Ἐκ τῶν προσελθόντων δὲ ἦτο καὶ ὁ μακαριώτατος Νικηφόρος, ὅστις ἠσκήτευεν εἰς τὴν Καλαβρίαν καὶ εἶδε θείαν ὀπτασίαν, ἥτις ἐπρόσταξεν αὐτὸν νὰ μεταβῇ, εἰς τὸν Ἄθωνα καὶ νὰ ὑποταχθῇ εἰς τὸν ἀρχηγὸν τοῦ Ὄρους Ἀθανάσιον. Τοῦτον ὑπεδέχθη ὁ Ὅσιος καὶ ἀφῆκεν ὀλίγον καιρὸν νὰ πορεύεται κατὰ τὴν παλαιάν του συνήθειαν. Ἦτο δὲ ἐνδεδυμένος μόνον μὲ ἓν τρίχινον ἱμάτιον, καὶ ἔτρωγε καθ’ ἑσπέραν πίτυρα μεθ’ ὕδατος θερμοῦ καὶ οὐδὲν ἕτερον. Ὁ δὲ Ὅσιος ἐνέδυσεν αὐτὸν μὲ τὰ κοινοβιάτικα, προστάσσων νὰ τρώγῃ ὅ,τι ἔτρωγον καὶ οἱ ἄλλοι.

Ὑπήκουε δὲ ὁ τρισμακάριος Νικηφόρος εἰς ὅλα τὰ προστάγματα τοῦ Ὁσίου μὲ πολλὴν προθυμίαν καὶ εἰς τόσην ἀρετὴν ἔφθασεν, ὥστε ἡγίασε καὶ ἔρρεεν ἐκ τῶν ὀστῶν του, μετὰ τὴν ὁσίαν αὐτοῦ μετάστασιν, μύρον θαυμάσιον, εὐωδέστερον ὅλων τῶν ἀρωμάτων. Ἐὰν λοιπὸν ὁ καρπὸς δεικνύῃ τὸ δένδρον καὶ τὸ δένδρον τὴν ρίζαν, ἐκ τοῦ καρποῦ τῆς διδασκαλίας αὐτοῦ καταφαίνεται ὁποῖος ἦτο καὶ ὁ Ἀθανάσιος. Εἶχε δὲ ὁ Ὅσιος μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὸ προφητικὸν χάρισμα. Καὶ κἄποτε, ἐνῷ ἦτο χειμὼν βαρὺς καὶ δριμύτατος, ἐκάλεσεν ἕνα ἁλιέα, εἰπών· «Λάβε τροφάς, καὶ δράμε ταχέως ἀπὸ τὴν Κερασέαν κάτω πρὸς τὴν θάλασσαν, ὅπου κινδυνεύουν δύο λαϊκοὶ καὶ εἷς Μοναχὸς ἀπὸ τὴν πεῖναν καὶ τὸ ψῦχος νὰ ἀποθάνωσι. Καὶ ὅταν φάγουν καὶ δυναμώσουν, νὰ ἔλθετε ἐδῶ». Σπεύσας τότε ὁ ἁλιεὺς εὗρε τοὺς τρεῖς ἀνθρώπους εἰς μέγαν πράγματι κίνδυνον, καθὼς εἶπε προφητικῶς ὁ Ὅσιος καὶ ἀφοῦ ἔδωσεν εἰς αὐτοὺς τροφὴν ἦλθον εἰς τὴν Λαύραν, χαίροντές καὶ εὐχαριστοῦντες τὸν Θεὸν καὶ τὸν δοῦλον Αὐτοῦ, ὅστις διέσωσε τούτους.

Ἄλλοτε πάλιν ὁ Ὅσιος εἰσῆλθεν εἰς λέμβον, μετά τινων ἄλλων ἀδελφῶν καὶ ὅταν ἀπεμακρύνθησαν ὀλίγον ἀπο την ἀκτήν, ὁ δαίμων ἐβουλήθη νὰ τοὺς πνίξῃ καὶ ταράξας τὴν θάλασσαν μὲ δυνατὸν ἄνεμον, ἀνέτρεψε τὴν λέμβον καὶ ἐσκέπασαν ὅλους τὰ κύματα. Ἀλλ’ εὐθύς, ὦ τῶν θαυμασίων Σου Δέσποτα! Ὡς ἀνεστράφη ἡ λέμβος, εὑρέθη ὁ Ἅγιος καθήμενος ἐπάνω εἰς αὐτήν, οἱ δὲ λοιποὶ περιπατοῦντες ἐπάνω εἰς τὰ ὕδατα. Τότε ὁ Ὅσιος ἔσυρεν ἕνα πρὸς ἕνα καὶ ἀνέβησαν ἅπαντες εἰς τὴν ράχιν τῆς λέμβου καὶ διεσώθησαν. Μόνον εἷς Κύπριος, ὀνομαζόμενος Πέτρος, ὡς ὁ πρῴην Πέτρος ἠθέλησε νὰ ἀπιστήσῃ. Ὅταν λοιπὸν εἶδεν ὁ Ὅσιος, ὅτι μόνον ἐκεῖνος ἔλειπεν, ἐφώναξε λέγων· «Ποῦ εἶσαι, Πέτρε, τέκνον μου;». Καὶ μὲ τὴν φωνὴν ἀνεσήκωσεν αὐτὸν ἡ θάλασσα.