Ἐκείνας τὰς ἡμέρας ἔτυχε νὰ εὑρίσκεται εἰς τὸ Βυζάντιον ὁ ἁγιώτατος Μιχαὴλ ἐκεῖνος, ὁ Μαλεΐνος, ἀπὸ τὸ Μοναστήριον τοῦ Κυμινᾶ. Ἀκούσας δὲ ὁ Ἀβράμιος τὰς ἀρετὰς αὐτοῦ, ἐπειδὴ ἦτο περιβόητος καὶ περίφημος, μετέβη καὶ εἶπεν εἰς αὐτὸν πνευματικῶς, ὅτι εἶχε πόθον ἀνείκαστον νὰ γίνῃ Μοναχός. Ὁ δὲ γέρων, ἰδὼν αὐτόν, ἐγνώρισεν ὅτι ἔμελλε νὰ γίνῃ σκεῦος καὶ ἀγγεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἰκονομίᾳ δὲ Θεοῦ, ἐνῷ συνωμίλουν, ἦλθεν εἰς ἐκεῖνον τὸν ἅγιον Γέροντα ὁ περιφανὴς Νικηφόρος, ὁ ἀνεψιός του, ὅστις ἦτο τότε στρατηγὸς ὅλης τῆς Ἀνατολῆς καὶ ἔγινε κατόπιν αὐτοκράτωρ. Οὗτος ὁ σοφὸς Νικηφόρος ἦτο λίαν γνωστικὸς καὶ ἰδὼν τοῦ Ἀβραμίου τὸ βλέμμα, τὸ ἦθος καὶ τὴν λοιπὴν αὐτοῦ ἐμφάνισιν, ἠννόησεν ὅτι ἦτο ἄνθρωπος θαυμαστός. Ὅταν δὲ ὁ Ἀβράμιος, ἀφοῦ ἐζήτησε συγχώρησιν, ἀνεχώρησεν, ἠρώτησε τὸν θεῖόν του, τίς ἦτο καὶ τί ἐζήτει. Ὁ δὲ Ὅσιος εἶπεν εἰς αὐτὸν ὅλην τὴν ἀλήθειαν, ἀπὸ τῆς στιγμῆς δὲ ταύτης εἶχεν ὁ Νικηφόρος εἰς τὸν νοῦν τὸν Ἀβράμιον.

Ὅταν δὲ ὁ Ὅσιος Μιχαὴλ ἐπέστρεψεν εἰς τὸν Κυμινᾶν, μετέβη κατόπιν καὶ ὁ Ἀβράμιος, φλεγόμενος ὑπὸ τοῦ πόθου νὰ γίνῃ ταχέως Μοναχός. Προσπεσὼν δὲ εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ὁσίου ἐδέετο νὰ τὸν ἐνδύσῃ διὰ τοῦ ἁγίου ἐνδύματος. Ὁ δὲ Γέρων, γνωρίζων ὁποῖος ἦτο, δὲν ἤργησεν, ἀλλὰ εὐθὺς μεταβὰς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἐκούρευσε τὸν Ἀβράμιον καὶ ἐνέδυσε διὰ τοῦ ἀγγελικοῦ Σχήματος, μετονομάσας αὐτὸν Ἀθανάσιον καὶ στοχαζόμενος ὁ Ὅσιος ὅτι ἦτο καλὸς ἀγωνιστής, τὸν ἐνέδυσε τρίχινα. Καὶ ὁ μὲν Ἀθανάσιος ἤθελε νὰ τρώγῃ μόνον μίαν φορὰν τὴν ἑβδομάδα, ὁ δὲ Γέρων τοῦ εἶπε νὰ τρώγῃ κάθε τρεῖς ἡμέρας καὶ νὰ κοιμᾶται εἰς ψάθην, καὶ ὄχι εἰς τὸ θρονίον ὡς πρότερον. Ἔκαμνε δὲ προθύμως ὅσας ὑπηρεσίας ἐπρόσταξεν αὐτὸν ὁ Ἐκκλησιάρχης, ὅταν δὲ εἶχεν ἄδειαν ἐκαλλιγράφει, καθὼς ὁ Γέρων ἐπρόσταξε, καὶ οὕτω πάντες οἱ ἀδελφοὶ ὠνόμαζον αὐτὸν τέκνον τῆς ὑπακοῆς καὶ ἐπαινοῦντες ἐθαύμαζον.

Εἰς τέσσαρας λοιπὸν χρόνους ἤσκησεν ὁ ἀξιέπαινος ἅπασαν τὴν ἀσκητικὴν πολιτείαν μὲ πολλὰς νηστείας, ἀγρυπνίας ὁλονυκτίους, γονυκλισίας καὶ ἄλλους κόπους νυκτερινοὺς καὶ ἱδρῶτας ἡμερησίους, καὶ πᾶσαν ἄλλην κακοπάθειαν. Ὅθεν, ὅταν ἐγνώρισεν ὁ Ἅγιος Γέρων ὅτι εἶχε καθαρὰν τὴν διάνοιαν καὶ ἦτο ἄξιος διὰ θείας θεωρίας, ἐσυγχώρησε νὰ μεταβῇ εἰς τὸ μέγα τῆς ἡσυχίας στάδιον, τὸ ὁποῖον ἦτο μακρὰν ἀπὸ τὴν Λαύραν ἓν μίλιον,