Ὅθεν παρεχώρησαν εἰς αὐτὸν δύο δούλους, διὰ νὰ τὸν ὑπηρετῶσι. Καὶ αὐτοὶ μὲν τοῦ ἔστελλον καθημερινῶς ἄρτον καθαρώτατον, ἰχθῦς, ὀπώρας καὶ ἄλλας τροφάς, αὐτὸς δέ, ὁ τρισμακάριος, παρεκάλει τοὺς δούλους νὰ πωλῶσι τὸν καθαρὸν ἄρτον καὶ νὰ τοῦ ἀγοράζουν ἐλάχιστον κρίθινον, τὸν ὁποῖον ἔτρωγε κάθε δύο ἡμέρας μὲ ὠμὰ λάχανα· σπανίως δὲ ἔτρωγε καὶ ὀπώρας, πρὸς ὀλίγην παραμυθίαν τῆς φύσεως. Ἔπινεν ὕδωρ εἰς τὴν δίψαν του καί, ἁπλῶς εἰπεῖν, ἐβασάνιζε πολὺ τὴν σάρκα· δὲν ἐχόρταινε δὲ οὐδέποτε τὴν γαστέρα, ἀλλὰ μᾶλλον τὴν ψυχὴν ἔτρεφε πλουσίως διὰ τῆς ἐγκρατείας, καὶ ἐνετρύφα πολλάκις μὲ νηστείας μακράς, λογιζόμενος τὴν ἀλουσίαν ὡς ἀπόλαυσιν καὶ τὴν γύμνωσιν, κατὰ τὸν καιρὸν τοῦ χειμῶνος, ὡς θερμότητα.

Ὅταν δὲ ὁ καὶ προτοῦ νὰ μονάσῃ Ὅσιος ἐτυραννεῖτο ἐκ τῆς ἀϋπνίας, ἐπλήρωνε μίαν λεκάνην δι’ ὕδατος καὶ ἔπλυνε τὸ πρόσωπον διὰ νὰ μὴ νυστάζῃ, τόσον ὥστε κατὰ τὸν χειμῶνα ἐπάγωνε τὸ ὕδωρ ἐπὶ τοῦ προσώπου του. Κατὰ δὲ τὸν ὀλίγον ὕπνον, ὃν ἐλάμβανε, διὰ τὴν βίαν τῆς φύσεως, δὲν ἀνεπαύετο εἰς τὴν κλίνην, ἀλλὰ καθεζόμενος εἰς θρονίον. Οὕτω ὡς πρὸς μὲν τὴν ἰδίαν αὐτοῦ σάρκα ἦτο ἐχθρὸς ἄσπλαγχνος, πρὸς δὲ τοὺς πτωχοὺς ἐλεήμων καὶ συμπαθέστατος, καὶ ὅσα ἔδιδον εἰς αὐτὸν οἱ συγγενεῖς καὶ φίλοι του διένεμεν εἰς χεῖρας πτωχῶν καὶ πενήτων καὶ ὅταν δὲν εἶχε τίποτε ἀνεχώρει εἰς τόπον ἀπόκρυφον, ἐξεδύετο τὰ ἐσώρρουχά του, καὶ δίδων αὐτὰ ὡς ἐλεημοσύνην, ἔμενε μόνον μὲ τὸ ἐξωτερικὸν ἱμάτιον διὰ τὴν ἀναγκαίαν σκέπην τοῦ σώματος. Βλέποντες δὲ ταῦτα οἱ δοῦλοί του, τὰ ἔλεγον εἰς τὴν κυρίαν των, ἥτις ἐφρόντιζε δι’ ἄλλο ἱμάτιον, μάλιστα ὅταν ἦτο ὁ χειμὼν ψυχρότατος, διὰ νὰ μὴ ἀσθενήσῃ. Ἀλλ’ ὁ Ἀβράμιος μετὰ βίας ἐδέχετο τοῦτο. Οὕτω λοιπὸν βασιλικῶς ὑποτάσσων τὴν σάρκα καὶ τὴν ψυχὴν διὰ τῶν μαθημάτων τῆς σοφίας λαμπρῶς φωτιζόμενος, πρὶν νὰ ἐνδυθῇ τὸ μοναχικὸν σχῆμα, Μοναχὸς ἐγνωρίζετο, καὶ πρὸ τῆς ποιμαντικῆς τελειότητος, ποιμὴν τελειότατος. Ὅθεν διὰ τὴν θαυμάσιον πολιτείαν του, τὴν γλυκυτάτην ὁμιλίαν καὶ διὰ τὸν πλοῦτον τῆς σοφίας καὶ γνώσεως αὐτοῦ, ἐγένετο ποθητὸς εἰς ὅλους καὶ λίαν ἐξετιμᾶτο. Ὅθεν οἱ συμμαθηταὶ αὐτοῦ παρεκάλεσαν τὸν βασιλέα καὶ τον ἐψήφισε διδάσκαλον. Οὕτω μὲν ἔπραξεν ὁ Αὐτοκράτωρ. Ὁ δὲ παντοκράτωρ Θεός, ὁ προβλέπων τὰ μέλλοντα, προσέλαβεν αὐτὸν ὡς μαθητήν του καὶ φίλον γνήσιον, διὰ τούτου τοῦ τρόπου.