Ἄλλος τις Μοναχός, τὴν κλῆσιν Θεόδωρος, εἶχε καρκίνον, ὅστις εἶναι νόσος δεινὴ καὶ ἀνίατος. Οὗτος μετέβη πρὸς τὸν Ὅσιον, ζητῶν βοήθειαν, ὅστις καὶ παρέδωκε τὸν ἀσθενῆ εἰς τὸν ἰατρὸν τῆς Λαύρας Τιμόθεον, ἵνα τὸν ἐπιμελῆται ὡς τέκνον του γνήσιον. Ὁ δὲ Τιμόθεος ἐγνώριζε μὲν ὅτι τὸ πάθος αὐτὸ δὲν ἰατρεύεται, ἀλλ’ ἀνέλαβε τὸν ἄρρωστον διὰ νὰ μὴ φανῇ παρήκοος. Τίποτε ὅμως δὲν ὠφελήθη ὁ ἄρρωστος. Μετὰ δὲ καιρὸν μετέβη ὁ Ὅσιος εἰς τὸν Μυλοπόταμον νὰ ἰδῇ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ αὐτὸν τὸν Θεόδωρον. Ἰδὼν λοιπὸν τὸ φοβερὸν ἐκεῖνο πάθος τοῦ Θεοδώρου ὁ Ὅσιος ἔκαμε τρισσῶς εἰς αὐτὸν τὸν Σταυρόν, εἰπὼν ταῦτα· «Ὁ Θεὸς νὰ σὲ καταργήσῃ». Καὶ αὐτὴ ἡ ἐπιτίμησις ἐπέφερεν ἴασιν εἰς ὀλίγον διάστημα. Ἀλλ’ ἂς διηγηθῶμεν καὶ ἕτερον θαῦμα τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου.

Ἡ νῆσος ἡ ὀνομαζομένη Νέον, εἰς τὴν ὁποίαν εἶχεν ἡ Λαύρα Μετόχιον καὶ Μοναστήριον, εὑρίσκοντο δὲ ἐκεῖ οἱ νεώτεροι Μοναχοὶ καὶ ἐπρογυμνάζοντο, εἶναι τόπος ξηρὸς καὶ ἄνυδρος, διὰ τὰ κτήνη ὅμως εἶναι κατάλληλος, διότι ἔχει βοσκάς. Ταύτην τὴν νῆσον ἐδώρησαν οἱ βασιλεῖς εἰς τὴν Λαύραν, μετ’ ἄλλων νήσων, διὰ νὰ βόσκουν τὰ πρόβατα. Ἕνα χρόνον λοιπὸν ἔπεσεν ἐκεῖ τόση ἀκρίς, ὥστε ἔφαγεν ὅλον τὸ χόρτον καὶ ἐπειδὴ δὲν εὕρισκον τὰ ζῷα νὰ φάγουν, ἀπέθνησκον. Ὅθεν οἱ ἐγχώριοι ἦλθον εἰς τὸν Ὅσιον κλαίοντες καὶ ζητοῦντες βοήθειαν. Μεταβὰς ὅθεν εἰς τὴν νῆσον ὁ Ὅσιος εἶδεν, ὅτι αἱ ἀκρίδες εἶχον καταφάγει ὅλα τὰ χόρτα, καὶ μόνον τὰς ἀμπέλους δὲν ἤγγισαν. Ὡς δὲ ἠρώτησαν αὐτὸν τὴν αἰτίαν, εἶπεν ὅτι Θεοῦ οἰκονομία εἶναι, διὰ νὰ ἔχωμεν ὀλίγην παραμυθίαν. Ἐκεῖνοι δὲ ἔλεγον, ὅτι ἐκ φύσεως δὲν τρώγουν αἱ ἀκρίδες τὰ φύλλα τῆς ἀμπέλου. Τότε ὁ πατήρ, διὰ νὰ γνωρίσουν τὸ σφάλμα των, ἐπρόσταξε νὰ κόψουν ἀμπελόφυλλα, τὰ ὁποῖα καὶ ἔρριψαν μακρὰν τῆς ἀμπέλου, τὰ ὁποῖα εὐθὺς αἱ ἀκρίδες κατέφαγον. Ἀνέπεμψε τότε εὐχὴν ὁ Ὅσιος καὶ εὐθύς, ὦ τοῦ θαύματος! ἦλθον πτηνὰ ἀναρίθμητα καὶ κατέφαγον ὅλας τὰς ἀκρίδας.

Ἄλλοτε συνήχθησαν οἱ Ἡγούμενοι τοῦ Ὄρους, ὑπὸ τοῦ μισοκάλου παρακινούμενοι, καὶ μετέβησαν εἰς τὸν βασιλέα Βασίλειον, ὅστις εὑρίσκετο τότε μὲ τὸ στράτευμα εἰς τὴν Μακεδονίαν, ἵνα ἐγκαλέσουν τὸν Ὅσιον διὰ ματαίαν αἰτίαν, ὅτι δηλαδὴ ἐνῷ αὐτοὶ ἦσαν γεροντότεροι, οἱ ἄνθρωποι ἐκάλουν τὸν Ἀθανάσιον ἀρχηγὸν τοῦ Ὄρους. Καθὼς λοιπὸν μετέβαινον, ἔτυχε καὶ ἐπανήρχετο ἔκ τινος ὑπηρεσίας ὁ Ὅσιος καὶ ἀπαντήσας αὐτούς, τοὺς ἐχαιρέτησε καὶ ἠρώτησε ποῦ μετέβαινον.