Ὁ δὲ Ἅγιος ὡμολόγησε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἐφανέρωσε τὸν Ἅγιον Ἑρμόλαον, κρίνων, ὅτι δὲν ἦτο πρέπον νὰ εὑρίσκεται τοιοῦτος θησαυρὸς κεκρυμμένος, ἀλλὰ νὰ παρουσιασθῇ, διὰ νὰ ὠφελήσῃ καὶ ἄλλους. Διέταξε τότε ὁ βασιλεὺς νὰ ὑπάγῃ ὁ Παντολέων νὰ δείξῃ τὸν τόπον, ὅπου ἐκρύπτετο ὁ Ἑρμόλαος. Ὁ δὲ μετὰ χαρᾶς ὑπήκουσεν ἠξεύρων (καθὼς ἐγνώρισεν εἰς τὸν ἑαυτόν του) τί λόγον καὶ σύνεσιν εἶχεν ὁ Ἑρμόλαος, διὰ νὰ ἑλκύσῃ καὶ ἄλλους πρὸς τὴν εὐσέβειαν, καὶ ὄχι αὐτὸς νὰ πλανηθῇ ἀπὸ ἕτερον. Ὅταν λοιπὸν ἐπῆγεν ὁ Ἅγιος μὲ ἄλλους τρεῖς στρατιώτας, ὅπου τὸν ἐφύλαττον, καὶ ἔκρουσε τὴν θύραν, ἐξῆλθε καὶ τοῦ λέγει ὁ Ἑρμόλαος· «Πῶς ἦλθες ἕως ἐδῶ, τέκνον μου;». Ὁ δὲ εἶπεν· «Ὁ βασιλεὺς σὲ καλεῖ, νὰ ὑπάγῃς πρὸς αὐτόν, κύριέ μου». Ὁ δὲ πάλιν εἶπε· «Καὶ ἐγὼ τὸ γινώσκω, ὅτι ὁ καιρὸς ἔφθασε νὰ ἀποθάνω διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μου, καθὼς αὐτὸς μοῦ τὸ ἔδειξε τὴν νύκτα ταύτην μὲ φανερὰν ἀποκάλυψιν». Ὅταν λοιπὸν ἀπῆλθον εἰς τὸν βασιλέα, τὸν ἠρώτησε πῶς ὀνομάζεται, καὶ ἐὰν εἶχε καὶ ἄλλους Χριστιανοὺς μετ’ αὐτοῦ. Ὁ δέ, ὡς φίλος τῆς ἀληθείας, δὲν ἔκρυψε τίποτε, ἀλλ’ εἶπε· «Τὸ ὄνομά μου εἶναι Ἑρμόλαος. Ἔχω δὲ καὶ ἄλλους δύο συνεργάτας, Ἑρμοκράτην καὶ Ἕρμιππον καλουμένους».

Τότε προσέταξεν ὁ βασιλεὺς καὶ ἔφεραν καὶ αὐτοὺς εἰς τὸ κριτήριον, καὶ τοὺς εἶπεν· «Σεῖς εἶσθε ποὺ παρεσύρατε εἰς τὴν πλάνην τὸν Παντολέοντα, καὶ ἠρνήθη τοὺς θεούς;». Οἱ δὲ ἀπεκρίθησαν· «Ὁ Χριστὸς προσκαλεῖ πρὸς ἑαυτὸν ἐκείνους οἵτινες εἶναι ἄξιοι». Ὁ δὲ βασιλεὺς τοὺς λέγει· «Ἀφῆτε αὐτοὺς τοὺς μωροὺς καὶ ἀνωφελεῖς λόγους, καὶ ἀκούσατέ μου· νουθετήσατε αὐτὸν νὰ θυσιάσῃ πρὸς τοὺς ἀθανάτους θεούς, ἐὰν θέλετε νὰ σᾶς ἔχω φίλους μεγάλους, καὶ νὰ σᾶς δώσω ἀπείρους δωρεὰς καὶ χαρίσματα». Οἱ δὲ ἀπεκρίθησαν· «Μὴ γένοιτο νὰ συμβουλεύσωμέν τινα εἰς τὴν τῆς ψυχῆς του ἀπώλειαν. Ὅτι πάντες ἡμεῖς οἱ Χριστιανοὶ ἔχομεν μίαν γνώμην στερεωτάτην, νὰ ἀποθάνωμεν μυρίους θανάτους, μὲ διάφορα κολαστήρια κάλλιον, παρὰ νὰ προσκυνήσωμεν εἴδωλα κωφὰ καὶ ἀναίσθητα». Οὕτως εἰπόντες οἱ Ἅγιοι ἀνύψωσαν πρὸς τὸν οὐρανὸν τὰ νοητὰ καὶ αἰσθητὰ ὄμματα προσευχόμενοι εἰς τὸν Κύριον νὰ τοὺς λυτρώσῃ ἀπὸ τὰς παγίδας τοῦ δαίμονος. Ὁ δὲ Κύριος ἐφάνη πρὸς αὐτοὺς καὶ τοὺς ἐστερέωσε, εὐθὺς δὲ ἔγινε σεισμὸς μέγας εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον. Ὁ δὲ σεσαλευμένος τὸν νοῦν καὶ φρενόληπτος Μαξιμιανὸς εἶπεν· «Οἱ θεοὶ ὠργίσθησαν δι᾽ ὑμᾶς καὶ ἔσεισαν τὴν γῆν». Ὁ δὲ Ἑρμόλαος τοῦ λέγει· «Ἀλλ’ ἂν συμβῇ καὶ πέσουν κάτω αὐτοὶ οἱ θεοί σου, τί θὰ εἴπῃς;».