Ὁ Ὅσιος ὅμως δὲν ἐφανέρωνε ταῦτα, ἀλλὰ ἔλεγεν, ὅτι ἐθεραπεύοντο μὲ βότανα. Ὅταν δὲ πάλιν ἐγνώριζεν, ὅτι δὲν ἦτο Θεοῦ θέλημα νὰ ἰατρευθῇ ὁ τάδε ἄρρωστος, ἐτέλει μεθ’ ὅλων τῶν ἀδελφῶν ὁλονύκτιον ἀγρυπνίαν δεόμενοι εἰς τὸν Θεὸν νὰ ἀναπαύσῃ αὐτὸν ὡς εὔσπλαγχνος, διὰ νὰ μὴ βασανίζεται καὶ ὁ ἀσθενὴς καὶ οἱ ὑπηρέται νὰ μὴ βαρύνωνται. Τὸ δὲ πρωΐ, ὅταν ἐτελείωναν τὰς εὐχάς, ἐτελείωνε καὶ τὴν ζωὴν ὁ ἄρρωστος. Τότε ὁ Ὅσιος ἔλεγε μὲ πολλὴν ταπεινοφροσύνην, ὅτι ἡ εὐχὴ ὅλων συνήργησεν εἰς τοῦτο τὸ θαυμάσιον.

Διὰ τὰς τοιαύτας λοιπὸν ἀρετὰς τοῦ Ὁσίου, τὰς ἀγρυπνίας, τὰς νηστείας καὶ ἄλλας ἐνθέους πράξεις αὐτοῦ, ἐπήκουσεν ὁ Θεὸς καὶ ἐδωρήσατο εἰς αὐτὸν τὴν χάριν νὰ τελῇ ἄπειρα θαύματα. Οὕτω ἐπιθέτων τὰς χεῖρας αὐτοῦ ἐπὶ τῶν ἀσθενῶν καὶ ἀναπέμπων εὐχήν, εὐθὺς ἔβλεπε τούτους νὰ ἰατρεύωνται. Εἰς ἄλλον πάλιν ἔλεγε· «δὲν ἔχεις σύ, ἀδελφέ, οὐδεμίαν ἀσθένειαν». Εὐθὺς δὲ ὁ λόγος ἔργον ἐγίνετο καὶ ἔφευγε τὸ κακὸν ἀπὸ τὸν ἄρρωστον διὰ τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἄλλους ἐκτύπα διὰ τῆς ράβδου του καὶ ἐθεραπεύοντο. Ὅστις δὲ εἶχε πάθος θυμοῦ ἢ φθόνου ἢ ἄλλο τι παρόμοιον καὶ ἐξωμολογεῖτο τοῦτο εἰς τὸν Ὅσιον, ἐκεῖνος ἤγγιζε τὴν ράβδον αὐτοῦ εἰς τὴν κεφαλὴν ἐκείνου ἢ εἰς τὸ στῆθός του, λέγων· «Ὕπαγε εἰς εἰρήνην, δὲν ἔχεις κανὲν κακόν». Καὶ εὐθὺς τὸ πάθος ἀπεχώρει. Πλὴν δὲν ἦτο δι᾽ ὅλους ταχὺς ἰατρός, ἀλλ’ εἴς τινας μὲν ἔδιδε τὴν ἴασιν μετ’ ὀλίγον χρόνον, εἰς ἄλλους ἐλάφρυνεν ὀλίγον τὸ κακόν, ἄλλους δὲ πάλιν οὐδόλως ἰάτρευε καὶ εἰς ἄλλους ἀπέκοπτε τὸ ἔργον τοῦ κακοῦ, τὸν δὲ λογισμὸν ἄφηνε, διὰ νὰ ἀγωνίζωνται. Ἁπλῶς δὲ εἰπεῖν, καθὼς ἐγνώριζεν, ἔκαμνε τὸ συμφερώτερον. Οὕτω ἦτο δι’ ὅλους κοινὸς κυβερνήτης καὶ προστάτης, στελλόμενος παρὰ τῆς θείας προνοίας. Διὰ τῶν ἀρετῶν δὲ αὐτοῦ ὅλον τὸ Ὄρος κατῳκεῖτο ἀπὸ ἐναρέτους δούλους τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ ἀναχωρηταὶ ἐγκατέλειπον τὴν ἡσυχίαν καὶ ἤρχοντο πρὸς αὐτὸν καὶ ὑπετάσσοντο, κρίνοντες τοῦτο ὠφελιμώτερον τῆς ἡσυχίας.

Καὶ ὄχι μόνον οἱ Μοναχοὶ τοῦ Ὄρους, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι ἐκ διαρόρων χωρῶν συνέτρεχον πρὸς τὸν Ὅσιον. Ἀπὸ τὴν Ρώμην, τὴν Ἰταλίαν, τὴν Καλαβρίαν, τὴν Ἰβηρίαν, εὐγενεῖς καὶ πλούσιοι ἄρχοντες, καθὼς καὶ Ἡγούμενοι Κοινοβίων, ἀκόμη καὶ Ἐπίσκοποι, ἐγκαταλείποντες τοὺς θρόνους των ἤρχοντο καὶ ὑπετάσσοντο εἰς αὐτόν, ἐκ τῶν ὁποίων ἦσαν καί τινες περιφανέστατοι, ὁ μέγας Πατριάρχης Νικόλαος ὁ περιβόητος Χαρωνίτης, Ἀνδρέας ὁ Χρυσοπολίτης, ὁ ἀσκητὴς καὶ σοφώτατος, ὁ ἀσκητὴς Ἀκάκιος, καὶ ἄλλοι πολλοὶ σιδηροφόροι ἐρημῖται, οἵτινες ἐγήρασαν εἰς τὴν ἄσκησιν.