Οἱ δὲ στρατιῶται ὡδήγησαν τὸν Ἅγιον εἰς τὸν τόπον τῆς τελειώσεως, ὁ ὁποῖος γνωρίζων ἀπὸ ποίαν θλῖψιν καὶ ταλαιπωρίαν ἐξέρχεται καὶ εἰς ποίαν ἀγαλλίασιν ἐπορεύετο, ἔψαλλεν εὐφραινόμενος λέγων ταῦτα· «Πλεονάκις ἐπολέμησάν με ἐκ νεότητός μου. Καὶ γὰρ οὐκ ἠδυνήθησάν μοι», καὶ τὰ λοιπά. Τότε γίνεται πάλιν σημεῖον θαυμαστὸν καὶ παράδοξον. Ἔδεσαν τὸν Ἅγιον εἰς ἓν φυτὸν ἐλαίας, ἔπειτα κατεβίβασεν ὁ δήμιος τὴν σπάθην, ἵνα τὸν ἀποκεφαλίσῃ· καὶ ὦ τοῦ θαυματος! ἐγύρισεν ἡ κόψις τοῦ ξίφους καὶ ἐλύγισεν ὥσπερ νὰ ἦτο ἀπὸ κηρόν. Οἱ δὲ στρατιῶται ἐτρόμαξαν, καὶ πίπτοντες εἰς τὴν γῆν ἔλεγον· «Πιστεύομεν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεὸς ἀληθινός, καὶ σὲ παρακαλοῦμεν μὴ μᾶς ὀργισθῇς, ἀλλὰ συγχώρησον ἡμᾶς, καὶ δεήθητι αὐτοῦ νὰ μᾶς δεχθῇ τὴν μετάνοιαν».
Τότε ἔκαμε προσευχὴν ὁ Ἅγιος δι’ αὐτούς, καὶ δι’ ἄλλα τινὰ ζητήματα, ὅσα ἦσαν ἀναγκαῖα πρὸς εὐσέβειαν, παρευθὺς δὲ ἦλθε, φωνὴ ἐκ τῶν οὐρανῶν λέγουσα· «Ὅσα ἐζήτησας θὰ γίνουν καὶ ἄλλα περισσότερα. Εἰς τὸ ἑξῆς δὲ νὰ μὴ λέγεσαι Παντολέων, ἀλλὰ Παντελεήμων· τὰ δὲ πράγματα θέλουν βεβαιώσει τὸ ὄνομά σου, ὅτι πολλοὶ διὰ σοῦ θέλουν εὕρει εὐσπλαγχνίαν καὶ ἔλεος». Ταύτην τὴν φωνὴν ἀκούσας ὁ Ἅγιος ἐβεβαιώθη ποίων χαρισμάτων ὁ Κύριος τὸν ἠξίωσε. Τότε ἐθάρρυνε τοὺς στρατιώτας νὰ μὴ δειλιάσουν, ἀλλὰ νὰ τελέσουν τὸ προστασσόμενον. Ἀλλ’ ἐκεῖνοι δὲν ἔστεργον πλέον νὰ ἁπλώσουν χεῖρα ἐναντίον του, ἰδόντες τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ. Ὁ δὲ Ἅγιος τοὺς ἠνάγκασε περισσότερον νὰ γίνῃ τὸ πρόσταγμα τοῦ τυράννου, διὰ νὰ λάβῃ τελείως τὸν τῆς ἀθλήσεως στέφανον. Τότε καὶ μὴ θέλοντες, διὰ νὰ μὴ παρακούσουν εἰς τὸν Ἅγιον, πρῶτον μὲν ἔδειξαν τὴν ἀγάπην πρὸς αὐτὸν καὶ εὐλάβειαν, καταφιλήσαντες ὅλα τὰ μέλη του· ἔπειτα ἔκοψαν τὴν τιμίαν αὐτοῦ κεφαλὴν τὴν εἰκοστὴν ἑβδόμην (27ην) τοῦ Ἰουλίου μηνός, ἐν ἔτει τδ’ (304) μετὰ Χριστόν. Ὁ δὲ Θεός, θέλων νὰ δοξάσῃ καὶ εἰς τὸ τέλος τον αὐτοῦ δοῦλον Παντελεήμονα, ἔδειξε καὶ ἕτερα θαύματα· καὶ ὅταν ἔκοψαν τὴν μακαρίαν αὐτοῦ κεφαλήν, ἐξῆλθε γάλα ἀντὶ αἵματος. Ἀλλὰ καὶ τὸ δένδρον τῆς ἐλαίας, εἰς τὸ ὁποῖον ἦτο δεδεμένος ὁ Ἅγιος, τὸ ὁποῖον ἦτο πρότερον ξηρόν, εὐθὺς ἐβλάστησε καὶ ἐκαρποφόρησε.