Καὶ ὁ γέρων ἐπῆρε τὸ πρωῒ τὴν εἰκόνα, καὶ μεταβὰς εἰς τὸν ζωγράφον, ὀνόματι Παντολέοντα, εἶπε τὴν ὑπόθεσιν παρακαλῶν νὰ ζωγραφήσῃ τὴν εἰκόνα τάχιστα καὶ ὡραίαν, ὅσον ἠδύνατο. Ὁ δὲ ἀπεκρίθη εἰπών· «Ἀπὸ τῆς στιγμῆς καθ’ ἣν μοῦ διεμήνυσες χθὲς τὸ ἑσπέρας μὲ τὸν μαθητήν σου, ἡτοίμασα ὅλα τὰ χρειώδη, καὶ τώρα ἐμελέτων νὰ ἀρχίσω ταύτην. Ἄκαιρα λοιπὸν ἐκοπίασες». Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἀντώνιος ἐθαύμασε, μὴ γνωρίζων τὴν ὑπόθεσιν. Καὶ ἐρωτήσας τὸν μαθητήν, ὅστις ἦτο μετ᾽ αὐτοῦ, οὗτος ἀπήντησε ὅτι δὲν μετέβη καθόλου εἰς τὸν ζωγράφον. Ὅθεν ἐννοήσαντες ὅτι ἦτο ἐπισκίασις καὶ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου ηὐχαρίστησαν ὡς ἔπρεπε. Καὶ μετὰ τρεῖς ἡμέρας, ὅταν ἡ εἰκὼν ἐτελειώθη, παρέλαβεν ὁ Ἐκκλησιάρχης τὸ πρωτότυπον, καὶ ἐπιστρέψας εἰς τὴν Ἁγίαν Λαύραν διηγήθη εἰς ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς τὴν θαυματουργίαν, τὴν ὁποίαν ἐτέλεσεν ὁ Ἅγιος δι’ ἐκείνην τὴν εἰκόνα, τὴν ὁποίαν ἐκρέμασαν εἰς τὸν τάφον αὐτοῦ καὶ προσκυνοῦσιν αὐτὴν ἕως τὴν σήμερον, ἔχοντες πρὸς αὐτὴν πολλὴν εὐλάβειαν, διότι ἔχει ἀκριβῶς ὅμοιον τὸν χαρακτῆρα τῆς ἁγίας τοῦ Ὁσίου μορφῆς.
Ταῦτα τὰ τῆς βιώσεως τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Ἁγιορείτου καὶ τὰ μετὰ τὸ τέλος αὐτοῦ θαυμάσια κατορθώματα. Ἡμεῖς δέ, πάτερ Ἅγιε, οἵτινες εὑρισκόμεθα εἰς τοῦτον τὸ κόσμον ὡς πάροικοι, κατοικοῦντες εἰς τὴν ἱερὰν ταύτην ποίμνην, βασανιζόμενοι ἀπὸ τὰς προσβολὰς τῶν δαιμόνων καὶ ἀπὸ πειρασμοὺς τῶν κακῶν ἀνθρώπων, ἀνάγκην ἔχομεν τῆς σῆς βοηθείας καὶ χάριτος καὶ τῆς πρὸς Θεὸν μεσιτείας σου. Ὅθεν μετὰ πόθου παρακαλοῦμέν σε, νὰ πρεσβεύῃς πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Δεσπότην δι’ ἡμᾶς ὡς καὶ διὰ τὴν ποίμνην σου, διὰ τὴν ὁποίαν πολλοὺς ἱδρῶτας καὶ πόνους ἕως θανάτου ὑπέμεινας, καὶ τὸ ἅγιον αἷμά σου ἔχυσες. Λύτρωσαι ὑμᾶς, Ἅγιε, ἀπὸ τὸ σκότος τῶν παθῶν καὶ ἀπὸ τὴν τυραννίδα τῶν πονηρῶν δαιμόνων καὶ ἀνθρώπων. Διότι γινώσκεις ἀμφοτέρων τὴν κακουργίαν καὶ τὸν πόλεμον, τὸν ὁποῖον καθ’ ἑκάστην ἐγείρουσι καθ’ ἡμῶν. Γνωρίζεις τοῦ σώματος τὸ δυσήνιον καὶ ἄτακτον, καὶ τῆς προαιρέσεως τὸ εὐόλισθον. Διὰ τοῦτο παρακαλοῦμέν σε, ὅπως, καθὼς ἦσο ἐδῶ ὁδηγὸς ψυχῶν, σωτήριος καὶ διδάσκαλος εἰς τὴν πανώδυνον ταύτην ζωὴν τὴν πρόσκαιρον, οὕτω καὶ τώρα ἔτι μᾶλλον, ὡς τῇ ὑπερενδόξῳ Τριάδι παριστάμενος καὶ διὰ τοῦ φωτὸς ἐκείνου καταλαμπόμενος, νὰ οἰκονομῇς ἄνωθεν βοηθῶν ἡμᾶς, ἵνα διέλθωμεν ἥσυχον καὶ ἀτάραχον τὸν ὀλίγον τοῦτον καιρὸν τῆς παροικίας ἡμῶν, ρυσθῶμεν δὲ τῆς ἀτελευτήτου κολάσεως καὶ ἐπιτύχωμεν τῆς αἰωνίου μακαριότητος, ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς αἰῶνα τὸν ἀτελεύτητον. Ἀμήν.