Τότε διέβαινεν ἐκεῖθεν γυνή τις, τῆς ὁποίας ὁ ἀνὴρ ἐθέριζεν ἐκεῖ πλησίον καὶ ἔφερε πρὸς αὐτὸν ἐπ’ ὄνου ἄρτους, οἶνον καὶ τροφήν. Βλέπουσα δὲ ἐκείνη τὸν Ἐπαφρόδιτον ἔμεινεν ὡς ἐκστατικὴ ὥραν πολλὴν θαυμάζουσα, ἐνόμιζε δὲ, ὅτι ἦτο θεὸς ἢ Ἄγγελος. Ὁ δὲ εἶπεν εἰς αὐτήν· «Τί στέκεις, γύναι, καὶ δὲν πορεύεσαι τὴν ὁδόν σου;» ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «δὲν εἶδα ποτέ μου τόσην δόξαν εἰς ἄλλον ἄνθρωτον, ὅθεν νομίζω ὅτι εἶσαι θεός, διὰ τοῦτο ἔχεις τόσην λαμπρότητα». Λέγει πρὸς αὐτὴν ὁ Ἐπαφρόδιτος· «Ταῦτα τὰ ὁποῖα βλέπεις καὶ κρατῶ εἶναι σημεῖα τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ, ὅστις ἔκαμεν ὅλον τὸν κόσμον καὶ ἔπλασε τὸν ἄνθρωπον». Ἡ δὲ γυνὴ τοῦ λέγει· «Ἀλλὰ τίς εἶσαι, ἐὰν δὲν εἶσαι θεός;». Ὁ δὲ εἶπεν· «Ἄνθρωπος εἶμαι ὡς καὶ οἱ λοιποὶ ἄνθρωποι, καὶ ἂν δὲν πιστεύῃς, δός μοι νὰ φάγω καὶ νὰ πίω». Ταῦτα εἶπε, διότι ἀπὸ τριῶν ἡμερῶν δὲν εἶχε φάγει· ἡ δὲ ἔδωκεν εἰς αὐτόν, καὶ τρώγων ἐδυνάμωσε, αὐτὴ δὲ ἐπῆγεν εἰς τὸν ἄνδρα της καὶ τοῦ εἶπε τὴν ὑπόθεσιν, ὅστις ἀφῆκεν αὐτὴν νὰ ὑπηρετήσῃ τοὺς θεριστάς.

Τρέχων τότε ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ἔφθασεν εἰς τὸν τόπον, ὅπου ἦτο ὁ Ἐπαφρόδιτος, βλέπων δὲ ἀπὸ μακρὰν τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ, ἥτις τὸν ἔσκεπεν, ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον. Ὁ δὲ εἶπεν εἰς αὐτόν· «Ἐλθὲ πλησίον μου, ἄνθρωπε». Τότε πλησιάζει ἐκεῖνος μὲ φόβον πολὺν καὶ τοῦ λέγει· «Μήπως εἶσαι θεὸς εἰς τοιαύτην μορφὴν φαινόμενος;». Ὁ δὲ ἀπεκρίθη· «Δὲν ἤκουσες τίποτε διὰ τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ εἰς αὐτὸν τὸν τόπον;». Ὁ δὲ ἄνθρωπος λέγει· «Ναί, ἠκούσαμεν, ὅτι ἐγεννήθη ἀπὸ Παρθένον ἐκ Πνεύματος ἁγίου καὶ ἐβαπτίσθη. Προσέτι δὲ ὅτι ἐδίδαξε καὶ πολλὰ θαύματα ἔκαμεν, ἔπειτα ἐσταυρώθη καὶ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν ἀνελήφθη εἰς τοὺς οὐρανούς. Κατόπιν ἔστειλε τοὺς μαθητάς του εἰς τὸν κόσμον, νὰ κηρύξουν τὴν θεότητα αὐτοῦ. Λοιπὸν ἐὰν εἶσαι καὶ σὺ ἕνας ἀπ’ ἐκείνους, δίδαξόν μας· ὅτι ἔχομεν πόθον νὰ σὲ ἀκούσωμεν». Τότε ἐκήρυξε πρὸς αὐτὸν τὸν Χριστόν, εὐθὺς δὲ ἐπίστευσεν ἐκεῖνος καὶ ἐζήτησε τὸ ἅγιον Βάπτισμα. Ὁ δὲ Ἐπαφρόδιτος τοῦ λέγει· «Ὕπαγε, φέρε καινουργῆ ἱμάτια καὶ τότε θὰ λάβῃς τὴν χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ὅταν δὲ ἔφερε τὰ ἱμάτια, κατέβησαν εἰς τὸν ποταμὸν καὶ τὸν ἐβάπτισεν, ἔχων ἐκεῖ τὸν Σταυρόν, τὸν ὁποῖον τοῦ ἱστόρησα ἐγὼ ὁ Εὐάγριος, εἶχε δὲ τὸν Χριστὸν ἐσταυρωμένον καὶ τὸν ἠρώτησε τίνος ἦτο ἡ εἰκὼν ἐκείνη. Ὁ δὲ εἶπε· «Τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ». Ὁ δὲ νεοφώτιστος τοῦ λέγει· «Ὅταν ἤμην εἰς τὰ ὕδατα, τὸν εἶδα καὶ ἥπλωσε τὴν ἁγίαν του δεξιὰν εἰς τὴν κεφαλήν μου».