦ. Οὗτος κατηγόρει τοὺς γάμους, καὶ ἐθέσπιζε νὰ διαχωρίζωνται οἱ ὕπανδροι· ἔλεγε δὲ ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Παράκλητος, τὸ πνεῦμα τῆς ἀληθείας, καὶ ἄλλα ἀκόμη εἶχε κακόδοξα φρονήματα. Ὅθεν καὶ οἱ ὀπαδοὶ αὐτοῦ ὠνομάζοντο Μοντανισταί.

[2] Ο ἑλληνικὸς αὐτοῦ Βίος εὑρίσκεται ἐν τῇ Μονῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις, οὗ ἡ ἀρχή· «Μετὰ τὸ ἀναληφθῆναι τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν». Οὗτος μεταγλωττισθεὶς κατεχωρίσθη τὸ πρῶτον ὑπὸ Ἀγαπίου τοῦ Κρητὸς εἰς τὴν ὑπ’ αὐτοῦ ἐκδοθεῖσαν «Καλοκαιρινήν». Ὁ αὐτὸς καταχωρίζεται ἐνταῦθα διεσκευασμένος κατὰ τὸ λεκτικόν. Περὶ τοῦ Ἁγίου Παγκρατίου, βλέπε καὶ εἰς τὴν 9ην Φεβρουαρίου, ὅτε ἑορτάζεται μετὰ Μαρκέλλου τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ Φιλαγρίου Ἐπισκόπου Κύπρου. (Βλέπε ἡμέτερον «Μέγαν Συναξαριστὴν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» τόμος Βʹ ἔκδ. αʹ σελ. 182, ἔκδ. βʹ σελ. 182, ἔκδ. γʹ σελ. 260-261).