Τῇ ΚΖ’ (27ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος καὶ ἰαματικοῦ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ.

Πρὶν τελειώσῃ ὁ λόγος, ἔφθασεν ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ παλάτιον λέγων· «Γίνωσκε, Μεγαλειότατε, ὅτι οἱ θεοὶ ἔπεσαν κάτω καὶ συνετρίβησαν». Οἱ δὲ Ἅγιοι κατεγέλων αὐτούς, ὅτι ἐκεῖνοι οἱ νομιζόμενοι φοβεροὶ θεοὶ συνετρίβησαν καὶ ἔλεγον· «Τίς βλέπων τοιαῦτα σημεῖα δὲν ἤθελε γνωρίσει τὴν ἀλήθειαν;».

Ἀλλ’ ὁ ἀσεβὴς τύραννος περισσότερον ἐσκοτίζετο, καθὼς ὅσοι πάσχουν οἱ ὀφθαλμοί των, καὶ δὲν ἠμποροῦν νὰ ἴδωσι τὸν ἥλιον. Ἐπαίδευσε λοιπὸν καὶ αὐτοὺς τοὺς τρεῖς μὲ διάφορα κολαστήρια· τελευταῖον δέ, ὅταν εἶδεν ὅτι δὲν δύναται νὰ τοὺς φέρῃ εἰς τὴν γνώμην αὐτοῦ, τοὺς ἀπεκεφάλισε· τὰ δὲ λείψανά των ἐπῆραν κρυφίως οἱ Χριστιανοὶ καὶ τὰ ἔθαψαν μὲ πολλὴν τιμὴν καὶ εὐλάβειαν[1].

Τότε ἔφεραν πάλιν τὸν Παντολέοντα εἰς τὸν βασιλέα, ὅστις τοῦ λέγει· «Γίνωσκε ὅτι ὁ διδάσκαλός σου Ἑρμόλαος μὲ τὴν συνοδείαν του ἐγνώρισαν τὸ συμφέρον των καὶ ἐθυσίασαν εἰς τοὺς θεούς. Ὅθεν καὶ ἐγὼ τοὺς ἔκαμα τὴν ἀνταμοιβὴν καθὼς ἔπρεπε τιμήσας αὐτούς, καὶ καταστήσας πρώτους τοῦ παλατίου μου. Ἐὰν δὲ καὶ σὺ τοὺς μιμηθῇς, ἀφήσῃς τὸ πεῖσμα καὶ θυσιάσῃς εἰς τὰ εἴδωλα, θέλεις γνωρίσει ὅτι καθὼς τιμωρῶ σκληρῶς τοὺς ἀλαζόνας καὶ ἀπειθοῦντας εἰς ἐμέ, οὕτω πάλιν τιμῶ μεγάλως καὶ βραβεύω πλουσίως καὶ θεραπεύω τοὺς ὑπακούοντας. Εἰ δὲ καὶ παρακούσῃς, δὲν γλυτώνεις πλέον ἀπὸ τὰς χεῖράς μου, ἀλλὰ σήμερον θὰ λάβῃς πικρὸν καὶ ἐπονείδιστον θάνατον». Ὁ δὲ Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ, πεφωτισμένος ἐκ θείου Πνεύματος, ἠννόησε τὸν δόλον καὶ τὴν πανουργίαν τοῦ μιαροῦ καὶ τοῦ λέγει· «Ποῦ εἶναι; δεῖξον εἰς ἐμὲ αὐτούς». Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Δὲν εἶναι ἐδῶ, διότι τοὺς ἔστειλα διά τινα ὑπηρεσίαν εἰς ἄλλην πόλιν». Ὁ δὲ Ἅγιος εἶπεν εἰς αὐτόν· «Ἂν καὶ εἶσαι φιλοψευδής, ἀλλὰ εἰς τοῦτο καὶ μὴ θέλων εἶπες τὴν ἀλήθειαν, ἐπειδὴ αὐτοὶ εἶναι τώρα εἰς τοὺς οὐρανούς, εἰς τὴν πόλιν τῆς ἄνω Ἱερουσαλὴμ καὶ ἀγάλλονται».

Ἰδὼν ὁ μιαρός, ὅτι οὔτε μὲ κολακείας καὶ δωρεάς, οὔτε μὲ ἀπειλὰς καὶ τιμωρίας, οὔτε μὲ ἄλλον τινὰ τρόπον ἠδύνατο νὰ καταπείσῃ εἰς τὴν βουλήν του τὸν ἀδαμάντινον καὶ ἀήττητον Μάρτυρα, ἐπρόσταξε καὶ τὸν ἔδειραν δυνατά, ὄχι ἐλπίζων πλέον τινὰ μεταβολὴν τῆς γνώμης αὐτοῦ, ἀλλὰ μόνον ἀπὸ τὴν κακίαν καὶ τὸν θυμὸν τὸν ὁποῖον εἶχε πρὸς αὐτόν. Ἔπειτα ἐξέδωκε καὶ ἀπόφασιν νὰ τὸν ἀποκεφαλίσουν καὶ νὰ ρίψουν τὸ λείψανόν του εἰς τὸ πῦρ νὰ τὸ καύσουν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Βλέπε περὶ αὐτῶν ἐν σελίδι 501 τοῦ ἀνὰ χεῖρας Τόμου