Μετὰ τὴν τελευτὴν τοῦ Ὁσίου ἐπὶ χρόνους δέκα ἦτο εἰς τὴν Λαύραν Ἡγούμενος ὁ Θεόκτιστος, μὲ τὸν ὁποῖον ἐφιλονείκησεν ὁ προρρηθεὶς Παῦλος, ὅστις ἦτο ἀποθηκάριος καὶ ἀντιλόγησεν εἰς τὸν προεστῶτα, μεταβὰς πρὸς ὕπνον χωρὶς νὰ ζητήσῃ συγχώρησιν. Κατὰ δὲ τὴν νύκτα εἶδε κατ’ ὄναρ τὸν Ὅσιον διδάσκοντα τοὺς ἀδελφούς, ἐνῷ εἷς ἐξ αὐτῶν ἀντιλόγησεν εἰς τὸν Ὅσιον. Ὁ δὲ Παῦλος ὕβρισε τὸν ἀντιλέγοντα, εἰπὼν πρὸς αὐτόν· «Πῶς τολμᾷς νὰ ἐναντιοῦσαι εἰς τὸν πατέρα μας;». Τότε ὁ Ὅσιος, προσβλέψας τὸν Παῦλον μὲ βλέμμα ἄγριον, ἐρράπισεν αὐτὸν εἰπών· «Νά, δίδασκε τοὺς ἄλλους, ὅτι καλῶς ὑποτάσσεσαι». Ἐξυπνήσας δὲ ἀπὸ τὸν πόνον ὁ Παῦλος, ᾐσθάνθη τὴν δεξιὰν αὐτοῦ σιαγόνα πληγωμένην καὶ τρέχουσαν ὕλην. Ὅθεν, γνωρίσας τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας του, ἔπεσε τὸ πρωῒ εἰς τοὺς πόδας τοῦ προεστῶτος, ὁμολογῶν τὴν θαυματουργίαν καὶ ζητῶν συγχώρησιν, τὴν ὁποίαν εὐθὺς παρεχώρησεν ὁ Ἡγούμενος. Ἀλλὰ τὴν θεραπείαν τῆς πληγῆς δὲν ἔλαβεν ἕως ἡμέρας τριάκοντα, καθ’ ἃς ἐδέετο μετὰ δακρύων εἰς τὸν Ὅσιον.

Δύο ἀδελφοὶ τῆς Λαύρας, Συμεὼν καὶ Γεώργιος ὀνομαζόμενοι, μετέβαινον διὰ πλοίου εἰς τὸν λιμένα τῶν Πευκίων. Ἐκεῖ ἐκινδύνευε νὰ ἀποθάνῃ εἷς ναύτης, ὅστις ἐκείτετο ἐπὶ ὀκτὼ ἡμέρας ἄφωνος, καὶ ἔκλαιον αὐτὸν ὡς νεκρὸν οἱ συγγενεῖς καὶ οἱ φίλοι του. Οἱ Μοναχοὶ λοιπὸν εἶχον μεθ’ ἑαυτῶν αἷμα τοῦ Ἁγίου, καὶ ἐγγίσαντες τοῦτο εἰς τὸν τράχηλον τοῦ ναύτου, ὦ τοῦ θαύματος! Ἰατρεύθη εὐθύς, καὶ πορευθεὶς ἡτοίμασε τὰ τοῦ πλοίου ἵνα φύγωσι, καὶ ἐμέμφετο τοὺς ἄλλους ναύτας, διότι ἠργοπόρουν νὰ ἀναχωρήσωσιν.

Εἶναι μία χώρα μικρὰ Ἐρισὸς [4] καλουμένη, εἰς τὴν ὁποίαν εἶχεν ἡ Λαύρα μετόχιον, καὶ ἦτο ἐκεῖ εἷς οἰκονόμος ὀνόματι Ἰωαννίκιος. Οὗτος μετέβαινε διὰ λέμβου εἰς τὸν Στρόμονα διὰ νὰ ἀγοράσῃ χρειώδη τινὰ πράγματα. Ὅταν δὲ οἱ ἀδελφοὶ ἐξῆλθον κατὰ τὸν ἑσπερινὸν εἰς τὸν αἰγιαλὸν διὰ νὰ δειπνήσωσιν, ἐπήδησαν ἔξαφνα οἱ βάρβαροι καὶ ἀφήρπασαν αὐτούς. Ὁ δὲ οἰκονόμος ἔρριψε κρυφίως τὰ χρήματα, τὰ ὁποῖα ἐκράτει δεδεμένα εἰς μανδήλιον, εἰς τὴν θάλασσαν. Οἱ βάρβαροι λοιπὸν δέσαντες τοὺς Μοναχοὺς ἐπέστρεφον εἰς τὸν τόπον των, καὶ ὅταν ἐξημέρωσεν ἔλυσαν αὐτοὺς διὰ νὰ περιπατοῦν ταχέως. Τότε ὁ οἰκονόμος ἠννόησεν ὃτι ὁ Θεὸς τοὺς ἐφώτισε νὰ τοὺς λύσουν καὶ ἐνθυμούμενος τοῦ μεγάλου πατρὸς τὰ θαυμάσια, ἐπεκαλέσθη αὐτὸν εἰς βοήθειαν.