Κατὰ δὲ τὰς ἡμέρας ταύτας, ὦ τοῦ θαύματος! Οὔτε διωγκώθη, οὔτε ἐβρώμισεν, οὔτε ἐμαύρισεν, οὐδὲ ποσῶς ἠλλοιώθη. Ὅταν λοιπὸν συνήχθησαν ἅπαντες καὶ ἔψαλλον τὸν Ὅσιον, εἶδον αἷμα ἐξερχόμενον ἐκ τῆς πληγῆς τοῦ ποδὸς αὐτοῦ καὶ ἐξέστησαν. Ὄχι δὲ μόνον τοῦτο τὸ θαυμάσιον ἐγένετο, ἀλλὰ καὶ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἐδοξάσθη τὴν ὥραν ἐκείνην καὶ ἐγένετο λευκὸν καὶ ἄσπιλον ὡς χιών. Γέρων δέ τις ἐσπόγγιζε διὰ τοῦ μανδηλίου του τὸ αἷμα, ἀλλὰ τοῦτο ἔτρεχε περισσότερον. Ὅθεν ἔλαβον ἅπαντες καὶ ἐχρίσθησαν, εἰς ἁγιασμὸν ψυχῆς τε καὶ σώματος.

Οὕτως ἐνεταφίασαν εὐλαβῶς καὶ ἐντίμως τὸ πολύαθλον ἐκεῖνο σῶμα καὶ σκεῦος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἐξαγαγόντες δὲ τοὺς ἄλλους ἓξ ἀδελφούς, εὗρον τοὺς πέντε τελειωθέντας καὶ συνθλιβέντας ἐκ τῶν λίθων. Ὁ δὲ οἰκοδόμος Δανιήλ, ὅστις ἦτο πνεματικώτατος καὶ ἐνάρετος ἄνθρωπος, ἔμεινεν ὀλίγας ἡμέρας ζωντανὸς καὶ ὡμολόγει ὅτι εἶδε πρότερον ὀπτασίαν, ὅταν ἔκτιζε τὰ κελλία τοῦ καλλιγράφου Ἰωάννου, καθ’ ἣν «ἔστειλεν ὁ βασιλεὺς ἄνθρωπον, ἵνα συνοδεύσῃ πρὸς αὐτὸν τὸν Ἀθανάσιον. Παρέλαβε δὲ ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ἑτέρους ἓξ, εἷς ἐκ τῶν ὁποίων ἤμην καὶ ἐγώ»· ἔλεγεν ὁ ἄνωθεν ρηθεὶς οἰκοδόμος «καὶ ὅταν ἐφθάσαμεν εἰς τὸ παλάτιον εἰσῆλθεν ὁ Ὅσιος μετὰ τῶν ἄλλων πέντε καὶ ἐγὼ ἀπέμεινα ἔξω τῆς πύλης καὶ ἔκλαιον. Τότε ἤκουσά τινα καὶ μοὶ λέγει ἔσωθεν· «Ἀκαίρως καὶ ἀνωφελῶς κλαίεις, διότι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἰσέλθῃς, ἂν δὲν σὲ φέρῃ ὁ Ἀθανάσιος». Κλαίων λοιπὸν ὕστερα, εἶδον τὸν γλυκύτατόν μου πατέρα, ὅστις, λαβών με ἐκ τῆς χειρός, μὲ ὡδήγησεν εἰς τὸν βασιλέα, τὸν ὁποῖον καὶ προσεκύνησα». Κατὰ τὸ ὅραμα λοιπὸν καὶ ἡ ἔκβασις ἐγένετο. Καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὸν οὐράνιον Βασιλέα πρῶτον ὁ Ὅσιος μετὰ τῶν ἄλλων πέντε καὶ ὁ οἰκοδόμος κατόπιν. Οὕτως ἔμεινεν ἡ ποίμνη ὀρφανὴ ἀπὸ τὸν Ὅσιον. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν ἁγίαν αὐτοῦ μετάστασιν, νέα πάλιν ἐτέλεσε θαυμάσια καὶ παράδοξα, ἐκ τῶν ὁποίων διηγούμεθα ὀλίγα εἰς πίστωσιν τῶν ἄλλων, καὶ ταῦτα μὲ συντομίαν.

Μετὰ τὴν θαυμαστὴν τελείωσιν τοῦ Ὁσίου ἀνέδειξαν εἰς τὴν Λαύραν Ἡγούμενον ἕνα ἐνάρετον ἀδελφόν, ὀνόματι Εὐστράτιον, ὅστις εἶχε δεινὴν ἀσθένειαν εἰς τοὺς νεφρούς, καὶ οὔρει αἷμα μετὰ πόνων καὶ ὀδύνης ἀνεικάστου. Ἐδοκίμασε δὲ ἰατροὺς πολλούς, ὅταν ἔζη ὁ Ἅγιος, καὶ ἀπέστειλαν αὐτὸν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἀλλ’ οὐδόλως ὠφελήθη. Ὅθεν ὑπέμεινε τὴν βάσανον ἐκείνην ἐπὶ χρόνους ἑπτά. Μίαν νύκτα εἶδε καθ’ ὕπνον τὸν Ὅσιον, ὅστις ἔδωσεν εἰς αὐτὸν ἓν ποτήριον, ἐντὸς τοῦ ὁποίου τοῦ ἐφάνη, ὅτι ἔθεσε ρόδα καὶ ἐπρόσταξεν αὐτὸν νὰ πίῃ. Οὕτως ἐθεραπεύθη. Καὶ ὅταν ἐξύπνησε, τὸ οὖρόν του ἦτο καθαρόν. Διηγήθη τότε εἰς πάντας τὸ μέγα τοῦτο θαυμάσιον.