Οὕτως εἶπε καὶ λαβὼν εἰς χεῖράς του τὸν παράλυτον λέγει πρὸς αὐτόν· «Ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀνορθοῦντος τοὺς παραλελυμένους, ἔγειραι καὶ περιπάτει. Τότε παρευθὺς ἔργον ὁ λόγος ἐγένετο καὶ ἐγερθεὶς ὁ ἀσθενὴς περιεπάτει μὲ πολλὴν προθυμίαν καὶ ἀγαλλίασιν. Τοῦτο τὸ μέγιστον θαῦμα ἰδόντες οἱ Ἕλληνες ἐξέστησαν καὶ πολλοὶ ἠρνήθησαν τὰ εἴδωλα καὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸν ἀληθῆ Θεόν. Οἱ δὲ μιαροὶ ἱερεῖς καὶ ἀθεράπευτοι ἰατροὶ ἔμειναν εἰς τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν. Προσελθόντες δὲ εἶπον εἰς τὸν βασιλέα· «Σὲ ὁρκίζομεν εἰς τοὺς ἀθανάτους θεούς, βασιλεῦ, μὴ ἀφήσῃς πλέον τὸν Παντολέοντα νὰ ζήσῃ μίαν ὥραν, ὅτι θέλει ἀφανίσει παντελῶς τὴν θρησκείαν μας, οἱ δὲ χριστιανοὶ θέλουν γίνει ἰσχυροὶ ἐναντίον μας».

Ἤκουσε πάλιν αὐτοὺς, ὁ βασιλεὺς καὶ προσκαλέσας τὸν Ἅγιον ἐδοκίμασε νὰ τὸν δελεάσῃ μὲ λόγους εἰρηνικούς, ἴσως τὸν φέρῃ εἰς τὸ θέλημά του. Ἀφοῦ ὅμως δὲν ἠδυνήθη οὔτε μὲ κολακείας οὔτε μὲ ἀπειλὰς νὰ τὸν πείσῃ, ἤρχισε νὰ τὸν τιμωρῇ μὲ κολαστήρια ὄργανα. Καὶ πρῶτον μὲν τὸν ἐκρέμασαν εἰς ἕνα ξύλον καὶ τὸν ἐξέσχισαν μὲ σιδηροῦς ὄνυχας, ἔπειτα μὲ λαμπάδας κατέκαυσαν αὐτοῦ τὰς πλευρὰς καὶ τὰ λοιπὰ πληγωμένα μέλη του. Ἀλλὰ τὸ μὲν σῶμα τοῦ Μάρτυρος οὕτως ἐτιμωρεῖτο, ὁ δὲ νοῦς αὐτοῦ ἦτο ἐστραμμένος ὅλως πρὸς ἐκεῖνον, ὅστις ἠδύνατο νὰ τοῦ δώσῃ βοήθειαν· ἔχων δὲ πρὸς τὸν οὐρανὸν τὰ ὄμματα ἐστραμμένα ἐδέετο νοερῶς πρὸς τὸν Κύριον, ὅστις ἐπακούσας αὐτοῦ ἔφθασε κατ’ αὐτὴν τὴν ὥραν ἐκεῖ ἔμπροσθεν, καὶ φαίνεται μὲ τὸ σχῆμα τοῦ Ἑρμολάου καὶ λέγει πρὸς αυτόν, ὡς πατὴρ γνήσιος καὶ φιλόστοργος· «Μὴ φοβεῖσαι, τέκνον μου, ὅτι ἐγὼ εἶμαι μετὰ σοῦ, καὶ βοηθός σου εἰς ὅσα πάθῃς δι’ ἐμέ». Ὁμοῦ δὲ μὲ τὸν λόγον ἔγινε φανερὰ καὶ ἡ τῶν ἔργων ἀπόδειξις. Διότι εὐθὺς αἱ μὲν χεῖρες τῶν στρατιωτῶν παρέλυσαν, αἱ δὲ λαμπάδες ἐσβέσθησαν, καὶ αἱ πληγαὶ τοῦ Ἁγίου ἐθεραπεύθησαν. Ὁ δὲ παράνομος βασιλεὺς κατησχύνθη βλέπων ταῦτα, καὶ προστάξας νὰ τὸν κατεβάσουν ἀπὸ τὸ ξύλον, εἶπεν εἰς αὐτόν· «Μὲ ποίαν τέχνην καὶ μαντείαν ἔκαμες τὰς χεῖρας τῶν στρατιωτῶν ἀνισχύρους καὶ τὰς λαμπάδας ἀπέσβεσας;». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίνατο· «Ἡ τέχνη καὶ ἡ μαντεία μου εἶναι ὁ Χριστός, τὸν ὁποῖον σέβομαι, ὅστις ἵστατο πλησίον μου καὶ ἐνεργεῖ τὰ θαυμάσια». Λέγει ὁ Μαξιμιανός· «Ἀλλὰ ἐὰν σὲ βάλω εἰς δριμυτέραν καὶ σκληροτέραν βάσανον, τί θὰ γίνῃς;». Ἀπήντησεν ὁ Ἅγιος· «Τότε θέλω λάβει καὶ ἐγὼ ἀπὸ τὸν Χριστόν μου περισσοτέραν βοήθειαν».