Ἔστειλε λοιπὸν καὶ ἐκάλεσε τὴν ἀδελφὴν αὐτῆς, τὴν διακόνισσαν, καὶ εἶπεν εἰς αὐτὴν ὅτι ἐπεθύμει νὰ λάβῃ γυναῖκα τὴν ἀδελφήν της, ὑπέσχετο δὲ εἰς αὐτὴν δῶρα πλούσια. Ἡ δὲ εἶπεν εἰς αὐτόν, ὅτι ἦσαν ἀφιερωμέναι εἰς τὸν Θεὸν καὶ δὲν νυμφεύονται. Ὅταν εἶδεν ὁ ἄσεμνος, ὅτι μὲ τὸ καλὸν δὲν ἔκαμνε τίποτε, ἠπείλησε νὰ τὴν λάβῃ βιαίως ὁ Ἔλιδος (οὕτως ἐκαλεῖτο ὁ κάκιστος καὶ ἀκόλαστος). Τότε ἡ μὲν διάκονος ἀπῆλθεν εἰς τὴν μονὴν καὶ ἀνήγγειλε ταῦτα πρὸς τὴν Βενεδίκταν καὶ τὴν ἀδελφήν της κλαίουσα. Ἔπειτα παρουσιάσθησαν εἰς τὸν Ἅγιον καὶ τοῦ εἶπον τὰ γενόμενα. Ὁ δὲ Ἅγιος τὰς ἐνουθέτησε λέγων· «Τέκνα Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, μὴ σᾶς χωρίσῃ ἀπὸ τὴν ἀγάπην αὐτοῦ θλῖψις ποσῶς ἢ στενοχωρία, οὔτε αὐτὸς ὁ θάνατος· ἀλλὰ κἄν εἰς φυλακὴν σᾶς ἐγκλείσωσι, σπουδάσατε νὰ φυλάξετε τὴν λαμπάδα τῆς παρθενίας σας ἄσβεστον».
Αὐτὰ καὶ ἕτερα ἀκούσασαι ἐκεῖναι ἀπὸ τὸν Ἅγιον ἐστερεώθησαν καλλίτερα καὶ ἀπελθοῦσαι εἰς τὸ κελλίον προσηύχοντο. Ὁ δὲ παράνομος Ἔλιδος προσεπάθησε νὰ κάμῃ ἐκεῖνο ὅπερ ἠβουλήθη καὶ δὲν ἠδυνήθη. Ὅθεν συνεσκέφθη μὲ τοὺς Μοντανιστάς [1], πῶς νὰ φέρῃ τὴν κόρην εἰς τὸ θέλημά του, ἔδωκε δὲ εἰς αὐτὸν εἷς ἀπὸ ἐκείνους ἕνα βιβλίον μαντείας, τὸ ὁποῖον, ὡς ἀνέγνωσεν, ἐπεκαλέσθη τοὺς δαίμονας καὶ ἐσυνάχθησαν ἀναρίθμητοι, μαῦροι ὡς αἰθίοπες, κρατοῦντες βέλη καὶ τόξα καὶ τοὺς ἔστειλεν εἰς τὰς ἁγίας παρθένους, νὰ κάμουν τὴν τέχνην των. Ἀλλ’ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δὲν ἐπέτρεψε νὰ τὰς ἐνοχλήσουν ποσῶς οἱ ἀκάθαρτοι δαίμονες. Ὅθεν ἐπιστρέψαντες εἰς τὸν Ἔλιδον, ὡμολόγησαν οἱ ψεῦσται τὴν ἀλήθειαν, λέγοντες· «Εἴδομεν μέγαν βοηθὸν εἰς τὰς γυναῖκας ἐκείνας· ὅθεν μὴ ὑποφέροντες τὴν θέαν αὐτοῦ, ἐφύγαμεν ἄπρακτοι· λοιπὸν κάμε εἴ τι θέλεις, διότι ἡμεῖς ἀναχωροῦμεν ἀπὸ τοῦτον τὸν τόπον, ὡς ὁ Φάλκων, ὁ Λύσσων καὶ ὁ Ζεύς ὑπὸ θείας δυνάμεως διωκόμενοι».
Ποιήσας δὲ συμπόσιον καὶ συμβούλιον μὲ τοὺς φίλους του ὁ ἄσωτος Ἔλιδος, ἔστειλε στρατιώτας καὶ ἔφεραν τὰς δύο παρθένους δεδεμένας εἰς τὸ κριτήριον, ἐδοκίμασε δὲ πολλὰς κολακείας ὁ ἀκόλαστος διὰ νὰ φέρῃ τὴν κόρην εἰς τὸ θέλημά του, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθη· ὅθεν ἀπεφυλάκισαν αὐτάς, παραγγείλας τῆς πρώτης κρυφίως νὰ συμβουλεύσῃ τὴν νεάνιδα νὰ ὑπακούσῃ εἰς αὐτὸν καὶ νὰ τῆς δώσῃ πλούσια δῶρα· αὐτὴ ὅμως τῆς εἶπεν ὅλως τὰ ἐναντία ἤτοι τὰ κατὰ Θεόν, οὕτω λέγουσα· «Ἂς ἀγωνισθῶμεν, ἀδελφή μου, διὰ νὰ ἴδωμεν τὸν Βασιλέα Χριστόν, καὶ νὰ κληρονομήσωμεν ἀθανασίαν αἰώνιον.