ΧΡΗΣΙΜΟΝ ἦτο πάντοτε νὰ γράφωνται οἱ βίοι τῶν ἐναρέτων καὶ ἁγίων ἀνδρῶν, διὰ τὴν ψυχικὴν ὠφέλειαν τὴν ὁποίαν λαμβάνουν οἱ ἀκούοντες. Μάλιστα τώρα εἰς τὰ τέλη τῶν αἰώνων εἶναι τοῦτο ἔτι ἀναγκαιότερον, ἕνεκα τῆς φοβερᾶς ἀμελείας ἣν δεικνύομεν, εἰς σημεῖον ὥστε μετὰ βίας νὰ δύνανται πολλὰ καὶ μεγάλα παραδείγματα νὰ παρακινήσουν ἡμᾶς πρὸς μικρότατον ἀγῶνα διὰ τὴν τοῦ βίου διόρθωσιν. Ὡς ἐκ τούτου, μετὰ τῶν ἄλλων ψυχωφελῶν διηγήσεων, γράφομεν καὶ τοῦτον τὸν θαυμάσιον βίον τοῦ τρισμάκαρος Ἀθανασίου, ὅστις ἠσκήτευσεν εἰς τὸν Ἄθωνα, τὸν ὁποῖον ἔγραψαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ ἀφῆκαν εἰς τοὺς μεταγενεστέρους ὡς κληρονομίαν ἐκ θησαυροῦ πολυτίμου. Ὁ δὲ λόγος δὲν θὰ εἶναι ἐγκωμιαστικός, ἀλλὰ διηγηματικός, μάλιστα πρὸς ὠφέλειαν τῶν ἀκουόντων καὶ ὄχι ἵνα εὐφημήσωμεν καὶ ἐπαινέσωμεν τὸν Ἅγιον, ὅστις, ἐπειδὴ ἐπαινεῖται ὑπὸ τῶν θείων Ἀγγέλων, δὲν χρειάζεται ἀνθρώπων ἐγκώμια.

Τοῦτον τὸν οὐράνιον ἄνθρωπον καὶ ἐπίγειον Ἄγγελον ἐβλάστησε μὲν Τραπεζοῦς ἡ μεγαλόπολις, ηὔξησε δὲ λογικῶς ἡ Κωνσταντινούπολις, τὰ δὲ ὄρη τοῦ Κυμινᾶ καὶ Ἄθωνος προσέφερον τοῦτον εἰς τὸν Θεόν. Οἱ γονεῖς του ἦσαν εὐγενεῖς, πλούσιοι καὶ λίαν περίβλεπτοι. Πλήν, ὁ πατὴρ αὐτοῦ ἐτελεύτησε πρὶν γεννηθῇ ὁ Ἅγιος, ἡ δὲ μήτηρ ἀφοῦ ἐγέννησεν αὐτὸν τὸν ἐβάπτισεν, ὠνομάσασα εἰς τὴν Ἁγίαν κολυμβήθραν Ἀβράμιον. Ἔπειτα, ἀφοῦ ἔζησεν ὀλίγον καιρόν, ἀπεβίωσεν. Ὅθεν ὁ Ἀβράμιος ἔμεινεν ὀρφανός. Ὅμως ἀτὸ τὴν κηδεμονίαν καὶ τὴν πρόνοιαν τοῦ πατρὸς τῶν ὀρφανῶν δὲν ἀπωρφανίσθη, ἀλλ’ ἔγευσεν εἰς τὴν καρδίαν μιᾶς Μοναχῆς, εὐγενοῦς καὶ πλουσίας παρθένου, ἥτις ἦτο γνώριμος καὶ προσφιλὴς εἰς τὴν μητέρα του καὶ παρέλαβεν αὐτόν, ἵνα τὸν ἀναθρέψῃ ὡς τέκνον της. Οὗτος δὲ ἀπὸ μικρᾶς ἡλικίας ἐδείκνυεν ὁποῖος ἔμελλε νὰ γίνῃ κατόπιν, διότι ἦτο κοσμιώτατης καὶ εὔτακτος, συνετὸς καὶ φρόνιμος. Εἰς τὸ φαγητὸν δὲν ἦτο ἀκρατὴς ἢ πείσμων, ἀλλὰ σώφρων καὶ ἐγκρατευόμενος ἀπὸ πᾶσαν ἀταξίαν. Ἁπλῶς δ’ εἰπεῖν, κατὰ τὴν ἐπωνυμίαν αὐτοῦ εἶχεν ὄντως καὶ ἀβραμιαῖον τὸ φρόνημα ὁ Ἀβράμιος. Ὅταν δὲ ἔπαιζε μὲ τοὺς ἄλλους παῖδας, ἐπροφήτευον εἰς αὐτὸν τὰ μέλλοντα. Συνηθροίζοντο δηλαδὴ εἰς ἓν σπήλαιον καὶ ἐψήφιζαν αὐτὸν ἡγούμενον καὶ ὑπετάσσοντο, γεγονὸς ὅπερ μετὰ καιρὸν ἐγένετο πράγματι καὶ πολλὰ ἐξ ἐκείνων τῶν παιδίων μετέπειτα ἐκουρεύθησαν καὶ ἔγιναν Μοναχοί.