Ἔπειτα ἐκτύπησε τὰς χεῖρας, ταῦτα κραυγάσας· «Ἰδοὺ οἱ σύντροφοί μας ἔφθασαν», οὕτω δὲ ἔστρεψε τρέχων. Τότε οἱ βάρβαροι ἐφοβήθησαν καὶ ἔφυγον ἔντρομοι. Οἱ δὲ ἀδελφοὶ τοῦ Ἰωαννικίου, ἰδόντες τοὺς ἐχθροὺς φεύγοντας, ἔδραμον καὶ αὐτοὶ κατόπιν τοῦ οἰκονόμου πρὸς τὴν Λαύραν τρέχοντες. Καὶ ὅταν ἔφθασαν ἐκεῖ διηγήθησαν εἰς τοὺς ἀδελφοὺς τὸ θαυμάσιον.

Μετὰ καιρὸν ἐδιπλασίασε τὴν εὐεργεσίαν ὁ Ἅγιος καὶ ἀκούσατε ἵνα θαυμάσητε, κατὰ ποίαν οἰκονομίαν εὗρον πάλιν τὸ χρυσίον, ὅπερ, ἔρριψαν εἰς τὴν θάλασσαν. Καθὼς διήρχοντο ἐκ τοῦ σημείου ἐκείνου ἐντὸς λέμβου Μοναχοί τινες τῆς Λαύρας, εἶπε πρὸς αὐτοὺς εἷς ἐκ τῶν συνοδοιπόρων τοῦ Ἰωαννικίου, ὅστις συνεταξίδευε μετ’ αὐτῶν· «Ἐδῶ ἔρριψε τὸ χρυσίον ὁ Γέροντας». Τότε εἶπέ τις χαριεντιζόμενος· «Ἐὰν ὁ Κύριος οἰκονομήσῃ νὰ εὕρωμεν αὐτό, μεγάλην ἀληθῶς παρρησίαν ἔχει πρὸς αὐτὸν ὁ πατὴρ ἡμῶν». Καθὼς λοιπὸν παρετήρουν εἰς τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης, βλέπουσιν ἕνα ὀκτάποδα, τὸν ὁποῖον ἐκάρφωσαν διὰ τοῦ καμακίου. Καὶ τότε, ὦ τῆς πρὸς Θεὸν παρρησίας σου, θαυματουργὲ Ἀθανάσιε! Ὁ ὀκτάπους ἐκράτει τὸ μανδήλιον μὲ τὸ χρυσίον εἰς τοὺς πλοκάμους του καὶ πάντες ἐξέστησαν, δοξάζοντες τὸν ἀντιδοξάζοντα τοὺς δοξάζοντας Αὐτόν.

Ἀρκοῦσιν ὅσα διηγήθημεν, εὐσεβεῖς ἀδελφοί, διὰ νὰ φανερώσουν τὴν παρρησίαν, τὴν ὁποίαν ἔχει πρὸς τὸν πολυεύσπλαγχνον Δεσπότην ὁ Ὅσιος, ὡς δοῦλος Αὐτοῦ γνησιώτατος. Διότι, ὅστις δύναται νὰ μετρήσῃ τοὺς ἀστέρας τοῦ οὐρανοῦ ἢ τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης, θὰ δυνηθῇ νὰ ἱστορήσῃ καὶ τοῦ Ὁσίου τὰ ἄπειρα θαύματα. Ἀλλ’ ἂς διηγηθῶμεν ἀκόμη ἓν καὶ οὕτω νὰ ἔλθωμεν εἰς τὸ τέλος.

Ὁ Ἐκκλησιάρχης τῆς Λαύρας Κοσμᾶς εἶχε συνήθειαν, ὅταν μετέβαινεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, νὰ διέρχεται ἀπὸ τὴν Μονὴν τοῦ Παναγίου, διότι ἦτο ἐκεῖ Ἡγούμενος ὁ γνησιώτατος μαθητὴς τοῦ Ἀθανασίου Ἀντώνιος. Καθὼς λοιπὸν διήρχετο ἐκεῖθεν μίαν ἡμέραν, εἶδε μίαν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, ἥτις ὡμοίαζεν εἰς αὐτὸν καθ᾽ ὅλα ἀπαραλλάκτως. Παρεκάλεσε τότε τὸν Ἠγούμενον νὰ τοῦ τὴν δώσῃ, ἀλλ’ οὗτος δὲν ἠθέλησε, διότι ἐπόθει ταύτην πολὺ καὶ αὐτὸς ὁ Ἀντώνιος. Ὁ δὲ Κοσμᾶς τὸν ὥρκιζεν εἰς τὸν Ἅγιον καὶ παρεκάλει αὐτὸν νὰ μὴ τὸν ἀφήσῃ περίλυπον. Εἶπε τότε ὁ Ἀντώνιος· «Μεῖνε ἐδῶ τρεῖς ἡμέρας, ἕως νὰ μοὶ ἱστορήσῃ ὁ εἰκονογράφος ἄλλην ὡσὰν αὐτὴν καὶ τότε, σοῦ τὴν προσφέρω». Οὕτω καὶ ἐγένετο.